Szeptacz recenzja

Pisarz Tom Kennedy razem z synem po śmierci żony przeprowadza się do nowego domu.  Tam zaczynają ich niepokoić odgłosy, szepty, okazuje się, że w miasteczku zaczynają ginąć małe dzieci, tak jak przed laty.  Poprzedni morderca siedzi, czy ktoś go naśladuje? Czy policja znajdzie porywacza i czy Tom zdoła ocalić syna?

Jak myślicie, który wierszyk pasuje mi w podsumowaniu tej pozycji?

Długo się wzbraniałam przed przeczytaniem tego thrillera, reklamowanego, opisywanego przez blogerów w samych ochach i achach. wydawnictwom już dawno nie wierzę, blogerom powoli już też. 

Spróbowałam. 
North próbował połączyć kryminał z thrillerem z elementami grozy – moim zdaniem zupełnie mu ta mieszanka nie wyszła. Kryminał jest do ostatnich stron przewidywalny, mało zagadkowy z motywem mordercy już tak wyeksploatowanym, że trudno nazwać go interesującym. Jedyny plus to śledztwo prowadzone przez policję, dobrze prowadzone według zasad. 
Co do wątków thrillera z elementami grozy, wszystko było dobrze, odgłosy w domu, szeptane słowa, przyjaciele synka Toma i nagle w te dobre sceny wkracza ojciec i akcja siada. Jeśli chodzi o Toma, to zasługuje u mnie na miano najgorszego bohatera, ojca roku. Irytujący do granic możliwości, myślący tylko o sobie, jego zachowanie mające według niego poprawić relacje z synem – serio tak się zachowuje dobry ojciec – a za takiego ma uchodzić. 
I najgorsze, co w tej powieści jest to narracja Toma. Przykładowa scena, Tom wbiega do szkoły z rysunkiem, ważnym dla śledztwa, aby znaleźć podejrzanego, akcja super i nagle wpada do klasy i ją opisuje ile krzeseł, obrazków i to nie jedyny kwiatek w powieści. To tak jakby nakręcano film, wampir porywa ofiarę, wbija kły zaczyna pić krew, widać przerażenie w oczach ofiary, w tle słychać gotycką muzykę i nagle nasz wampir puszcza zwłoki, podchodzi do stołu i zaczyna liczyć talerze i sztućce, a w tle mamy „Przez twe oczy zielone”. Groteskowo absurdalne, oczywiście, a teraz wyobraźcie sobie takie sceny kilkakrotnie – to już nie bawi. Dodatkowo przeżycia policjanta i jego przemyślenia, co do picia, to już była masakra, nic zupełnie nie wnosząca do fabuły. Mimo najszczerszych chęci nie doszukałam się też jakiś głębszych przemyśleń co do relacji syna z ojcem, współczułam jedynie synowi Toma, jego opisy jak się ojciec do niego odnosi, ratuje tę książkę przed jeszcze niższą oceną. 

Szeptacz – kryminał nudny, thriller wcale, grozy nie ma. Zaskakujące zakończenie – w którym momencie, elementy grozy – w którym momencie?