Sąsiednie kolory recenzja

Jakub Małecki potrafi fantastycznie operować słowem, czaruje językiem, tworząc klimat małych miasteczek. Ja jednak lubię, jak autor mnie czymś zaskakuje, a w tej książce niczym mnie nie zaskoczył. Zastanawiałam się, jaki jest stosunek autora do mieszkańców małych miasteczek? Czy tak widzi mieszkańców wszystkich małych miasteczek? Ja bym tej książce nadała podtytuł: „różne oblicza depresji” lub „każdy jest samotną wyspą”.

Poznajemy mieszkańców małego miasteczka Koło w roku 1926. Mieszkańcy świetnie się znają, ale każdy z nich skrywa jakąś tajemnicę, jakąś ranę. Czy znajdzie pomoc u innych? Nie ma w tej powieści jednego bohatera, poznajemy wielu mieszkańców i widzimy ich oczami świat, który ich otacza i poznajemy ich problemy, z którymi borykają się w samotności. W tym sennym na co dzień miasteczku, gdzie staruszkowie czekają tylko na śmierć, gdyż nikogo już nie interesują, pojawiają się sytuacje, które wstrząsają niektórymi mieszkańcami. Każdy z mieszkańców żyje jakby w zamkniętej bańce, nie potrafi rozmawiać o sprawach dla niego ważnych. Ale z kim miałby rozmawiać, czy znalazłby osobę, która by mu pomogła. Czy kogoś interesuje gwałt na Weronice? Wstrząsnęła tylko synem lekarza, który znajduje tylko jedyne wyście z sytuacji. Tak jak historia samobójstwa żony dziennikarza miejscowej gazety, która popełniła samobójstwo, zabiła się ponoć z tęsknoty. Wstrząsnęło to wydarzenie Krystianem, stolarzem wyrabiającym głównie trumny dla zmarłych mieszkańców miasteczka. Prowadzi on dokładny rejestr, na co zmarli użytkownicy jego trumien. Ta śmierć wywołała u niego poruszenie i chęć zmiany. Szuka pomocy, tak jak szukają pomocy jego dwie córki. Czy ją znajdą? Jedynym momentem, gdy mieszkańcy potrafią się zjednoczyć, zresztą dość absurdalnie, to jest pojawiający się w miasteczku obcy, który w dość makabryczny sposób rozwiązuje problemy tego miasteczka. Właśnie ten obcy o imieniu Diabeł i mający psa o imieniu Bóg staje się wrogiem, którego trzeba wypędzić, aby wrócił pozorny spokój.

Ciekawy jest finał tej historii. Czy spełnione pragnienia mieszkańców dają im jakiekolwiek ukojenie, nie mówiąc o zadowoleniu, czy radości?

”Sąsiednie kolory” są jak pięknie namalowany słowami obraz, podziwiam kunszt autora, ale sam obraz do mnie nie przemawia, nie wywołuje żadnych emocji, jedynie refleksję, jak ważne są choćby najdrobniejsze radości w życiu.