Recenzja książki Wkręceni

Ależ to wszystko było sztuczne. Pierwszą rzeczą, która rzucała mi się w oczy w trakcie lektury było właśnie to, że wszystko w tej powieści, wszystkie wydarzenia, postacie, relacje między nimi, cały świat przedstawiony, wszystko to jest właśnie wymyślone potwornie sztucznie. Nie mogłoby się to wydarzyć w rzeczywistości z tysiąca względów, nijak do tejże rzeczywistości nie przystaje, nawet nie zbliża się do niej. Są powieści w których roi się do pościgów, strzelanin, w których na bohatera spada lawina a po dwóch dniach normalnie chodzi i działa (a propos, dawno już Mroza nie czytałem :) ), a jednak jakoś tam się do rzeczywistości mają. Tu tego typu cudów nie ma wcale aż tak wiele (choć kwestia pewnej sceny w łazience to jeden wielki LOL), a jednak sztuczność wręcz razi. Przede wszystkim w zachowaniu postaci, ludzi nie są tacy głupi, tacy nieroztropni, a genialne plany nie są takie durne, ale i... no, po prostu we wszystkim. Sztuczni są ci ludzie, sztuczna jest cała sytuacja, każdy aspekt tej powieści.

Ciekawe, że autor mógłby chyba trochę pobawić się z nami tą sztucznością, w końcu głównymi bohaterami są tu pisarze, sporo mamy informacji o pracy pisarza, o znaczeniu różnych elementów, które się na nią składają (choć jakieś mistrzostwo świata we wplataniu tego typu dygresyjek w tekst to to na pewno nie jest), skoro więc widział, że powieść tak mu wychodzi mógł jakoś mrugnąć do czytelnika, pokazać mu „tak, bo to jest sztuczny świat powieści”. Nie zrobił tego nijak. Zero. Albo nie wiedział, jak to zrobić, albo nie widział po prostu tej sztuczności.

Interesująca jest sprawa metrum powieści. Na początku wydarzenia idą jak po sznurku, jedno po drugim, bez żadnego „mięsa”, bez czegoś, co mogłoby zatrzymać naszą uwagę, jednocześnie zaś mamy ciągle znaki, że oto zbliża się jakiś wielki plot twist, jakieś przełamanie akcji. Znaki dawane mało subtelnie i bardzo intensywnie. Potem ten twist istotnie jest, może się podobać lub nie, ale niezależnie od tego jest potwornie punktowy. Jedna strona, jedna informacja i już. Kropka. No, trochę to konsternujące, zważywszy, jak gęsto był wcześniej zapowiadany. Zresztą tu pojawia się to pytanie – gdzie to całe wkręcenie, gdzie wszystkie te odwracania ról? Troszkę mało tego wkrętu tu było.

Aha, jak pisałem na początku o tej sztuczności, to jedna rzecz wyszła Cavanaghowi wcale naturalnie – relacje między policjantami prowadzącymi sprawę. Bez zadęcia, bez fajerwerków, naturalnie, nienachalnie fajnie nakreślone. Układy między walczącymi przestępcami, między powieściowymi „graczami”- rażą tym, jak bardzo są wymyślone. Układy między gliniarzami – nic nadzwyczajnego, ale całkiem okej. Także pokazanie ich sposobu myślenia nawet się w miarę udało.

Trzy gwiazdki, bo w trakcie lektury nie męczyłem się jakoś specjalnie. Ale nie więcej, dobra powieść sensacyjna to to na pewno nie jest.