Punkty zapalne recenzja

„To jest świetne! Czytajcie” – na tym mogłabym zakończyć dzisiejszy post.

Ale czuję, że to za mało. Ta książka zasługuje na więcej.

Jestem wymagającą czytelniczką, ciężko mnie zachwycić tak, że odbiera mi głos.

Annie Rozenberg się udało.

Gdy skończyłam czytać wczoraj „Punkty zapalne”, to pierwszą moją myślą było: „Matko, jakie to było dobre!”.


„Punkty zapalne” może i od początku mnie nie wciągnęły, ale ciekawość co będzie dalej, zwyciężyła i brnęłam w dalszy rozwój wydarzeń. I była to bardzo dobra decyzja. Świetny pomysł na fabułę. Dwie, całkiem różne sprawy. Pierwsza dotycząca porwania małej dziewczynki, druga okrutnego morderstwa dwójki ludzi w mieszkaniu zalanym krwią. Obie wydają się ze sobą niepowiązane. Ale są. W tle przewija się szukanie przez Redferna pewnej kobiety i kogoś, kto na niego poluje. Oprócz tego jest jeszcze wiele innych wątków i właśnie owa wielowątkowość to jedna z najbardziej widocznych cech powieści. Bywa tak, że jak duża ilość różnorakich wątków, mogą wyjść niedopracowane, ale i wprowadzić chaos, ale na pewno tak nie jest u Rozenberg. Jestem pełna podziwu dla tego, jak bardzo autorka wszystko dopracowała w każdym najmniejszym detalu. Nic nie jest zbędne, nic nie jest niezrozumiałe. Wszystko ma swoje miejsce jak w układance. A połączenie niektórych spraw jest po prostu mistrzostwem.

Bardzo podobało mi się też ukazanie przebiegu śledztwa. Często jest tak, że pozostali zaangażowani policjanci to tło, a tutaj jest pokazana ich praca zespołowa i nie tylko. Szukanie tropów, przedstawianie faktów, błądzenie, każdy ma swoje zadanie i dorzuca swoje do rozwiązania. Razem układają puzzle, by znaleźć winnego.

David Redfern sprawia wrażenie postaci bardzo prawdziwej. Jak to bywa w kryminałach, główny bohater nigdy nie jest kryształowy i składa się z wielu wad. David jest bohaterem, który nie w każdym wzbudzi pozytywne odczucie. Nie stał w kolejce po super moc, a przy jego tworzeniu chyba zapomniano wlać trochę „dbania o zdrowie”, samotność też nie jest mu obca, a i jego życie przypomina raczej wchodzenie pod górkę niż z niej schodzenie. Ale jest dobry w tym, co robi i wzbudza sympatię swoją relacją z dziadkiem. Razem z nim szukałam dowodów i błądziłam po Woking w poszukiwaniu rozwiązania.

Zakończenie jest zaskakujące. Całość jest tak zamieszana, że nie ma szans, by przewidzieć, kto jest tutaj winnym. Ciągle coś umyka, czegoś brakuje, wychodzą nowe tajemnice, ale i kłamstwa. Nie zabraknie emocji, bo chodzi o dzieci i ich cierpienie. Na długo zapamiętam scenę u Straussa przy końcu książki, bo myślałam, że na tym stole leży… Nic wam nie powiem więcej. Ale po tej scenie musiałam wziąć głębszy oddech.

„Punkty zapalne” są takim kryminałem, których chciałabym czytać więcej. Dopracowana fabuła i świetni bohaterowie, zaskakujące zakończenie, towarzyszące podekscytowanie i zaciekawieni. Czego chcieć więcej? Kolejnej książki autorki na pewno!
Polecam! Polecam! Polecam!