Tańcząc na prochach zmarłych recenzja

W Nowym Porcie odnaleziono ciało młodej kobiety, a starszy aspirant Edward Sokulski podejrzewa, że mogą to być zwłoki zaginionej tydzień wcześniej osiemnastolatki. Jednak ustalenie tożsamości denatki okazuje się skomplikowane, a Sokulski napotyka na liczne niejasności. Wraz ze swoją partnerką Darią Tyszką, aspirant zostaje wciągnięty w historię, która rodzi coraz więcej pytań bez odpowiedzi.

Ludwik Lunar w swojej powieści „Tańcząc na prochach zmarłych”, zabiera nas w podróż po mrocznych zakątkach Gdańska. Już na wstępie przyznam, że książka zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie. To kryminał z najwyższej półki, który skutecznie wciąga czytelnika od pierwszych stron.

Główna fabuła krąży wokół odkrycia zwłok młodej kobiety w Nowym Porcie. Stanowi to punkt wyjścia dla skomplikowanego i pełnego zwrotów akcji śledztwa prowadzonego przez starszego aspiranta Edwarda Sokulskiego. Sokulski, z doświadczeniem i intuicją, jakich można by się spodziewać po bohaterze klasycznych powieści detektywistycznych i kryminalnych, stara się rozwikłać zagadkę tożsamości denatki. Jednak z każdym krokiem w głąb śledztwa odkrywa coraz więcej niejasności, a pozornie prosta sprawa zaczyna przeradzać się w sieć powiązań, która może doprowadzić do seryjnego mordercy.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Ludwika Lunara i uważam, że autor znakomicie buduje napięcie, starannie rozkładając tropy i manipulując nimi, by zaskoczyć czytelnika w najmniej oczekiwanym momencie, nie używając zbędnych ozdobników. Tak jak w prawie wszystkich polskich kryminałach mamy do czynienia z policjantem — głównym bohaterem, który nadużywa alkoholu, nie radzi sobie w życiu prywatnym i nie potrafi stworzyć dobrego związku. Można by go śmiało określić mianem hipokryty, który wielokrotnie był upominany za niesubordynację. Niespieszne tempo, zmieniające się perspektywy, intrygi i niedomówienia sprawiają, że trudno oderwać się od lektury. W tej powieści teraźniejszość splata się z tajemnicami sprzed lat, a każdy nowy wątek dodaje historii głębi i złożoności.

Relacja między Sokulskim a jego partnerką Darią Tyszką to kolejny atut książki. Ich współpraca jest pełna napięć (na miejscu Tyszki długo bym nie wytrzymała z takim człowiekiem, jakim był Sokulski), ale też wzajemnego szacunku, co dodaje fabule dodatkowego wymiaru. Razem stawiają czoła coraz bardziej niepokojącym odkryciom, stąpając po coraz cieńszym lodzie.

„Tańcząc na prochach zmarłych” to kryminał, który trzyma w napięciu do ostatniej strony. Lunar umiejętnie łączy dobrze wykreowanych bohaterów, mroczny klimat, intrygującą fabułę i nieprzewidywalne zakończenie. Wszystkie aspekty dobrego kryminały zostały w tej powieści wykorzystane, więc gorąco polecam ten tytuł wszystkim fanom tego gatunku.