Trzepot skrzydeł recenzja

Hanka ma wszystko, o czym może marzyć każda kobieta - ciekawą pracę, dom i przystojnego męża. I choć jej życie początkowo wydaje się idealne, to z każdym dniem kobieta czuje się coraz bardziej nieszczęśliwa. Z biegiem czasu bowiem jej z pozoru czuły i kochający mąż zmienia się w prawdziwego potwora. Wszystko zaczyna się dosyć niewinnie - niespodziewane wybuchy złości, nieuzasadnione wyrzuty. Hania znosi to wszystko w milczeniu, stopniowo zrywa kontakty z przyjaciółmi, uważa na każdy gest i słowo, żeby tylko nie wytrącić męża z równowagi, niestety to dopiero początek koszmaru. Zamknięta w czterech ścianach własnego mieszkania Hanka jest fizycznie i psychicznie maltretowana przez własnego męża. Czy znajdzie w sobie dość siły żeby przeciwstawić się tej przemocy? Czy bita, poniżana i zastraszona odważy się porzucić swojego oprawcę?

Grochola poruszyła w swojej książce niezwykle ważny, a jednocześnie trudny temat. Pokazała, że pozory często mylą, a przemoc domowa może dotknąć każdego. Czytając, byłam zszokowana postawą głównej bohaterki. Początkowe wybuchy agresji męża, tłumaczyła sobie jego zaborczością. Po każdym następnym pobiciu wybaczała i dawała mężowi kolejną szansę, wierząc, że może jeszcze wszystko się zmieni i znów będzie szczęśliwa. Chociaż to ona była ofiarą, to właśnie ją gryzły wyrzuty sumienia i poczucie winy. To w sobie dopatrywała się przyczyny problemów w związku. Trudno mi zrozumieć dlaczego nie potrafiła powiedzieć: „dość”. Czy tak bardzo go kochała? Czy była aż tak zastraszona? Dlaczego tak bardzo wstydziła się przyznać do tego, że najbliższa jej osoba tak okrutnie ją krzywdzi? Myślę, że na te pytania nie da się odpowiedzieć jeśli osobiście nie przeżyło się takiego dramatu, warto się jednak nad nimi zastanowić.

,,Na tym to właśnie polega, że tylko ty jedna widzisz dwie jego twarze, dwie osoby, z których jedna zabija a druga przeprasza.”

Książka objętościowo jest niewielka i czyta się ją bardzo szybko. Całość utrzymana jest w formie listu, a narratorką jest Hanka, dzięki czemu bardzo łatwo jest nam się wczuć w jej sytuację. Grochola posługuje się bardzo prostym językiem, przez co jej książki pochłania się w jeden wieczór, ale też szybko się o nich zapomina. Szkoda, bo akurat temat poruszony w Trzepocie skrzydeł zasługuje na uwagę, a ja odniosłam wrażenie, że został potraktowany dosyć powierzchownie, brakło mi w tym wszystkim jakiejś głębi, czegoś, co by nie pozwoliło mi o tej książce zapomnieć. Niemniej jednak zachęcam do sięgnięcia po ten tytuł, bo zdecydowanie wyróżnia się na tle twórczości Grocholi.