Jak oni pracują. Tom 2 recenzja

Jedni tego typu literaturę czytają chętnie i z przyjemnością, inni uważają ją za zbędną. Jedni separują dzieło sztuki od twórcy nie starając się utożsamiać osoby z wytworem, inni uważają życie, zwyczaje, styl bycia artysty za integralną część jego twórczości. Ja traktuję zbiory wywiadów jako dopełnienie autora, jako sposób na zaspokojenie ciekawości i nadanie pisarzom, malarzom, dziennikarzom ludzkiej twarzy.
 
 Media obfitują w wywiady i artykuły o sławach współczesnego świata. Jednak szukające sensacji, pełne wykrzykników tabloidowe doniesienia kłócą się z moim pojęciem ciekawej informacji. Podobnie, w przypadku suchych encyklopedycznych opisów, czuję się raczej przepełniona niemożliwymi do zapamiętania faktami niż spełniona w poszukiwaniach człowieka. Czyż nie bywa bowiem, że interesuje nas sposób narracji, podłoże poszukiwań, zdolności do pożytkowania czasu osób, które tworzą zapierające dech lub przeciwnie, odpychające nas twory? I czyż nie jest prawdą, że wywiad spełni w najwyższym stopniu oczekiwania wobec poznawania prawdy o ludziach sztuki? 
 
 Nie jest to typ literatury która porywa, która nie pozwala odłożyć książki albo każe wracać do niej z niecierpliwością. To rodzaj zbioru, po który sięga się w momencie spotkania z dziełem lub po prostu w wolnej chwili. 
 Jeśli zatem nie jest to nic więcej niż kilka z często spotykanych rozmów, skąd moja wysoka ocena? Otóż zarówno tutaj, jak i w pierwszej części "Jak oni pracują", Agata Napiórska proponuje wywiady skonstruowane w najlepszy z możliwych sposobów. 
 Pojęcie: twórca jest dla niej bardzo szerokie znaczeniowo. Nie zdziwi rozmowa z rzeźbiarzem, malarką ale i z człowiekiem mediów czy dziennikarstwa. Pytania zadawane są lakonicznie, daleko im (na szczęście) do powszechnego ostatnio kreowania samego siebie na 'placach' znanej osoby. To nie rozwlekle stawiane tezy ale raczej zachęty do kontynuowania, rozwinięcia myśli, ukierunkowanie na nową temat. Nie dręczą nas pytania egzystencjalne, nie drażnią niemożliwe do pojęcia filozoficzne, rozbuchane lingwistycznie zapędy pytającej. Te wywiady to rozmowy, swobodna wymiana zdań, pełne uśmiechu ale i zawahania opowieści o codzienności. Dlatego czyta się je z lekkością i przyjemnością, a jednocześnie bezustannie odczuwa namiastkę przebywania z twórcą. 
 
 Szeroka gama rozmówców, niezwykły talent do prowadzenia szybkiej, bardzo osobistej ale i wciągającej rozmowy, nagromadzenie detali, które zapadają w pamięć na zawsze - wszystko to powoduje, że każde, także przypadkowe zerknięcie do tej książki jest czystą przyjemnością. Bardzo chętnie wezmę do ręki trzecią część, jeśli taka powstanie. 
 
 Pani_Ka