Bezmatek recenzja

Okładka Hanny Cieślak dla ,,Bezmatka'' doskonale oddaje emocje sączące się z kolejnych stron - niby mamy do czynienia z dorosłą kobietą, ale jednak ta kobieta jest w środku dzieckiem, jest samotna, bezbronna i opuszczona, zwinięta w embrionalnej pozycji przeżywa śmierć matki.
Musi radzić sobie z życiem, które płynie i trwa niezmiennie, dzieje się cały czas mimo tego, że ktoś umarł.

Jest takie określenie: oszaleć z rozpaczy. To własnie robi autorka - szaleje, przeżywa, rozpamiętuje, wspomina, opisuje, powraca do, cytuje wiersze, piosenki, rymowanki o matkach.

Panuje opinia, że matki kochają bezwarunkowo. A córki? Mira Marcinów udowadnia, że mimo wszystko potrafiła swoją matkę kochać w ten sposób. Nie bacząc na jej wady, na jej odchyły i nałogi. Jej miłość cały czas była dziecięca, pełna zachwytu i zachłanności.

Jeśli wyobrazilibyśmy sobie więzy łączące matkę i córkę jako splątany kłębek włóczki to właśnie takim kłębkiem jest ta książka. ,,Bezmatek'' jest próbą poradzenia sobie z zagmatwanymi uczuciami łączącymi te dwie kobiety, jest też rozbudowanym epitafium, jest literackim pomnikiem postawionym kobiecie nieidealnej. I matce nieidealnej. Przede wszystkim matce.

Bo Mira Marcinów nie tęskni za utraconą kobietą-przyjaciółką, ale za figurą matki i za tym wszystkim, co jest z nią związane. Nie tęskni za swoim wyobrażeniem matki, za tym, że jej dzieciństwo i rodzina były dalekie od ideału. Nie. Tęsknota i żal ,,Bezmatka'' są uczuciami żywionymi wobec istoty z krwi i kości, która posiadała całe mnóstwo wad.

To jakby miłość mimo wszystko i ponad wszystko. I żal taki sam. Wielki, nieokiełznany, nieprzeżyty, nieprzepracowany i niezrozumiały. To żal pochłaniający świat.


I teraz, ryzykując, że wyjdę na bezduszną bestię, przyznam, że nie rozumiem. Nie rozumiem tej miłości ślepej i pełnej oddania, tego zachwytu matką, tego żalu nieutulonego, tychflashbackówrozdzierających. Nie rozumiem tego, co wydaje mi się poddaniem, pogodzeniem z losem, tego braku refleksji nad matczynym zachowaniem. Tej takiej rezygnacji, że jest jak być musi, bo ona tak ma i jest dobrze, bo jest.
Ale my zwykliśmy kulturowo postać matki gloryfikować i na piedestały wynosić, choćby nie wiadomo jak zła matka nam się trafiła, to złego słowa o niej powiedzieć nie można, bo to matka przecież, co nas na świat wydała, więc teraz już tylko kochać nam wypada. Prawda? I podać szklankę wody na starość, kiedy nikogo innego nie będzie w pobliżu.

,,Bezmatek'' jest książką dobrą, ale widać oczekiwałam po tej lekturze czegoś innego. Czegoś więcej.