Bezmatek

Książka Bezmatek wstrząsająca, inna, nowa w formie.
O relacji matki i córki. O odchodzeniu. O byciu w żałobie.
Autorka daje nam przestrzeń na własne myśli. Ta ograniczona w słowa forma, te czasami puste kartki mówią więcej niż dziesiątki słów.
Trudna, ale ważna pozycja.

Jakże osobista wydaje się ta książka, chwilami wręcz czułam się zawstydzona, że słucham tak szczerych zwierzeń narratorki, tak z głębi serca płynących. Wspomnienia o matce, matce zawsze pięknej i idealnej, mimo, że czasem z alkoholowym oddechem. Trauma osieroconej córki. Córki dorosłej, ale wciąż niepogodzonej z odejściem najbliższej osoby. Ból i tęsknota nie przemijają mimo upływu czasu, wspomnienia dają chwilę wytchnienia.
To literatura piękna i trudna, tym bardziej, że każdy z nas zaznał lub zazna tego bólu, tej tęsknoty.
Tytułowy "bezmatek" to mieszkańcy ula pozbawieni królowej matki i bez niej pogrążeni w chaosie, skazani na zagładę.

Bezmatek to pojęcie zaczerpnięte z pszczelarstwa. Oznacza ono sytuację, kiedy w ulu ginie królowa - co jest równoznaczne z zagładą roju. Pszczoły pozbawione królowej zachowują się w specyficzny, niepokojący sposób - są rozdrażnione, wykazują zachowania autodestrukcyjne, pozbawione instynktu przetrwania. Częstym zaleceniem w przypadku bezmatka, szczególnie w okresie zimowym jest wysypanie roju na mróz, aby w ten sposób skrócić cierpienie owadów.

Książka "Bezmatek" opisuje relację matki z córką, którą naznaczyła choroba i śmierć. Całość opisana z perspektywy córki, pokazuje jak wielkim bólem jest utrata matki. Dostrzegamy próbę rozliczenia z przeszłością, próbę zapamiętania, pogodzenia się ze śmiercią i przeżycia żałoby.

Całość jest niezwykle intymna i osobista. Opowiedziana w formie krótkich fragmentów opisujących wspomnienia lub myśli towarzyszące córce - od dzieciństwa po czas aktualny. Te krótkie wątki pokazują złożoność relacji dwóch kobiet. Obrazują ich miłość, wzajemną tęsknotę ale też pewnego rodzaju dysfunkcyjność.

Matka przedstawiona w tej książce nie jest idealna. Moim zdaniem jest nawet nieco nieprzygotowana do macierzyństwa, sama potrzebuje wsparcia. Mimo swojej nieidealności staje się jednak ideałem dla dziecka - córki, która akceptuje ją w pełni, pomimo przywar i błędów.

Przekaz tej książki jest niezwykle przejmujący, skłaniający do refleksji, pozwalający doświadczyć głębszych uczuć i emocji. Niewielki format, dostarczając...

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu tej pozycji. Ciężko oceniać książkę o takiej tematyce, o stracie najbliższej osoby jaką jest Matka, o swego rodzaju żałobie, o radzeniu sobie z pustką - bo o tym właśnie jest "Bezmatek". O śmierci i o życiu po śmierci najbliższej osoby.
Książka napisana w formie przemyśleń, jakie można znaleźć w pamiętnikach i dziennikach. Wspomnienia, rozpatrywanie i rozdrapywanie ran, wspominanie tego co było, próba z radzeniem sobie z tym co jest.

Przyznam, że nie jestem fanką takich opowieści. To nietypowa proza, którą koniec końców ciężko oceniać. Myślę, że osoby które utraciły tak bliską osobę, zupełnie inaczej spojrzą na taką tematykę i na treść zawartą na zapisanych stronach tej książki niż osoby, które nie miały do czynienia z tak ciężką i osobistą tragedią. Książka nie zrobiła na mnie ogromnego wrażenia, jednakże rozumiem swego rodzaju zachwyty na jej temat - bo bez wątpienia porusza ona istotne i bolesne kwestie. Ja natomiast nie czuję, by książka ta wywarła na mnie tak ogromne wrażenie, by móc ją wszem i wobec polecać.

"Bezmatek" to kolejny przykład książki, która podoba się praktycznie każdemu, kto po nią sięga, oprócz mnie... Książka ta zbiera naprawdę sporo pochlebnych opinii, na lubimyczytac jej średnia to 7,3/10 gwiazdek. Według mnie to dużo. Za dużo jak na tak słabą książkę.

Kobieta opisuje emocje jakie towarzyszą jej w trakcie choroby, a potem po śmierci matki. W związku z czym miałam nadzieję na wzruszającą, wywołującą wiele emocji pozycje. A tego co dostałam nie jestem nawet w stanie opisać. Nie czułam tej książki totalnie. Nie rozumiem jej przekazu. Niektóre teksty były wręcz niesmaczne. Ja zdecydowanie nie polecam.

Książka bardzo poruszająca, skłania do przemyśleń, wzbudza wiele empatii i też wdzięczności za to, co się ma.

Videorecenzja:

Dzień Matki. Ważny dzień dla wielu z nas, ale i często znienawidzony. Znienawidzony przez wszystkich, którzy swoich matek nie mają, a może mają, ale woleliby nie mieć, albo przez tych, którzy matkami byli, ale już nie są, czy może nawet bardzo chcieliby być, ale nie mogą.

Mira Marcinów napisała bardzo poruszającą książkę o relacji matka-córka. Specjalnie nie napisałam, że o trudnej relacji, bo każda jest trudna. Jedni radzą sobie z nią lepiej, inni gorzej, wszyscy jednak muszą wiele z siebie dać, aby coś z tego wyszło. Miłość matki i córki nie jest łatwa.

„Bezmatek” wyzwoliło we mnie tak silne emocje, że chwilami czułam wyrzuty sumienia. Intymne, szczere wspomnienia młodej kobiety o swojej matce. Zawsze idealnej, podziwianej, ale pochłoniętej swoimi sprawami i nałogiem. Miłość bywa ślepa. Nie jest to „moja” historia, ale bywały momenty, z którymi się utożsamiałam, czy raczej mogłam sobie uświadomić pewne sprawy. Autorka daje do myślenia. Ja musiałam sobie przemyśleć, czy jestem taką córką, jaką chciałabym być. Musiałam chwilę odczekać, zanim sięgnęłam po następną książkę.

“Bezmatek” to bardzo trudna książka i sama nie wiem, co o niej myśleć. Na pewno każdy odbierze ją po swojemu, ponieważ jest to opowieść niezwykle osobista. Jestem bardziej niż pewna, że każdego dotknie w niej coś innego, na każdego też inaczej zadziała specyficzna forma tej książki - nieco poetycka i (moim zdaniem) odrobinę przekombinowana.

Ze względu na tematykę książka była dla mnie szczególnie bolesna, więc z jednej strony doceniałam warsztat autorki i emocje, które przekazywała każdym zdaniem, ale z drugiej marzyłam tylko o tym, by już skończyć tę książkę i odciąć się od tych bolesnych uczuć, które ze strony na stronę przytłaczały mnie coraz bardziej.

Jest to nie tylko książka o pojawiającej się znikąd śmierci, ale także o miłości, jaka może istnieć tylko między matką i córką. Miłości aż przesadnej i niezdrowej, której z początku się bohaterkom zazdrości, ale z czasem ma się ochotę zwrócić im uwagę na toksyczność ich relacji...

Nie wiem, jak ją ocenić - dostarczyła mi wielu przeróżnych emocji, ale czytanie jej było emocjonalną drogą przez mękę.

Parafrazując autorkę jest to lektura, która "zmienia jej własną ­stra­tę w cudzą. Po­żyzo­na ma­le­je." Przejmująca opowieść o nie zawsze łatwej relacji córki z matką, widzianej oczami najpierw dorastającej w latach 90-tych dziewczynki, a potem współczesnej dorosłej kobiety. Mira Marcinów z ogromną wrażliwością i niekiedy bezpośredniością opowiada o trudnej konfrontacji z chorobą matki i procesem jej odchodzenia, na który ciężko być przygotowanym. Gdy żona straci męża jest wdową, a jak nazwać córkę która straciła obecną wcześniej matkę? Czy wciąż jest córką? Książka, której trudno nie współodczuwać (bez względu na to czy rodzice czytelnika żyją czy nie), skłania do refleksji nad miłością i przede wszystkim śmiertelnością. Konfrontuje czytelnika z pragnieniem życia i pragnieniem ucieczki od śmierci co wydaje się nigdy nie udawać. Osobiście przepłakałam nad nią morze łez, jednak książka w mojej ocenie jest potrzebna, ważna, jedna z tych które zapadną w pamięć albo duszę wraz z każdą emocją którą wzbudzi.

Śmierć, której miało nie być. A raczej śmierć, która zdarzyć się musi, a nikt z nas nie umie się na nią przygotować. Śmierć matki…

O tej książce było głośno na bookstagramie, a że trafił mi się audiobook, to odpaliłam bez wahania. Realizacja przyjemna. A książka? No cóż, chyba dużo powiem Wam fakt, że przesłuchałam za jednym posiedzeniem.

Nie umiem wyrazić opinii o tej książce. Jej się nie czyta, nie słucha, ją się czuje. Poczujesz ją w sercu, w koniuszkach palców, za uchem. Poczujesz ją najbardziej, kiedy złapie Cię mocno za gardło, kiedy wyciśnie łzę, na którą wcale nie masz ochoty. I wreszcie poczujesz ja, kiedy padniesz wyczerpana/-y emocjami, kiedy dotrzesz do ostatniej strony. A potem będziesz te emocje nosić ze sobą w kieszeni. Już zawsze.

Po prostu polecam.

Gdybym wiedziała, że wrażliwość i prywatność przedstawienia tej tematyki (dla mnie akurat aktualnej i trudnej) tak na mnie wpłynie, to przygotowałabym paczki chusteczek.