W pierścieniu ognia recenzja

Bardzo ucieszył mnie fakt, że będę mogła niemal od razu, po przeczytaniu "Igrzysk śmierci", wziąć się za drugą część serii, bez czekania długich miesięcy, aż ta książka ukaże się w Polsce. Nawet nie musiałam jej szukać w bibliotece, ponieważ moja życzliwa kumpela (a właściwie jej brat) dysponuje swoim włsanym egzemplarzem tego tomu. Wczoraj wieczorem, z paczką słodkości i kawą, zasiadłam do czytania i jak się okazało "W pierścieniu ognia" spełniło wszystkie moje oczekiwania, a nawet je przebiło. Powieść skończyłam nad ranem z uczuciem niedosytu i wypiekami na twarzy.
Każdego roku w państwie Panem na zlecenie Kapitolu telewizja relacjonuje reality show zwane Głodowymi Igrzyskami. Dwudziestu czterech losowo wybranych nastolatków z każdego dystryktu toczy śmiertelną walkę. Ich zwycięzca może być tylko jeden. W "Igrzyskach śmierci" dwójka uczestników Katniss Everdeen i Peeta Mellark udaremnia plany Kapitolu, wymuszając zwycięstwo obojga. Za to zwycięstwo bohaterowie zapłacą cenę, jakiej się nie spodziewają... W drugim tomie trylogii, "W pierścieniu ognia" Katniss i Peeta przygotowują się do odbycia obowiązkowego Tournee Zwycięzców, kiedy dowiadują się o fali zamieszek, do których przyczynił się ich zuchwały czyn. W tle trwają przygotowania do rocznicowych, 75. Głodowych Igrzysk, które przyniosą bardziej niż zaskakujący obrót spraw... Bo Kapitol jest zły. I Kapitol pragnie zemsty!
Na samym początku nie mogłam się już doczekać, kiedy będę mogła ponownie spotkać się z moimi ulubionymi bohaterami, jednak gdzieś w środku miałam taką lampkę, która przypominała mi, że serie mają to do siebie, że zazwyczaj druga część jest napisana "na odwal" i nie dorównuje pierwszej. Jednak pani Collins zupełnie mnie zaskonczyła. Stworzyła coś nowego, świeżego; wielu elementów w ogóle bym się nie spodziewała. Myślałam, że "W pierścieniu ognia" będzie pozbawione zwrotów akcji, że książka będzie się wlokła jak flaki z olejem - nic bardziej mylnego! Tutaj ciągle coś się dzieje: jeszcze nie do końca zdołałam się przyzyczaić do nowgo wątku, a tutaj autorka zwala na mnie koleną burzę! To tylko sprawiało, że nie miałam innego wyjścia, niż w stu procentach zagłębić się w lekturze.
Pisarka ma świetny styl. Nie razi słownictwem, używa interesujących i nie banalanych, ale po prostu prostych zwrotów. Myślę, że każdego powinna zadowolić. Pisze lekko, interesująco, podtrzymuję napięcie i doprowadza do tego, że samymi słowami potrafi doprowadzić czytelnika do biełej gorączki! Podoba mi się to, że zbytnio się nie rozpisuje - nie opisuje szczegółowo zbędnych czynności, które tylko nużą odbiorcę; obszerniejsze strony pozostawia dla ciekawszych aspektów.
W drugiej części również poznajemy znacznie bliżej głównych bohaterów. Główną postać możemy "podziwiać" w trudnych dla niej momentach, ale również Suzanne Collins połasiła się i zaczęła bardziej ludzko opisywać jej odczucia, niż to robiła w "Igrzyskach śmierci". Nadal nie mogę polubić tego romansu pomiędzy Katniss i Peetą, mimo iż lubię ich oboje. Ciagle mnie zastanawia czy będą razem i jak się losy potoczą. Ktoś gdzieś kiedyś napisał, że po tej powieści nie będziesz mógł przestać o niej myśleć - chyba muszę mu przyznać rację. Już nie mogę się doczekać trzeciej części, która mam nadzieje wyjdzie u nas bardzo szybko:)