Skrawki błękitu recenzja

Kira jest młodą dziewczyną, która właśnie straciła matkę, a której ojciec zginął dawno temu, jeszcze przed jej urodzeniem. Teraz, kiedy nie ma jej kto już chronić, znajdują się osoby, które pragną wykluczenia jej ze społeczeństwa, bowiem uważają, że z niej samej nie ma pożytku przez wzgląd na powykręcaną nogę, utrudniającą dziewczynie chodzenie oraz możliwość wykonywania jakiejkolwiek pracy. Jednakże opiekunowie, do których należy decyzja o wykluczeniu Kiry, postanawiają ją ułaskawić, ponieważ mają już dla niej przygotowaną rolę. Od teraz czeka ją ciężka praca, aczkolwiek na miarę jej możliwości, szlifowanie własnych umiejętności oraz próba odnalezienia dla siebie miejsca w świecie, który wbrew pozorom nadal stanowi dla niej zagadkę.

Czy Kira podoła stawianym przed nią wymaganiom? Czy poradzi sobie w świecie, w którym każda ułomność powoduje pozbycie się posiadającej ją osoby ze społeczeństwa? Czy znajdzie w sobie siłę, by przeciwstawić się przeciwnościom losu? Oraz czy stopniowo odkrywana prawda zachwieje jej wiarą w sens tego wszystkiego, co ją otacza? Jaka będzie jej decyzja, kiedy z jej oczu spadnie zasłona kłamstw?

"Bądź dumna ze swojego bólu - powtarzała jej matka. - Jesteś silniejsza od tych, którzy go nie znają." [s. 35]

Tym razem autorka przedstawia nam całkowicie inną społeczność, rządzącą się innymi prawami i regułami. Dzieci są tutaj traktowane jako męcząca konieczność, bo jednak ktoś musi zapewnić przetrwanie tym ludziom, jednak jeśli tylko zostanie wykryty jakiś uszczerbek na ich zdrowiu, pozbywa się ich. Tak samo jest z dorosłymi, którzy ulegną jakiemuś wypadkowi i nagle stają się brzemieniem dla społeczności, bowiem nie mogą już wnosić żadnego wkładu do życia codziennego wioski - w czym widać podobieństwo to poprzedniej książki z cyklu. Społeczność ta jest rządzona przez Radę Opiekunów, którzy dbają o porządek pośród ludzi i sprawują nad wszystkim kontrolę. Każdy ma tutaj jasno określone zadania i obowiązki, godziny pracy oraz odgórnie narzucone zasady, których należy przestrzegać.

Pisarka w tej części ujawnia więcej z historii wykreowanego świata, ukazując, choć nadal dość lakonicznie, strzępki przeszłości, która doprowadziła do takiego obrotu spraw i powstania takich społeczności, jakie dotąd poznaliśmy. Dużą różnicę, kulturową i technologiczną, widać między tą społecznością a tą, znaną nam z "Dawcy" - m.in. w tym, że Krzyż kojarzony jest jako relikwia zapomnianej religii i każdy kłania się jej, nie znając jednak ku temu powodu; ludzie od nowa uczą się wytwarzać materiały, farbować tkaniny oraz zapewniać sobie pożywienie, obca jest im także elektryczność oraz jakiekolwiek lekarstwa poza ziołami. Jednakże nadal można znaleźć wiele wspólnych elementów, jak chociażby chęć kontroli społeczeństwa przez wyżej postawione osoby czy nieujawnianie całej prawdy. Również i tutaj przeszłość odgrywa wielką rolę, jednakże inaczej jest ona traktowana.

"Czasami - dodał - tak właśnie zjawia się śmierć: ludzie odchodzą, ukończywszy swe zadanie." [s. 189]

Muszę przyznać, że choć jestem ciekawa dalszych losów Jonasza i Gabriela, to jednak cieszę się, że autorka postanowiła wprowadzić nowych, równie ciekawych i wyrazistych, bohaterów, poszerzyć znany nam już świat, a także ukazać więcej zaistniałych zmian oraz ich różnorodny wpływ na różne społeczeństwa. Jednakże zawsze, w obydwu powieściach, wyraźnie przebija się ludzka chęć rządzenia innymi, czy to słabszymi, głupszymi, czy po prostu wymagającymi kogoś, kto nimi pokieruje. Powieść ta, jak i wiele innych z tego gatunku, ukazuje podatność ludzi na manipulacje, bezwzględność wobec własnych braci i sióstr, a także potrzebę przeżycia za wszelką cenę. Z drugiej jednak strony ukazuje również przyjaźń, miłość, poświęcenie oraz chęć wprowadzenia zmian na lepsze. Chyba właśnie to, w tych wszystkich książkach, jest najstraszniejsze, a zarazem najlepsze - ta realność przedstawionego świata oraz łatwość, z jaką czytelnik może uwierzyć w opisywane zdarzenia. Ja bowiem bez trudu wyobrażam sobie, że takie rzeczy w alternatywnej przyszłości mogą się zdarzyć...

"Skrawki błękitu" z pewnością mogę polecić osobom, którym "Dawca" przypadł do gustu. Na dokładniejsze poznanie dalszych losów Jonasza i Gabriela zapewne przyjdzie nam poczekać, jednak, jak wskazuje ta część oraz zapowiedź kolejnej, w końcu je poznamy. Książka ta jest równie dobra co jej poprzedniczka, również czyta się ją szybko i przyjemnie, wywołuje ona także ochotę na sięgnięcie po kolejne tomy. Choć wszystko opisane jest w dość łagodnym stylu, to jednak z łatwością można dostrzec brutalność tego świata, przez co zawarte w pozycji tej przesłanie jeszcze bardziej wstrząsa czytelnikiem. Powieść ta jest warta poświęcenia jej czasu, tak samo jak tom poprzedni cyklu. Ja już z kolei nie mogę doczekać się, aż kolejne części trafią w moje ręce. Mam nadzieję, że autorka mnie nie zawiedzie, a zakończenie serii, choć jeszcze odległe o jeden tom, będzie satysfakcjonujące.

"Strach zawsze stanowił nieodłączną część życia ludzi. To on sprawiał, że budowali schronienia, znajdowali strawę, uprawiali rośliny i hodowali zwierzęta. Z tego samego powodu przechowywali w magazynach broń." [s. 8-9]