Yellowface recenzja

Rebecca F.Kuang zawładnęła moim sercem, swoją trylogią makową, więc i tym razem musiałam sięgnąć po tę pozycję. Jeśli ktoś oczekuje Fantasy, to nic bardziej mylnego. Dostajemy gorzką prawdę o rynku wydawniczym, działaniach social mediów, a także o przekraczaniu własnych granic.

Zaczyna się bardzo imprezowo. Dwie koleżanki spotykają się na popijawę, wracają do domu jednej z nich, a potem... jedna z nich umiera.
Śmierć ta jest najgłupsza i najbardziej idiotyczna. Wydaje nam się, że o takim końcu czytamy tylko w książkach i jest ona wręcz wymysłem, a jednak... można się zadławić i często nie wiedzielibyśmy, jak sobie z takim przypadkiem poradzić.

Athena Liu, młoda Azjatka, pisarka, która zawładnęła rynkiem czytelniczym umiera na oczach swojej koleżanki po fachu Juniper Hayward, która owszem była jej koleżanką, ale czy najlepszą??? I tu zaczyna się książka, która pokazuje nam losy obu dziewczyn, historię ich poznania, a także drogę kariery, krótkiej, bo krótkiej, ale bardzo obiecującej. No dobra, tylko jedna z nich miała taką drogę, a druga jej zazdrościła. Juniper nie była zawistną osobą, była raczej rozgoryczoną dwudziestokilkulatką, której los pchnął w ręce rękopis, a ona postanowiła tę szansę wykorzystać. Czy było to moralnie poprawne??? No właśnie. Doskonałe pytanie, na które autorka próbuje nam odpowiedzieć. Przez całą książkę mamy wrażenie, że nie wiemy, czy tak naprawdę osądzić naszą główną bohaterkę, czy jej bardzo współczuć. Emocje targają nami nieprzerwanie i w momencie, kiedy jesteśmy pewni, że mamy do czynienia z czarnym charakterem, zaraz jest zwrot i jesteśmy po jej stronie, aby za chwilę ponownie ją znienawidzić.

Tak bardzo skupiamy się na samej osobie Juniper, że tak naprawdę ucieka nam wątek najważniejszy, a mianowicie funkcjonowania świata rynku wydawniczego, a tym bardziej social mediów, w których istniejemy, publikujemy, jesteśmy aktywni. Dobrze, jeśli robi to co kochamy, a nie wylewamy jad i nienawiść na kogoś, na tyle skutecznie, aby nie chciało mu się już więcej żyć. A tak niestety jest bardzo często i słabo sobie z takim hejtem radzimy.

Pojawia się również kolejne pytanie. Jak wiele jesteśmy w stanie zrobić, aby postawić na swoim, aby zakopać prawdę pod dywan, schować trupa do szafy i zapomnieć o nim.
Jeśli pojawi nam się takie pytanie, pamiętajmy o jednym. Internet nie zapomina. W internecie nic nie ginie. Tylko od nas zależy czy własną porażkę będziemy mogli przekuć we własny sukces.

Książka dla jednych przegadana, dla innych fenomen zeszłego roku. Ja mam myśl, że gdyby mężczyzna napisał książkę o tej samej tematyce, miałaby ona około 200 stron. My kobiety lubimy dzielić włos na czworo i uwielbiamy wyczerpująco pisać na interesujący nas temat. Tak właśnie uczyniła Rebecca i troszkę tę książkę rozwlekła, jednakże po spokojnym przemyśleniu, dochodzę do wniosku, że było to potrzebne i celowe.

Pozycja, o której będziemy bardzo długo rozmawiać i przejdzie do książek, obok których nigdy nie można przejść obojętnie.