Laleczki skazańców. Życie z karą śmierci recenzja

Świat nie przestaje mnie zaskakiwać. Już dawno temu przekonałam się, że ludzie są zdolni do bardzo różnych zachowań. Wiem też, że praktycznie na wszystkim można zrobić interes.

Czy wiecie, drodzy czytelnicy, że są na świecie – ba! w Europie – ludzie, w przeważającej części kobiety, które nawiązują relacje z więźniami oczekującymi na wykonanie kary śmierci w USA? Podoba mi się podejście Autorki do tego choć ciekawego, to kontrowersyjnego tematu – spotyka się z „laleczkami skazańców”, można nawet powiedzieć, że wtapia się w tę minispołeczność, nie potępia, nie wyśmiewa, a pozostawia czytelnikowi ocenę tego, co opisuje.

Psychiatria ma nazwę dla takiego zachowania, które cechuje opisywane kobiety – to hybristofilia. Zwykli ludzie nazywają to inaczej, bardziej potocznie, a prawodawcy łamią sobie głowy jak uchronić te naiwne kobiety przed kłopotami.

Interes – tak, nawet na takiej sprawie można go zrobić. Z jednej strony więźniowie wykorzystują materialnie kobiety, z którymi nawiązują korespondencyjną znajomość, z drugiej - wokół więzień powstała infrastruktura, która „pomaga” kobietom (przez niektórych pogardliwie nazywanych „groupies”) odnaleźć się na miejscu po przyjechaniu z Europy na odwiedziny.

Choć z jednej strony poraża głupota niektórych kobiet szukających takich doznań, „Laleczki skazańców” są też opowieścią o bezinteresownej, ludzkiej pomocy skazanym, którzy nie mają już żadnych perspektyw.

Autorka, holenderka, nie poprzestaje tylko na opisie tego specyficznego zjawiska – jej książka to też po trosze opowieść o biednych dzielnicach współczesnych Stanów, o przyczynach dużej przestępczości, o mentalności Amerykanów, wreszcie o stanie sądownictwa i więziennictwa.

Kara śmierci budzi dziś w „cywilizowanym świecie” duże kontrowersje. W 18 z 50 stanów USA może być ona orzekana. Ciężko mi stwierdzić jakie mam zdanie na jej temat, książka w żadnym razie nie opowiada się po żadnej ze stron, nie daje też odpowiedzi na to trudne pytanie. Pomaga raczej zrozumieć. Bardzo ciekawy reportaż, warty przeczytania.