Uwikłanie recenzja

Rasowy kryminał osadzony w polskich realiach. Rola prokuratura wiąże się z ciągłymi wyborami między własnym sumieniem a oczekiwaniami funkcjonującego od wielu lat systemu pełnego układów i układzików na stanowiskach urzędniczych.

Czy główny bohater odważy się postawić krok poza granicę tych układów? Czy wychylenia nosa z za urzędniczego biurka spotka się z oporem ze strony niewidzialnej szarej strefy? Jak to możliwe, że ludzie- duchy, o których nikt głośno nie mówi wiedzą wszystko o warszawskim prokuratorze i zaczynają stwarzać realne zagrożenie? Książka Miłoszewskiego pełna jest takich tajemnic.

Do wyzwań zawodowych dochodzi jeszcze kolejny, największy problem mężczyzny- kobiety. Czy znudzony rutyną i szarością dnia codziennego prokurator Szacki ulegnie urokom młodej, frywolnej dziennikarki? Czy w życiu mężczyzny w kryzysie wieku średniego rozwiązującego codziennie zawiłe sprawy przepełnione morderstwami i rozbojami jest jeszcze miejsce na żonę i dziecko? Te pytania towarzyszyły mi do ostatnich stron. Sprawdźcie sami czy uda wam się rozwikłać sprawę tajemniczej śmierci w trakcie psychoterapii. Czy można ufać w zeznania pacjentów? Kto tak naprawdę pociąga za sznurki? Zawsze czytając kryminały usilnie staram się wytypować sprawcę zanim wyniknie to z rozwoju historii. W książce Zygmunta Miłoszewskiego nie ma oczywistych rozwiązań a czytelnik szybko zaczyna wątpić w swoją własną intuicję- to najlepsza reklama dobrego kryminału.

Muszę przyznać, że pierwsza część trylogii Zygmunta Miłoszewskiego stoi wysoko w mojej personalnej hierarchii ulubionych polskich kryminałów. Chociaż początkowo ciężko było mi się przyzwyczaić do dwóch występujących naprzemiennie narratorów i dwóch rożnych perspektyw, już po chwili dałam się porwać mrocznym sekretom kryjącym się na kolejnych stronach. Ciągłe napięcie związane z tym, że do ostatnich rozdziałów nie wiemy jak daleko sięgają macki niewidzialnego przeciwnika stanowi dla mnie ogromny atut tego tytułu. Dodatkowo postać głównego bohatera to również ciekawy temat, bo pan prokurator również ma swoje za uszami, i nie jest to postać z którą sympatyzowałam od pierwszych wersów. Słodko-gorzkie realia życia mężczyzny w średnim wieku nie raz mnie uwierały w trakcie lektury. Muszę przyznać, że „Uwikłanie ” rozkręca się powoli, ale z każdą stroną wciąga coraz bardziej. Sprawdźcie sami! Ja z pewnością sięgnę po kolejne części, bo w końcu każda historia ma swoje drugie dno..