Wróć, jeśli pamiętasz recenzja

"Nienawidź mnie. Zniszcz mnie.
Unicestwij. Stwórz mnie.
Stwórz mnie. Czemu, czemu, czemu nie stworzysz mnie na nowo?”

Ponoć w życiu nic nie dzieje się bez przyczyny. Bywają momenty, kiedy masz wszystko, ale los okrutnie ci to odbiera. Od tragicznego wypadku, w którym zginęli rodzice i braciszek Mii, a ona sama zdecydowała się pozostać wśród żywych, minęło trzy lata. Adam stał się gwiazdą rocka. Trasy, koncerty, wywiady, imprezy, dziewczyny, pieniądze, sława… Kto by nie zazdrościł co? Adam ma wszystko, a zarazem nie ma nic. Nie ma przy sobie dziewczyny, którą kochał i której złożył obietnicę. Ona zaczęła drugie życie bez niego. Kroczą osobnymi ścieżkami, ale może znowu nieprzewidywalny los postanowi spleść je i połączyć dwie samotne cząstki w jedność?

Narratorem jest Adam, co mnie zdziwiło, ponieważ spodziewałam się Mii. Nie wiem, jak to wyglądało w pierwszej części, bo nie czytałam, ale oglądałam film. Myślę jednak, że początkowo to był dobry pomysł, by pokazać, jak bardzo ten chłopak jest rozwalony psychicznie. Każdy dzień jest dla niego ciężki, a muzyka, która sprawiała mu tyle radości, teraz już nie sprawia. I o ile bardzo mi się właśnie jego perspektywa podobała na początku, tak później niestety już nie. A wszystko dlatego, że Adam zaczął mi się wydawać takim jajkiem, z którym jak się nie obejdziesz ostrożnie, to się rozbije i koniec. Jest taki stereotyp, że zerwanie bardziej przeżywają dziewczyny, że to one są bardziej wrażliwe na ból i złamane serce, ale główny bohater łamie to, co nie oznacza, że jego rozmyślania były niezwykle przejmujące. Niektóre myśli mnie śmieszyły. Sorry, ale to czasami nie wyglądało jak zwierzenia dorosłego człowieka, tylko jakiegoś dziecka, które nie dostało lizaka. No dobra, ale żal mi go też trochę było, bo Mia zachowała się bardzo egoistycznie jakby nie patrzeć. Chłopak dużo dla niej poświęcił, a ona mu takie coś w zamian. Ja bardzo polubiłam filmową bohaterkę z pierwszej części (chyba ją przeczytam, chociaż nie miałam tego w zamiarze), ale tutaj okazała się hipokrytką. Wiem, że dużo wycierpiała i szczerze je współczułam, ale mimo wszystko jej niezdecydowanie było wkurzające i na pewno na takie potraktowanie nie zasłużył Adam.

Akcja książki przez 200 stron to piątek 13- ego sierpnia. 200 stron! (książka ma 285). I Adam przeżywa całą gamę uczuć w jeden wieczór. Jeden wieczór! Nie do końca mi się to spodobało, bo cenię realizm w książkach, a na pewno realne nie jest, że po trzech latach milczenia, jedno spotkanie sprawia, że wszystko się zmienia. Jednak tutaj wygrywa moje filmowe przywiązanie do bohaterów, bo bardzo chciałam happy endu, więc przymknę oko na tę cukierkowość.

Mimo tego wszystkiego, co działało mi tutaj na nerwy, nie uważam książki za złą. Jest lekko napisana całkiem przystępnym językiem. Chciałam poznać dalsze losy bohaterów i poznałam. Dobrze spędziłam przy niej czas i nie żałuję tego, że po nią sięgnęłam.