Recenzja książki W piekle pandemii

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Z twórczością Kosowskiej spotkałam się już kilkakrotnie. Moim zdaniem jest ona dość charakterystyczna na tle innych polskich powieści obyczajowych. Tym razem autorka znowu mnie zaskoczyła za sprawą wyboru tematu swej powieści. I choć przez chwilę się zawahałam, bo wolałabym o pandemii na trochę zapomnieć, niż bardziej zgłębiać ten temat, ostatecznie stwierdziłam, że spróbuję i na moment wrócę do cenionej przeze mnie autorki.

„W piekle pandemii” to opowieść z życia wzięta, bazująca na wydarzeniach, które rozgrywają się na naszych oczach każdego dnia. Czasami z większą intensywnością i bardziej bolesnymi restrykcjami, a czasami z chwilą spokoju na złapanie oddechu. Myślę, że niewielu z nas zdawało sobie sprawę, jak rozwinie się ta sytuacja, jak poważnie się zrobi i jak bardzo wpłynie to na nasze życie. W najnowszej powieści Kosowskiej mamy okazję obserwować rozwój epidemii, poznać podstawowe fakty, ale także poczuć niepokoje bohaterów.

To na ich uczuciach skupiła się autorka. Wśród zebranych faktów, to emocje wciąż wychylały się na pierwszy plan i odgrywały kluczową rolę. A te uczucia bardzo mocno wpływały na moją wyobraźnię, po części przypominając mi samej co przeżyłam spędzając początek epidemii za granicą i mierząc się z narastającą trwogą. Kosowska jest mi znana z tego, że potrafi pięknie i szczerze mówić o uczuciach. A czy można odnaleźć gdzieś więcej szczerości i autentyczności niż w tym, co przyniosło nam samo życie?

Ta powieść to spojrzenie na problem pandemii z różnych perspektyw. Próba zrozumienia lekarzy, którzy czuli potrzebę walki na pierwszym froncie, uważając to za swój obowiązek. Możliwość zajęcia na chwilę miejsca ich rodzin i przyjaciół. Konieczność zrozumienia obaw i problemów chorującego. A także przecież zmiany jakie zaszły w naturze i na świecie. Czas nie stoi w miejscu, pędzi cały czas do przodu, dla nas i dla bohaterów, dla wszystkich, których pandemia dotkliwie doświadczyła.

„W piekle pandemii” to przejmująca opowieść. A kiedy raz po raz uświadamiamy sobie, że tak podobne wydarzenia rzeczywiście miały miejsce, całość nabiera bardzo autentycznego i emocjonalnego wydźwięku. Moim zdaniem to książka dla ludzi o mocnych nerwach. Nie jest bowiem łatwo przeżywać to znowu, choćby na papierze.