Bastion recenzja

Wystarcza jeden ludzki błąd, by świat pogrążył się w rozpaczy. Wszystko zaczęło się w pewną czerwcową noc 1990 roku. Śmiercionośny wirus, który wydostał się na zewnątrz. W niemal całej Ameryce ginie ludzka populacja, zaś garstka ocalałych będzie musiała zmierzyć się z nową, okrutną rzeczywistością. We wszystkich stanach ludzie łączą się w grupki, podążając za snem, by wyruszyć w stronę Nebraski. Nawołuje ich głos nieznanej, ponad wiekowej staruszki do walki ze złem i jego „wszystko widzącym okiem”.

Tyle przeczytanych stron, a mnie po prostu zatkało. Nie mam pojęcia, co mogę napisać, oprócz tego, że „Bastion” jest jedną z najlepszych powieści, jakich czytałam.
To od początku - wybaczcie moją podnietę, ale słowa pisane tuż po lekturze, zawsze pisałam nieudolnie. Więc zainteresowałam się „Bastionem” już jakiś ładny czas temu. Apokaliptyczna wizja nowego świata i walka ze złem? – temat w sam raz dla mnie! Nie zniechęciłam się nawet ilością stron, czułam, że muszę pochłonąć tę książkę; nie miałam żadnych wątpliwości, że tak będzie.
Wiedziałam, że powieść będzie mocna. Sama okładka krzyczy: „przed użyciem skonsultuj się z lekarzem, bądź…”, ale czegoś takiego nawet ja się nie spodziewałam. Mocno zarysowani bohaterowie, każdy inny, jak w jakieś palecie najróżniejszych barw. Akcja powieści, pomimo rocznego przedziału czasowego, na swój sposób dynamiczna. Wreszcie dochodzę do mądrości życiowej, płynącej z tej historii. Tyle pięknych i trafnych myśli, z jakimi nie sposób się nie zgodzić.
To co mi się najbardziej podobało, to klimat powieści. Gęsia skórka wciąż mi nie schodziła, gdy doszczętnie moją uwagę przykuł Wędrowiec o rekinich zębach. Kolejna rzecz godna pochwał, to ukazanie osób niepełnosprawnych w zupełnie innym, jaśniejszym świetle. Cieszę się, że King każdemu czytelnikowi (świadomemu lub nie) udowadnia, że każdy może stać się bohaterem, nawet ktoś upośledzony. Moją jedyną bolączką jest zakończenie. Niech pan King wybaczy, ale jak można tak zakończyć powieść? - mam na myśli żywot trzech wysłanników Matki Abigail. Jakąkolwiek miał wizję pisarz, jak można to wszystko podać w tak maleńkiej pigułce?
Mimo moich obiekcji, powieść oceniam bardzo wysoko. Klimatyczna, hipnotyzująca i na swój sposób prorocza. Polecam!

„Życie było jak nieustanne obracające się koło, na którym żaden człowiek nie mógł się zbyt długo utrzymać.
I w końcu, po każdym kolejnym pełnym obrocie, powracało do punktu wyjścia.”