Uczucie prawdy recenzja

Tak wiele z nas ma swoich dziadków w pamięci lub ci z Was, którzy mają szczęście nadal obok siebie. Są to starsze, stateczne osoby, doświadczone przez życie, pełne ciepła i zrozumienia. Osoby z gołębim włosem, nieco przerzedzonym, nierzadko ze sztuczną szczęką i zmarszczkami na twarzy. Znamy ich młodzieńczą powierzchowność ze zdjęć. Jednak czy tak naprawdę kiedykolwiek zatroszczyliśmy się o to aby ICH POZNAĆ!? Zastanawialiście się jacy oni byli w wieku dwudziestu bądź trzydziestu lat? Niekiedy bywa to trudne do wyobrażenia. Nieprawdaż?

Takie samo niejasne wyobrażenie o młodości swojej babci miały Justyna i Zosia, bohaterki debiutu Karoliny Wasilewskiej noszącego tytuł „Uczucie prawdy”. Co się kryje za owym tytułem? Każdy z Was będzie go odkrywał i interpretował we własny sposób. Dla mnie to uczucie, że dopóki dziewczyny nie wyjechały na Kociewie po babcinej śmierci, tak naprawdę tylko miały „uczucie”, że ją znają. Dlaczego wnuczki Marianny zdecydowały się na ten krok? W czasie porządków w jednej z ulubionych babcinych torebek znalazły stary list wraz ze zdjęciem, które prezentowało młodego, przystojnego mężczyznę. Ale nie był nim ich dziadek. Nawet inicjały się nie zgadzały. Wobec tak ważnych dla babci rzeczy nie mogły przejść obojętnie. Dlatego siostry powolutku zaczynają prowadzić swoje małe śledztwo. Dowiadują się tego, jaka za młodu była Marianna. I zaczynają ją poznawać.

„Uczucie prawdy” to powieść w której akcja toczy się na dwóch płaszczyznach czasowych. Pierwsza z nich to spojrzenie na własne życie przez Mariannę i obejmuje głównie jej młodość. Druga linia czasu to teraźniejszość w której żyją jej wnuczki próbujące dociec prawdy o młodości swojej babci. Jednak to narracja Marianny wywołuje cały wachlarz emocji w czytelniku. Zawiera się w nim pasja do życia, miłość, cierpienie i poświęcenie. Emocje, które targają główną bohaterką czytelnik odbiera jak własne. Wywołują one u nas uśmiech na twarzy ale może także zakręcić się łezka w oku, bo autorka na kartach powieści pokazuje porozumienie dwóch dusz, które gdy są razem to rozkwitają, gdy się od siebie oddalają to tylko egzystują.

Reasumując piękno miłości przedstawionej w powieści odurzy niejednego wybrednego czytelnika. Każdy kolejny będzie wylewał potoki łez wraz z Marianną. Niejednego pasjonata gatunku ujmie poświęcenie się dla rodziny, która stawiana jest na pierwszym planie.

Pani Karolina posiada styl pisarski, dzięki któremu bibliofil z łatwością zanurzy się w pięknie opisanego regionu naszej Polski i historię przedstawioną w swojej debiutanckiej książce. Połączenie tych dwóch aspektów sprawia, że książka staje się ucztą dla zmysłów.

Jeśli was zaintrygowałam to zachęcam do lektury bo naprawdę warto.