“Na samym początku swojej kariery, fraktale były traktowane jako matematyczne wyrzutki, stojące skromnie u boku intensywnie rozwijającej się matematyki na przełomie XIX i XX wieku. Niektórzy mianowali je nawet potworami ze względu na ich dziwaczne własności niepasujące do ówczesnych kanonów piękna w matematyce.”

“Przez dziesiątki wieków ludzkość była przyzwyczajona do regularnych kształtów platońskich lub, ogólniej, geometrii euklidesowej. Nawet geometrie hiperboliczna i eliptyczna nie zachwiały dotąd tym pojęciem tak bardzo jak nowowprowadzana geometria fraktalna – wszak geometrie nieeuklidesowe zrewolucjonizowały wiele pojęć, i jak już wiemy, podważały piąty pewnik Euklidesa, również cechowały się pewną regularnością kształtów. Geometria fraktalna zaś, z jej nieskończenie poszarpanymi i popękanymi obiektami o znacznie większym stopniu skomplikowania, potrzebowała mocnego zakotwienia z Naturą, i takie zakotwienie dzięki badaniom Mandelbrota pozyskała.”