Wyszukiwarka

Wyniki wyszukiwania dla frazy "lub drga", znaleziono 32

Coś drga w kąciku jej ust. I nagle zdaje mi się, że warto było tyle się z nią naużerać, byle tylko zobaczyć, jak prawie się uśmiecha.
Oto zegar na ścianie. Wskazówka drga wprzód i w tył Życie na zewnątrz toczy się dalej. I to mi właśnie przeszkadza. (s. 141)
"DOPÓKI DRGA" Rozedrgana pajęcza nić konwulsjami bronionego życia, rezonuje amplitudą woli istnienia, spazmem agonii.
szczęście i smutek są w gruncie rzeczy bardzo podobne. Oddziela je tylko cienka niczym włos linka, która drga pośrodku emocji,zamazując granicę między skrajnymi przeciwieństwami. Wibruje lekko, niczym sieć pajęcza, na którą spadła kropla deszczu.
Kiedy pewni ludzie pojawiają się w twoim życiu, ziemia się trzęsie. Inni wywołują zaledwie drganie. Potykasz się na pęknięciu w chodniku i chwile później zapominasz o całej sprawie.
– Pierwszy raz od sześciu lat nie wiem, czego chcę, Daga. Czuję się jak wtedy, kiedy zostawiałam Polskę i leciałam do Belfastu, w nieznane. Teraz przyszłość też wydaje mi się nieznośnie nieznana. – Anka z trudem pohamowała cisnące się do oczu łzy.
Młoda kobieta w wiosennym płaszczyku według najnowszej mody Anno Domini 1962 wypadła z ciężkich drzwi gmach Drukarni Narodowej w Krakowie i pobiegła w kierunku ulicy Mickiewicza.
Projektowanie przestrzeni zawsze dobrze jej robiło.
Dni miała wypełnione po brzegi: praca, chłopcy, zakupy, obiad, pranie. Pisała nocą. Przyzwyczajona do witania dnia "od drugiej strony", czyli od świtu, miała drugą część po trzech tygodniach.
Wielokrotnie później mawiała, że tak właśnie, za sprawą Eilego, zaistniała jako nowa osoba: Joanna Chmielewska. Sama się temu dziwiła, bo wszystko miało być inaczej.
Uparła się przy architekturze i żadna siła, nawet ciotek Lucyny i Teresy, nie zdołała jej od tego odwieść. Chociaż obie siostry matki usilnie próbowały tego przy rodzinnym stole i ciastkach własnej roboty.
Irena była przyzwyczajona, że mówią o niej, jakby jej obok nie było.
Ciąża zmienia kobietę, tak przynajmniej myślała Irka, bacznie się obserwując.
Życie dawkowało zwyczajność stopniowo.
To zwyczajne życie nie było miętą z bubrem, jak się mówiło w Grójcu na każdą łatwiznę. Potrafiło dokopać.
Kiedy umarł Stalin, radio oszalało.
Zostawiła zdumiona ciotkę na Nowym Świecie. W domu z szacunkiem odwiesiła sukienkę do szafy, przywdziała szatę domową w stylu worka po ziemniakach, obstawiła się kubkami z herbatą i zabrała do roboty.
Oszczędna żona cały tydzień lepi pierogi i pyzy, sama robi makaron, sama ceruje odzież syna i męża - wszystko po to, by ograniczyć wydatki. Spotyka ją nagroda: pod koniec miesiąca za zgromadzone w ten sposób oszczędności może sobie kupić fartuszek. Będzie jej się przyjemniej pracowało w następnym miesiącu.
Lata pięćdziesiąte zbliżały się ku końcowi, kraj popadał w tak zwaną małą stabilizację, oni też.
Jestem w tej chwili w wielkiej biedzie, ale niełatwo mnie zabić.
Chłopcy mają dobrze w głowach, umieją sobie podgrzać obiad, klucz nosić na szyi i radzić sobie.
Następne miesiące poświęciła na pisanie Lesia. Pomysł miała od dawna, ale przychodził i znikał, za dużo było wokół zdarzeń.
Wrócili do grudniowej Polski zadowoleni i pełni nowej energii. Przywieźli zza granicy trochę luksusowych produktów dla uświetnienia świąt Bożego Narodzenia, bo w kraju nawet mięso było na kartki. I wtedy wprowadzono stan wojenny.
Joanna Chmielewska zbudowała dom pod Warszawą, potem gościła w nim przyjaciół i hodowała pokolenia kotów. Wyruszała w podróże, grała na wyścigach i w kasynach, napisała jeszcze ponad dwadzieścia książek. Została ulubioną pisarką Polek.
Oficjalnie spoczęła na Powązkach. Jednak możliwe, a nawet prawdopodobne, że dołączyła do Alicji w Szwajcarii lub przebywa w innym kurorcie. Nie ma z nią kontaktu, bo brakuje tam zasięgu. Trzeba będzie kiedyś po prostu tam pojechać.
Komu w de, temu ce, czyli komu w drogę, temu czas. Bawcie się dzeci, a babcia odleci.
Cicho weszła do mieszkania, chłopcy spali. Powinna usiąść nad projektem, ale nie zrobiła tego. W ciemności podeszła do okna. Zacznie od świtu. Nowy dzień, nowy etap w życiu.
To, że mugole nie wierzą w Świętego Mikołaja jest dość zrozumiałe. Nie wiem jednak dlaczego wy czarodzieje wątplicie w niego, choć sami doświadczacie magii na c.o dzień
Trzeba o siebie zadbać, bo nasz świat przemija. Jak nieme kino. Za sto lat nikt nie będzie o nim pamiętał. Wielka sława to żart, kochanie.
Czas przemija nawet wtedy, kiedy wydaje się to niemożliwe. Nawet wtedy, kiedy wytmiczne drganie wskazówki sekundowej zegara wywyołuje pulsujący ból. Czas przemija nierówno - raz rwie przed siebie, to znów niemiłosiernie się dłuży - ale mimo to przemija, nawet mnie to dotyczy.
© 2007 - 2024 nakanapie.pl