Lubiłam (gdy byłam młodsza 😉) czytać wiersze.
Kto nie lubi, będąc zwykłą nastolatką - czy taką zakochaną, czy też może akurat w depresji, smutku itp.

I co mi tam, przyznam - pisałam je ☺️
Ile jest takich ludzi, którzy pisali dla siebie i chowali przed światem - bo wstydzili się je pokazać...
Ile mogłoby powstać pięknych tomików wierszy...
( Gdyby oczywiście to wydawanie tomiku było tańsze i łatwiejsze 😤).
I co potem robi się z takimi niewydanymi wierszami ? Po latach... pali się je, wyrzuca - podarwszy kartki na strzępy 😞 smutna rzeczywistość 😔
Ale w człowieku to zostaje...


"Tam, gdzie błękit nieba łączy się ze szemraną , zgniłą zielenią.
Tam, gdzie cisza wokół spowija cały świat.
Czas stoi w miejscu.
Tafla jeziora niczym lustro ani drgnie.
Nie popłynie żaden dźwięk, ani szmer.
Wszystko ani drgnie.
Stoją drzewa na baczność
prężąc zielone czupryny.
Odbijają się we wodzie niczym cień.
Nie ma słońca, chmury są.
Coś mniemrawo kończy się ten mój los..."

😏