Książki związane ze sztuką, które musicie przeczytać!

1. Pasja życia





Trud malarza, brak akceptacji ze strony krytyków, walka o przetrwanie, samotność i brak perspektyw ustawicznie odciskały głębokie piętno na Artyście, co widać w licznych autoportretach, na których maluje się zatroskanie i wielkie cierpienie. Vincent przez całe życie szukał właściwej drogi. A kiedy ją odnalazł, zrozumiał, że nic innego się nie liczy poza malowaniem. Uparcie dążył do celu. Dla sztuki zrezygnował z rodziny, wygody, zarobków (niestety w życiu sprzedał tylko jeden obraz i to... bratu: “Czerwone winnice w Arles” za jedynie 400 franków).




Żaden artysta nie zapłacił tak wysokiej ceny za możliwość realizowania pasji malowania. Malarz swoje cierpienia pokładał w malarstwie – było lekarstwem na wszystko, a szczególnie na szaleństwa, które go nieustannie dręczyły.





“Gdy maluję słońce, chcę, aby ludzie czuli, z jaką szybkością ono wiruje, jak promieniuje światłem, wydzielając fale olbrzymiej siły i gorąca. Gdy maluję łan zboża, chcę, aby ludzie czuli, jak atomy w ziarnie pęcznieją i wzbierają, aż kłos dojrzeje i pęknie. Gdy maluję jabłko, chcę aby ludzie czuli, jak sok owocu rozsadza łupinę, jak nasiona napierają na zewnątrz, pragnąc stać się nowym owocem”

2. Leonardo da Vinci

Wielki bestseller napisany przez Waltera Isaacsona. Z całą pewnością kojarzycie tego pisarza – sprzedały się rekordowe ilości egzemplarzy o Steve Jobsie. Wcześniej, równie interesująco pisał też o Albercie Einsteinie.





W odróżnieniu od “Pasji życia”, “Leonardo da Vinci” jest biografią, czyta się ją bardzo dobrze, zupełnie jak powieść, która przeniesie nas do niesamowitej, XV wiecznej Italii, kraju kwitnącego renesansu, centrum ówczesnego świata. Biografia jest podzielona dość schematycznie: na etapy życia, szczególnych momentów, czy ważnych dzieł np. “Człowiek Witruwiański”, “Ostatnia Wieczerza” czy najsłynniejszy obraz renesansu “Mona Lisa”.








Widać, że autor skupił się na notatnikach geniusza oraz bardzo skrupulatnie i po mistrzowsku się przygotował do napisania tego grubaska. Tak, tak, książka liczy, około 800 stron. Same przypisy zawierają, aż 60 stron. Najważniejsze, że w trakcie zagłębiania dzieła możemy podziwiać liczne ilustracje (to był strzał w dziesiątkę), a jest ich, aż 150.









“Łagodne usta, subtelna ekspresja delikatnie rozchylonych warg i oko, które iskrzyło od emocji. Pomimo formalnego charakteru portretu uwieczniona kobieta wręcz promieniowała młodością. Była przepiękna”

“Kemp regularnie otrzymywał listy z prośbą o wydanie opinii na temat autentyczności domniemanych dzieł mistrza; kiedy odebrał e-mail z firmy Lumiere Technology, bez entuzjazmu otworzył załącznik zawierający wykonane w wysokiej rozdzielczości zdjęcie portretu młodej kobiety. “O Boże, znów zawracanie głowy” — pomyślał. Ale gdy tylko powiększył na monitorze komputera fotografię i uważnie przyjrzał się leworęcznemu kreskowaniu oraz innym detalom, poczuł dreszcz podniecenia.”

“Po czterdziestu latach w tej branży nie sądziłem, że cokolwiek jest w stanie mnie zaskoczyć - wyznał Silvermanowi. — Myliłem się. Zachwyt, który poczułem, kiedy po raz pierwszy ujrzałem portret, wzrósł niepomiernie. Jestem teraz absolutnie pewien, że to dzieło Leonarda.”

3. Dziewczyna z perłą

— Co robisz, Griet? – spytał. Zdziwiło mnie to pytanie, ale wiedziałam, że lepiej tego nie okazywać.
— Kroję warzywa, panie. Na zupę.
Zawsze układam warzywa w kole tak, że każde ma w nim odpowiednie miejsce, niczym kawałki tortu. Tym razem było ich pięć: czerwona kapusta, cebula, pory, marchewka i rzepa, przy czym okrągły środek wypełniała marchewka. Żeby je tak uformować, użyłam tępej części ostrza.
Mężczyzna postukał palcem w stół.
— Czy w tej kolejności wkładasz je do zupy? – zapytał, oglądając koło.
— Nie, panie. . . – zawahałam się. Nie potrafiłam wyjaśnić, skąd taki układ warzyw. Po prostu czułam, że tak właśnie powinny leżeć, ale bałam się to powiedzieć.
— Widzę, że oddzieliłaś odcienie bieli – rzekł, wskazując kawałki rzepy i cebuli. - A dlaczego pomarańczowy i fioletowy nie są obok siebie?
Wziął do ręki kawałek kapusty i marchewki i potrząsnął nimi, jakby to były kości do gry.
Zerknęłam na matkę, która skinęła lekko głową.
— Bo te kolory się kłócą, kiedy są obok siebie, panie.
Uniósł brwi, jakby nie spodziewał się takiej odpowiedzi.
— A czy ułożenie tych warzyw zajmuje ci dużo czasu?
— Nie, panie – odparłam nieco zmieszana. Nie chciałam, żeby uznał mnie za nieroba.

Przenosimy się do czasów XVII wiecznej Holandii – Delf i wczuwamy się w rolę młodej dziewczyny – Griet, która zaczyna pracę w pracowni genialnego malarza Vermeera. Między młodą dziewczyną, a żonatym malarzem dzieje się coś dziwnego. Cały czas czuć między nimi napięcie, które z każdą stroną się potęguje.





“USA Today” twierdzi, że powieść tak samo doskonała jak portret Vermeera. I tu się całkowicie zgadzam! Jedyna wada tej książki, to taka, że jest zbyt cienka i czyta się ją zdecydowanie za szybko! Jest to książka, którą warto mieć we własnej biblioteczce, ponieważ chętnie się do niej wraca. Koneserzy sztuki będą zachwyceni.





4. Dziennik geniusza

“Malarze! Bądźcie raczej bogaci niż biedni, I w tym celu idźcie za moimi radami.”

“Każdego ranka po przebudzeniu wydaje mi się, że odczuwam coś na kształt boskiej rozkoszy, którą dzisiaj uświadamiam sobie w pełni po raz pierwszy: oto jestem Salvadorem Dali; i nachodzą mnie upojne myśli, czegóż to niezwykłego dokona dziś ten Salvador Dali. Z każdym dniem coraz trudniej przychodzi mi pojąć, jak ludzie mogą żyć, nie będąc Galą czy też Salvadorem Dali.”





Podobają się Wam dzieła surrealisty, ale nie jesteście przekonani? Chyba nie ma na Ziemi człowieka, który nie kojarzyłby miękkich zegarów ze słynnego obrazu “Trwałość pamięci”. Najwyższy czas, aby przeczytać jego autobiografię, żeby lepiej zrozumieć zarówno Artystę, jak i jego twórczość, która budziła skrajne emocje.





Szczególnie jeden rozdział szokuje. Uwaga! O… pierdzeniu. Dali pod każdym względem próbował być oryginalny i w książce znajdziemy różne, arcydziwne teksty. Większość stron stanowi jednak jeden wielki zachwyt nad własnym geniuszem.

“Jakaś włoska księżna przybyła wraz z całą swoją świtą na pokład wielkiego jachtu, aby złożyć mi wizytę. Coraz częściej nazywany jestem Mistrzem, ale genialne jest to, że moje mistrzostwo jest wyłącznie natury umysłowej.
Cicho, sza! Mam nadzieję, że jutro wieczorem, za sprawą jąder Fidiasza, zdołam malować w sposób perfekcyjny, zwłaszcza jeśli chodzi o lewe ramię.”

KOBIETA–OGON
Znałam już pana, oczywiście, z nazwiska.
JA, DALI
Ja również.
KOBIETA–OGON
Być może zauważył pan, że cały czas obserwowałam pana. Uważam, że jest pan fascynujący.
JA, DALI
Ja również.
KOBIETA–OGON
Niech pan nie będzie pochlebcą! Nawet mnie pan nie zauważył.
JA, DALI
Mówię o sobie, proszę pani.
KOBIETA–OGON
Cały czas zastanawiałam się, jak pan to robi, że pańskie wąsy sterczą do góry.
JA, DALI
Daktyle!
KOBIETA–OGON
Co takiego?
JA, DALI
Daktyle. Tak, daktyle, owoce palmy. Na deser zamawiam daktyle, zjadam je i zanim umyję palce po skończeniu jedzenia, przesuwam je lekko po wąsach. To wystarczy, aby sterczały do góry.
KOBIETA–OGON
!!!!!!
JA, DALI
Kolejną korzyścią jest to, że cukier daktylowy wabi nieubłaganie muchy.
KOBIETA–OGON
Okropność!
JA, DALI
Uwielbiam muchy. Czuję się szczęśliwy tylko w słońcu – nagi i pokryty muchami.