Środowe ciekawostki o zwierzętach! ;)

To jak już przy wężach jesteśmy, to pokażę Wam mojego ulubionego.

Nie żaden tam pyton czy wąż zbożowy, albo inny grzechotnik. Mam zaszczyt przedstawić żmijowca kolczastego (spiny bush viper, łac. Atheris hispida):


To piękne stworzenie jest gatunkiem endemicznym Afryki Środkowej. Jest, a jakże!, jadowite i prowadzi nocny tryb życia.

Ich łacińska nazwa pochodzi od greckich słów oznaczających odpowiednio ,,włochaty'' i ,,ogoniasty''. W sumie nic dziwnego, zważywszy na te piękne łuski, prawda? :)



Węże te nie są też przesadnie duże - osiągają długość maksymalnie 76 centymetrów.

Jeśli chodzi o ich jad, to niewiele o nim wiadomo, poza tym, że zawiera neurotoksyny. Co to oznacza? Ano to, że ukąszenie przez taką piękność może spowodować uszkodzenie mózgu lub obwodowego układu nerwowego. W niektórych przypadkach może prowadzić też do poważnego krwotoku narządów wewnętrznych albo do śmierci.



Oczywiście poszczególne osobniki mogą się różnić pod względem toksyczności jadu (w zależności od kilku różnych czynników, w tym regionu geograficznego) jednak lepiej tego nie sprawdzać na własnej skórze.

A gdzie ich szukać?

Żmijowce kolczaste żyją z lasach deszczowych, lasach zwykłych i bagnach Afryki Środkowej, chociaż można je spotkać również w Afryce Wschodniej.
Dzięki swojemu chwytnemu ogonowi mogą trzymać się gałęzi i zwisać do góry nogami. To w sumie ich sposób polowania - zaczajenie się i szybki spadek na upatrzone danie. Lubią też ukrywać się w liściach lub zwijać w kształt litery S zanim skoczą na swój obiad.



Często można spotkać je też owinięte wokół trzciny lub łodygi jakiejś rośliny. Lubią też wylegiwać się na kwiatach i gnijących liściach.

A co jedzą? Na ich dietę składają się głównie małe ssaki, ptaki, jaszczurki i żaby.




W porze deszczowej węże te łączą się w pary i w ciągu 6-7 miesięcy na świecie pojawia się od 9 do 12 małych wężyków o ciemnozielonej łusce i falistych paskach. Maleństwa dopiero po kilku miesiącach osiągają dorosłe ubarwienie.

Niewiele więcej wiadomo na temat tych pięknych stworzeń - prowadzą one bowiem dyskretne i nocne życie, unikając ludzi. No, a poza tym są też bardzo jadowite.
Na szczęście nikt jeszcze nie wpadł na to, żeby je łapać i sprzedawać do różnych terrariów prywatnych. I niech tak zostanie!




Jakie cudne. Jak będziecie we Wrocławiu, to polecam Zoo Team - można wejść, wziąć węża, jaszczurkę, pająka, skorpiona i różne inne zwierzątka na ręce. Otrzymujecie opiekuna i on Was zapoznaje ze zwierzętami :) Węże są bardzo przyjemne w dotyku :)



Czy wiedzieliście, że każda foka szara ma swój własny, niepowtarzalny wzór futra? Nie znajdziecie dwóch takich samych fok! :)

Samce mają zazwyczaj bardziej jednolite i ciemne umaszczenie, podczas gdy samiczki są szare, nakrapiane i mają kremowe brzuszki. :)

Plus bonus: na początku XX wieku było tylko około 500 fok szarych i to było straszne. Natomiast teraz jest ich już ponad 120 tysięcy! :D



Dzisiaj prezentuję Wam jedną z najstarszych ras psów - Xolosa znanego również jako nagi pies meksykański lub bezwłosy pies Azteków.

Psy te pochodzą z Meksyku. Są bardzo towarzyskie i inteligentne, czułość okazują wszystkim domownikom ale szczególnie przywiązują się do jednej, upatrzonej osoby. W domu spokojne, na spacerach aktywne.
Ze względu na brak sierści są idealne dla alergików.

Występują w trzech rozmiarach - małym, średnim i dużym. Ważą od 4 do 20 kilogramów, przeciętnie żyją 12-15 lat. Są wrażliwe na ostre słońce i na mróz.

Aztekowie cenili Xolosy tak dalece, że składali z nich rytualne ofiary swoim bogom. Czasami też je zjadali. :(

Obecnie rasa ta nie jest zbyt popularna.

Chcielibyście mieć takiego w domu? :)

.

Żabka w Tajlandii :)
https://edition.cnn.com/videos/world/2021/04/08/monitor-lizard-7-11-thailand-orig-jk.cnn

Nie wiem, jak nazywają się te ryby. Zrobiłam zdjęcie w akwarium w Lozannie.


Z zamkniętym pyskiem jest przeciętną rybą.

Stawiam na wiosłonosa. Ich charakterystyczne nosy są wyposażone w wiele elektroreceptorów. Dzięki nim wiosłonos może zlokalizować skupiska zooplanktonu, które z kolei wytwarzają, jak każdy żywy organizm, napięcie elektryczne. Ta ryba jest w stanie wyczuć nawet jedną milionową wolta. Jedzą podobnie jak wieloryby - otwierając paszczę, za pomocą specjalnych fiszbin filtrują wodę z planktonu. W naturze wiosłonosy żyją m.in. w dorzeczu Missisipi w Ameryce Północnej.



A mnie się marzy taki smok.



Kojarzycie tego tutaj kolegę? To słynny makak, który znalazł aparat i zrobił sobie selfie. Wybuchła z tego nie lada afera na temat tego, czy tej uśmiechniętej mordeczce przysługują prawa autorskie do zdjęcia. Według sądu - nie przysługują.

Sam makak ma to gdzieś. On jest zbyt wyluzowany, żeby się takimi pierdołami przejmować. Makaki czarne bowiem uważane są za jedne z najszczęśliwszych gatunków na świecie. Żyją w miejscach, gdzie jest tyle jedzenia, że nie muszą go szukać ani się o nie kłócić. W efekcie mają mnóstwo czasu na relaks, czyli zabawy i seks. Dużo seksu.

Relaksacyjny styl życia makaków pokazuje, że te małpy mają dużo większą wrażliwość niż inne naczelne. Ich zachowanie potrafi być bardzo subtelne, niemalże ludzkie.



To stworzonko powyżej to niełaz. A dokładniej rzecz biorąc niełaz tygrysi.

Niełazy pochodzą z Australii i Nowej Gwinei. Są mięsożernymi torbaczami prowadzącymi nocny tryb życia, co oznacza, że większość dnia spędzają w norze.

Istnieje sześć gatunków niełazów, z czego cztery żyją w Australii, a dwa w Nowej Gwinei. Niełazy ważą od 300 gramów do 7 kilogramów. Ich futerko jest brązowe lub czarne, a nosy różowe.

W większości prowadzą samotniczy tryb życia, w interakcje społeczne wchodzą na czas krycia, które przypada w okresie zimowym. Samiczka rodzi do 18 szczeniaków, ale tylko 6 z nich przeżywa, ponieważ samica ma tylko sześć sutków, którymi może je karmić. :(

Niełazy żywią się mniejszymi ssakami, małymi ptakami, jaszczurkami, żabami i owadami. Przeżywają od dwóch do pięciu lat.




Ciekawostka: liczebność niełazów drastycznie spadła od kiedy Australia została skolonizowana przez Europejczyków. W niektórych rejonach liczba niełazów spadła aż o 95%, a niełazy wschodnie (jak ten ze zdjęcia powyżej) wyginęły na kontynencie australijskim i można je spotkać tylko w Tasmanii.
Zagrożeniami dla niełazów są zdziczałe koty i lisy, rozwój miast i trutki wysypywane przez ludzi.
Ale głównym winowajcą (oprócz człowieka) były przywiezione do Australii ropuchy trzcinowe (zwane również ropuchami olbrzymimi albo Aga).

Na szczęście istnieją liczne akcje mające na celu odbudowanie liczebności niełazów. Do tego niektóre z tych małych torbaczy wykazują niechęć do spożywania ropuch, co - jak wykazały badania - jest u nich dziedziczne.

A jak ropuchy im zaszkodziły? Chyba ich nie zjadały?

Co nieco o trzmielach już dzisiaj było, więc warto temat poszerzyć. W Polsce jest wiele podgatunków. Podobnie jak "tradycyjne" pszczoły, trzmiele tworzą gniazda i produkują miód. Gniazda trzmieli są jednak trochę inne i znajdują się przeważnie pod ziemią. Dlatego nie powinien dziwić się ten, co zobaczy, jak jeden z tych tłuścioszków wylatuje z nory na działce. Zdarza się i tak, że trzmiele budują swoje domy w innych miejscach, np. w stogu siana lub opuszczonych gniazdach ptaków.



Miód trzmiele produkują na dużo mniejszą skalę niż pszczoły w pasiekach. Podobno jest zacny w smaku, ale nigdy nie miałem okazji spróbować. Bardziej zaawansowani pszczelarze potrafią stworzyć dla trzmieli odpowiednie warunki i korzystać z ich dobrodziejstwa, które wpływa zwłaszcza na ogród. Trzmiele bowiem to najlepsi zapylacze wśród owadów.



Ładny ślimaczek? No ładny, ale to nie ślimaczek... już nie.
To pasożyt, który rozwinął się w ciele ślimaczka, wgryzł mu się w mózg i wszedł w czułki, żeby krąg życia mógł się zacząć od nowa. Mianowice ślimaczek robi teraz wszystko, co mu pasożyt każe. W związku z tym zamiast siedzieć w ukryciu, ślimaczek wspina się na wyżyny, aby mogły go dostrzec drapieżniki. Pasożyt do tego wije się i mruga, żeby zobaczyło go jak najwięcej ptaków i go zjeść. W ich ciele będzie mógł działać dalej... Bez pomocy ślimaczka nie byłoby to takie łatwe.

To ja jeszcze o ślimaczkach!



Wiedzieliście, że ślimak może spać nawet przez 3 lata, jeśli warunki w otoczeniu (np. susza) są dla niego nieodpowiednie? Poza tym ślimaki potrafią obyć się bez snu ponad 30 godzin.

Co więcej, takie ślimaki jak wodny Syrinx aruanus, potrafią wyhodować muszlę o długości przekraczającej 76 centymetrów!








To sympatyczne zwierzątko to kuna żółtogardła (martes flavigula). Jest jedynym gatunkiem łasicowatych, który mieszka w lasach tropikalnych i subtropikalnych. :) Można go spotkać we wschodniej Azji - jej obecność została potwierdzona w wilgotnych lasach strefy umiarkowanej w Himalajach, Azji Południowo-Wschodniej, na dalekim wschodzie Rosji oraz na półwyspie Koreańskim.

Kuny żółtogardłe to twardzi samotnicy - samiczki tylko przez 3-4 miesiące wychowują młode, a potem zwierzątka muszą radzić sobie same.
Ich dieta składa się z małych gryzoni, jaj ptaków, żab i różnych owadów. Przy tym jednak kuny nie pogardzą również miodem i owocami. ;)





Skoro były już słodkie misie ptysie, czas na jakiegoś robala. Pająki. Osiem nóg, kilka par oczu, kły aż strach i umiejętność tworzenia sieci mocniejszej niż stal. Ale czy pająki mają uszy?


No nie mają. Nie muszą - mają coś lepszego. Wiele włosków pokrywa ciało pająka i każdy z nich jest bardzo czuły na drganie powietrza. A czym jest dźwięk, jeśli nie drganiem powietrza właśnie? Oznacza to, że pająki "słyszą" włoskami, a my nawet nie potrafimy sobie takiego zmysłu wyobrazić, tak jest nam obcy. Oczywiście intensywność "słuchu" zależy od gatunku.



Tapir malajski zwany również tapirem czaprakowym albo czaprakowatym (Acrocodia indicus) jest największym spośród czterech gatunków tapirów.

Zamieszkuje Mjanmę, Indochiny i Sumatrę. Jest gatunkiem zagrożonym.

Małe tapirzątka mają ciemne futerko w białe paski i kropeczki, które pozwala im dokładnie wtapiać się w leśne poszycie. :) Ten piękny wzór zanika w ciągu kilku miesięcy.

W ZOO tapir malajski po raz pierwszy rozmnożył się w 1897 roku i to... we Wrocławiu! :)

U wschodnich wybrzeży USA jest coś takiego jak wyspa Assateague. Na tej wyspie żyją konie i nie są to konie byle jakie, o nie. Ich przodkowie były transportem na pewnym okręcie, który uległ tragedii. Wielu koniom udało się przeżyć i zdominować wyspę pomimo skromnego pożywienia, ciężkiej pogody i otaczających je fal Atlantyku, który jest słony jak diabli. Teraz ich potomkowie tworzą populację w pełni dzikich koni, a wyspa stała się dzięki temu parkiem narodowym.




Ćmy to chyba najbardziej strojne robaki na naszej planecie. Potrafią też być bardzo duże. Pawica atlas jest największa. Rozpiętość jej skrzydeł może sięgać 50 cm. Występuje w Azji od Kaszmiru w Indiach po najdalsze wyspy pacyficznego pierścienia ognia. Najciekawszą ciekawostką jest jednak to, że pawica to przykład na bezwzględność ewolucji, dla której przetrwanie ma znaczenie tylko do czasu rozrodu. Potem to już równia pochyła, albowiem pawica, gdy już osiągnie odpowiednie rozmiary, nie ma czym jeść i umiera z głodu - ewolucja w jej przypadku była leniwa i nie pomyślała o tym, aby ta jakże fantazyjna ćma mogła sobie pożyć trochę dłużej.





Piękna




Ta biała piękność to nie Moby Dick (chociaż mógłby nim być!) ale Migaloo - wyjątkowo rzadki albinotyczny humbak mieszkający u wybrzeży Australii. :)

Humbaki, albo też długopłetwce, czyli moje ulubione wieloryby osiągają od 14 do 17 metrów długości i mogą ważyć do 45 ton. Żywią się głównie krylem i małymi rybami (a ponieważ woda robi się coraz bardziej ciepła i coraz bardziej ,,kwaśna'' przez zmiany klimatyczne, humbaki zaczynają powoli głodować).




Z czym mogą się nam kojarzyć humbaki? Na pewno z ciekawym sposobem polowania na ryby - to właśnie one zaganiają ławice otaczając je zasłoną z bąbelków powietrza, a potem pożerają je jednym chapnięciem. ;)

Nie można też zapomnieć o pięknych humbaczych pieśniach, które niosą się pod wodą na wiele kilometrów i najpewniej mają związek z wielorybimi godami. Dodatkową ciekawostką jest to, że wieloryby co jakiś czas zmieniają swój repertuar - odejmują to, co już im się znudziło i dodają nowe dźwięki, które im się spodobały. :)




A tak w ogóle to kiedyś można było zobaczyć samicę humbaka z młodym w Bałtyku. :)

Właśnie się o tym dowiedziałam i uznałam, że też będziecie się chcieli dowiedzieć. :)




Ten piękny starszy szczur ma na imię Magawa i został uhonorowany złotym medalem za swoją odwagę. A teraz przechodzi na emeryturę i nie będzie już narażał swojego życia wykrywając miny lądowe.

Jego kariera trwała 5 lat, w tym czasie wyszukał 71 min lądowych i całe mnóstwo niewybuchów na terenie Kambodży.

Źródło: BBC

W "Projekcie Hail Mary" cała afera zaczyna się od tego, że kosmiczne ameby pożerają energię ze słońca i Ziemi grozi zagłada. Fajnie. Ale co by było, gdyby tu na Ziemi rozmnożyły się nasze własne ameby i zaczęły pożerać ludzkie mózgi? Ano, interesujący koncept, z tym że to już nie będzie science fiction. To już może wydarzyć się tu i teraz.




Pierwotniaki Naegleria fowleri początkowo występowały w ciepłych krajach, ale za sprawą rozwoju przemysłu i turystyki są już wszędzie, również w Polsce. Wystarczy im trochę ciepłej wody, czyli sadzawka na działce, jezioro i tak dalej. Człowiek się zanurzy, ameba dostanie się do nosa, a potem do mózgu i zaczyna się wyżerka. Te pierwotniaki szczególnie upodobały sobie komórki nerwowe. W efekcie wywołują chorobę zwaną negleriozą. Gorączka, wymioty, spazmatyczne skurcze i w końcu zgon. COVID to przy tym dziecięca igraszka.

Na szczęście ameba Naegleria fowleri wciąż jest bardzo rzadka i występuje sporadycznie. Ale klimat się ociepla. Poza tym coraz więcej osób decyduje się na odrobinę przygody i w takich Indiach na przykład znudzeni turyści urządzają sobie spacery w teren. O, jaka fajna sadzawka w lesie deszczowym. Wejdę i zrobię sobie selfjaczka, żeby było co na instagramie pokazać. Będę jak Tony Halik hihi... Epidemia negleriozy będzie zaś jak terminator - szybka i bezlitosna.





Łamiących wiadomości ciąg dalszy!

Tak wyglądają śpiące słonie:



Urocze, prawda? Więcej tutaj:
https://www.bbc.com/news/world-asia-china-57398272



Manaty.
To trochę takie duchowe kapibary, bo w środowisku naturalnym nie ma dla nich żadnych poważniejszych zagrożeń ze strony drapieżników. To znaczy, w toku ewolucji nic nie wykształciło w sobie chęci zabijania manatów na tyle, żeby się w tym wyspecjalizować (chyba, że człowiek, ale człowiek potrafi zabić wszystko).
W każdym razie, można znaleźć miejsca w których te majestatyczne zwierzęta koegzystują pokojowo z aligatorami i nie próbują się nawzajem zjeść. ;)

A czy Wy potrafilibyście usiedzieć w takim spokoju i bezruchu? 🙂