Arystokratka na królewskim dworze

Jak na razie to niestety ostatnie spotkanie z Marią Kostka z Kostki. Co prawda na koniec padła zapowiedź kolejnego tomu, ale chyba jeszcze go nie ma (a przynajmniej w Polsce).
Ta część była trochę słabsza, jak dla mnie, a może po prostu przyzwyczaiłam się do specyficznego poczucia humoru autora.
Mimo to nadal bawiłam się świetnie słuchając audiobooka. Dla mnie te książki są taką świetną odskocznią od problemów dnia codziennego. Myślę, że będę do nich niejednokrotnie wracać.

Jeśli jeszcze nie mieliście okazji poznać ostatniej arystokratki i pozostałych mieszkańców Kostki, to czym prędzej to nadrabiajcie. Wszak nie można odmawiać sobie dobrej zabawy.

Każdego śmieszy co innego. Ja komedii nie lubię, ciężko mnie lekturą sprowokować do śmiechu. Do dziś w głos zaśmiewam się tylko przy „Wszystko czerwone” Chmielewskiej, „Przygodach Dobrego Wojaka Szwejka” , a ostatnio przy „Stulatku, który wyskoczył przez okno” w obszczykapciach. „Arystokratka na królewskim dworze” dołączyła do tej galerii.

Maria Kostka z Kostki dostała zaproszenie od królowej Holandii i wybiera się z wizytą. Kogo ze sobą zabierze? Skąd weźmie pieniądze na podróż? W co się ubierze? Jak sobie poradzi na dworze? Im dalej, tym było śmieszniej, a prawdziwy cyrk zaczął się w Pradze w czasie przygotowań. I wtedy już poleciało.

Żadna dotychczasowa część nie wywołała u mnie głośnego śmiechu, czasem tylko cichy uśmieszek. Tym razem było inaczej, na przykład wtedy, gdy kucharka w galerii sztuki, w której zawisł „Pożar w burdelu”, organizowała sobie ścierki do naczyń. Bezwiednie parskałam śmiechem (nareszcie!), jak po nadużyciu orzechówki z rozpuszczonym w niej prozakiem.

Powieść nie jest może arcydziełem, ale w końcu spodobało mi się, przyzwyczaiłam się do przerysowań oraz zaprzyjaźniłam się z bohaterami, może dlatego, że ojca - arystokraty - głupka i kretyńskiej mamuśki w tym tomie niewiele. Jak nadejdzie czas chandry - sięgnę po kolejny tom. Poza tym ciekawa jestem jak zamknie się otwarty wątek, którym kończy się książka. Osiołkowi w żłoby dano. Co wybierze?
Koniecznie chcę się też spotkać z panią Cichą, której fanką nieoczekiwani...

Pierwsza Arystokratka była naprawdę zabawna. Każda kolejna … cóż, coraz mniej. Humor naciągany, przerysowany, powtarzalny. Coraz mniej komedii, coraz więcej parodii.
Nie da się nie zauważyć, że autor stara się wycisnąć jak najwięcej z sukcesu pierwszego tomu, ale to już nie to.
Po kolejną część już nie sięgnę.