Blondynka w Tybecie

Znam Pawlikowską jako gawędziarkę jedynie z programów telewizyjnych,po tej króciutkiej lekturze również jako autorkę. Sięgnęłam po jeden z "dzienników z podróży",a że interesuje mnie Daleki Wschód w całej swej rozciągłości... zrobiłam wyliczankę i padło na Tybet:P
Na dobrą sprawę można tę serię potraktować jako książeczki na zachętę, rozbudzające nasz apetyt, pasję na wgryzienie się w temat głębiej.
Co zawiera? Skumulowaną treść na kilkudziesięciu stronach udokumentowana zdjęciami, jak i rysunkami samej autorki.Ot,notatnik z zapiskami z podróży.Krótko,by zostały odnotowane najistotniejsze "pamiątki" ze spaceru po regionie,ale nie na tyle by dawać rzeczywisty pogląd na życie Tybetańczyków.

Pani Beata jest entuzjastką przede wszystkim podróżowania, zapoznawania się z charakterystycznymi elementami kultury i świadomości ich mieszkańców.Jej książki są raczej wypunktowaniem faktów,niż snuciem opowieści; wyrywkowo traktującymi temat miejsc, w których się znajduje.

Podobał mi się tylko początek i koniec, środek mnie raczej znudził. Nie czytałam jej po to, żeby zapoznać się z filozofią Buddyzmu tylko Tybetem jako takim. Wiem, że to ściśle związane, ale nie interesował mnie proces reinkarnacji czy wybór Buddy. Porównanie historii Polski do historii Tybetu świetne, żal mi tych Tybetańczyków. Warunki życia tam nie są łatwe i mimo to dobrze im się żyło a tu oczywiście polityka musiała im zaszkodzić, szkoda słów...Lubię książki Pawlikowskiej, ale ta nie należy wg mnie do tych najlepszych.

[spoiler] Skąd w Tybecie wzięli się Chińczycy? Przez pierwsze trzydzieści lat chińskiej okupacji w Tybecie zginęło 1,2 miliona ludzi (...). TYBET PRZESTAJE ISTNIEĆ. Na jednego Tybetańczyka w Lhasie przypada teraz dziesięciu Chińczyków. Chińczycy (...) zabrali coś, czego nie da się odtworzyć ani wycenić- zabrali przeszłość, tradycję i spokój, jaki z nich wynikał. Zabrali Tybetańczykom całe życie".[/spoiler]

Zawsze dosyć niechętnie odnosiłam się do książek podróżniczych, ale ta książka bardzo przypadła mi do gustu i zamierzam przeczytać pozostałe wspomnienia Beaty Pawlikowskiej. :)

Świetna!