Samotne wyprawy

Myślałam, że „Samotne wyprawy” będzie suchym poradnikiem pełnym faktów i wskazówek jak podróżować samemu. Liczyłam na to, że zmotywuję się do zwiedzania odległych zakątków świata bez obecności kogoś bliskiego, lub chociaż rozpalę w sobie jakąś niewielką nadzieje na to.

Po lekturze książki @beata.pawlikowska wiem tyle, że niesamowicie podziwiam ją za jej działalność, choć nie ze wszystkimi treściami muszę się zgadzać. Znam ją dzięki serii "Blondynka na językach", w których prowadziła kurs językowy, nagrany również na płycie. Swego czasu, gdy na dojazdy do pracy poświęcałam ponad godzinę dziennie, to często tego słuchałam, jakieś podstawy z angielskiego zostały mi w głowie do tej pory.

Co do „Samotnych wypraw”. Miałam wrażenie, że czytam pamiętnik z powklejanymi zdjęciami. Ja, czytelniczka romansów, pochłonęłam tą książkę w dwa popołudnia. Nie mogłam się od niej oderwać! Mimo olbrzymiej objętości pozycję tą czyta się niebywałe przyjemnie, głównie za sprawą stylu autorki. Czułam się, jakbym siedziała przy kawie z dobrą znajomą, a ona zdradzała mi kolejne niesamowite przygody, które przydarzyły się jej w jakimś odległym miejscu, raz zabawne innym razem mrożące krew w żyłach.

Muszę również przyznać, ze samotne wyprawy chyba nie są dla mnie. Boje się zbyt wielu rzeczy (autorka porusza również kwestię strachu w swoich książkach), ale kto wie. Nie mówię nie, może kiedyś nastąpi jakiś przełomowy czas w moim życiu i zaryzykuję.

Polecam, może nie...