Cisza

Opowiadania w wykonaniu Marcina Majchrzaka to dziesięć zabaw ludzkim losem. Pojawia się w nich motyw kary, radzenia sobie z traumą czy konsekwencji trudnych wydarzeń. Spotykamy toksyczne rodziny i toksyczne przyjaźnie. Zaufanie bywa zdeptane, a nadziei na odmianę losu nie widać. Bohaterami są kobiety i mężczyźni w różnym wieku oraz w różnej sytuacji materialnej. Ich życiorysy niewiele mają wspólnego, co tworzy barwną mieszankę osobowości. Są znane zagrywki podane w odświeżonej formie (chociażby ekscentryczny naukowiec). Są też pomysły, z którymi nie kojarzę, bym kiedykolwiek wcześniej się spotkała (jak człowiek, który widzi więcej, ale nie może podzielić się z nikim tą wiedzą). Jest ciekawie i wciągająco.

Zwykle opowiadania podczytuję przez kilka dni, może nawet tygodni, ale tym razem musiałam zrobić wyjątek, bo prozę Majchrzaka się pochłania. Jedyne dawkowanie wynikało z tego, że od czasu do czasu musiałam oderwać się od lektury, by odhaczyć obowiązki, ale gdy tylko znowu miałam czas — ponownie zbiór łapałam w dłonie. Ciekawe pomysły (których autorowi nie brakuje), dobrze skonstruowani bohaterowie i — co najważniejsze — plastyczny język z naleciałościami mowy potocznej. Brzmi jak zestaw, który może stać się podwalinami sukcesu! Wystarczy dodać do tego jeszcze kreację klimatu, którą się czuje i fragmenty, które zmuszają do przystanięcia i zastanowienia się i oto jest! Zbiór, który można głośno polecać oraz do którego pragnie się wracać!


Psst, w śro...

Jestem absolutnie zaskoczona, że w tak małej książeczce jest tak dużo dobrej treści. Wszystkie opowiadania mi się podobały, cały zbiorek, jak nigdy. Nie było żadnego niedosytu, niezrozumienia, nudy. Mrok wkrada się tutaj w zwykłe sytuacje jak mgła - przed chwilą jej nie było, a teraz coraz mocniej rozmywa nam obraz. Niepokój pełza nam po plecach, bezsilność, beznadzieja, wreszcie brudna prawda kolą w oczy. Przy niektórych tekstach myślałam "o nie, nie chcę wiedzieć", ale i tak czytałam dalej, przy innych rozszerzałam oczy z wrażenia. Nie uważam, żeby było za krótko, dla mnie było w sam raz. Niczego bym nie pominęła i niczego nie wydłużyła. Bardzo dobra książka, dla fanów grozy obowiązkowa!