Córeczka

Po przeczytaniu ostatnio sporej ilości książek obyczajowo-romansowych,mniej lub bardziej ciekawych.Postanowiłam przeczytać "mroczny thriller psychologiczny"tak jest napisane na okładce jak również zachęcona opiniami czytelników.No ale muszę przyznać,że w tej książce to tylko poczynania czterech panów można by uznać za mroczne raczej można by rzec za chore.
Jak dla mnie to książka jest tylko dobra.

"Córeczka" - całkiem przywoita powieść i jest to moje pierwsze spotkanie z Kathryn Croft. Książka niczym mnie jednak nie zaskoczyła, nie czytałam jej z zapartym tchem i dość szybko rozgryzłam całą intrygę. Fabuła dość sztampowa - błędy młodości, małżeństwo, dziecko, tragedia, dochodzenie do prawdy na własną rękę a na koniec królik z kapelusza lub wisienka na torcie w postaci rozwiązania, które nasunęlo się czytelnikowi już dużo wcześnej, pod warunkiem że uważnie składało się elementy układanki i oczywiście w takim momencie, gdzie jak to zwykle bywa w powieści zapanował pozorny spokój. Pomimo tego powieść czyta się nadzwyczaj lekko i przyjemnie. Nie nudzi czytelnika a to się liczy. Niestety nie potrafię napisać nic cieplejszego o tej książce ponieważ moja postępująca niechęć do książek thriller/kryminał zaburza zapewne moje postrzeganie tej powieści. Jednak, żeby być sprawiedliwą muszę przyznać, że książka może się podobać i generalnie oceniam ją na 7/10. To 7 jest ciut naciągane ale biorę poprawkę na moje zniechęcenie i zmęczenie tego typu literaturą.

To nie jest moja tematyka. To nawet nie jest do końca mój gatunek.
Wzięłam 'Córeczkę' z biblioteki przez namowy Koleżanek, po czym termin oddania zaczął zbliżać się wielkimi krokami, więc otworzyłam z myślą 'co ma być to będzie'.

I było. Zaskakująco dobrze było.
Jednocześnie znalazło się miejsce na ciepło i dobro, jak i na atmosferę grozy.
Te pozytywne emocje to zdecydowanie zasługa głównej bohaterki i narratorki. Tak sympatyczną postać trudno jest spotkać w thrillerze, a jednak Simone jest. Silna po przejściach będących jej udziałem 18 lat temu, odważna i taka... czysta.
I pozwólcie, że jako o bohaterach to na tym zakończę. myślę, że wchodzenie w charakterystykę jakiekolwiek innej postaci mogłabym popłynąć za mocno i rzucać spoilerami ;)

Powiem tak.
Zaskoczeniem, które miało wbijać w fotel na końcu zaskoczona nie byłam. Nie wiem czy zadziałał jakiś radar czy przypadek, ale tak podejrzewałam, że to ta osoba.
Reszta - baaardzo przekonująca, bardzo pogmatwana i dopracowana. Może odrobinę nierealna, może zbyt mocno wierzę, że aż taka degrengolada nie ma miejsca, ale jako fikcja literacka porywa.
Do tego świetny styl autorki i czyta się szybko jakby się oglądało film.
I jak początkowo nie składały mi się wyczytane tu i ówdzie elementy, tak po lekturze wszystko wskoczyło na swoje miejsce i ma sens.

Jako przypadkowa czytelniczka thrillerów jestem zadowolona. Nie wiem czy koneser gatunku podzieli moje pozytywne wrażenia,...

Simone i Matt tworzą szczęśliwe małżeństwo, uzależnione od pracy, zmagające się jednak z tragedią. Osiemnaście lat temu ktoś porwał ich sześciomiesięczną córkę Helene. Mimo śledztwa policyjnego, wynajęcia prywatnego detektywa dziewczynki nie udało się odnaleźć. Pewnego dnia do Simone zgłasza się Grace, która twierdzi, że jest ich córką. Simone i Matt są bardzo nieufni, Grace zgadza się na badanie DNA i nagle znika. Simone rozpoczyna swoje śledztwo, na jaw wychodzą tajemnice, poznaje osoby związane z porwaniem, kto okaże się winny i dlaczego Grace zniknęła?
Pierwsze strony powieści nie wciągnęły, Grace się pojawiła, ma być córką, więc się mocno zastanawiałam, o czym będzie reszta powieści. Po zniknięciu dziewczyny, Croft dołączyła następne osoby, które mocno zmieniają postrzeganie całości. Plusem jest cała fabuła, zaskakujące wydarzenia, postaci, które odkrywają swoje nie zawsze pozytywne charaktery, co chwila musimy zmieniać założenia. Winnych wydarzeń w pewnym momencie znamy, ale byłam zaskoczona, kim okazał się jeden z nich. W thrillerze mamy narrację, w sumie dwóch osób, jedna to spowiedź jednego ze sprawców, drugim narratorem jest Simone. O ile pierwszy narrator mnie nie drażnił, Simone niestety już tak, nie chodzi tu jednak o jej zachowanie, (jako matka czasami zachowywała się mocno irracjonalnie, ale to już kwestia fabuły), miałam dziwne wrażenie podczas czytania, warstwa słów mi nie pasowała, w pewnych momentach wytrącało mnie to z rytmu czytania. Polecam lubiącym ...

Przeraziła mnie ta książka. Mocno i bardzo dogłębnie. Temat porwań czy gwałtów nie należy do nowych, osobiście mam wrażenie, że ostatnio gdzie nie spojrzę, to natykam się na porwania dzieci czy gwałty na młodych dziewczynach. Widać temat chodliwy i dobrze się sprzedaje. Ale jeśli tak jest i jeśli faktycznie na naszych półkach zagościły książki o tej tematyce, to sztuką jest napisać taką, która będzie się wyróżniała, zapadnie czytelnikowi w pamięć na odrobinę dłużej niż „wejść-wyjść”.
Córeczka to historia kobiety dziennikarki, która kilkanaście lat temu straciła córkę. Półroczna Helena została porwana podczas spaceru z babcią po parku. Po wielu latach do Simone zgłasza się młoda dziewczyna, która twierdzi, że jest jej córką, a wiedzę na ten temat zdobyła kilka dni temu w dziwnych okolicznościach. Zasiewa ziarno niepokoju czy nadziei, a potem znika.
Córeczka opowiada o poszukiwaniach Simone, o jej determinacji w odkrywaniu coraz to ciemniejszych zakamarków przeszłości, sposobach dotarcia do prawdy. W akcję wplecione są brzmiące jak spowiedź listy nieznajomego. Te opowiadają o jego potrzebach, popędach, o poddawaniu się im i o powolnym upadku. Dla mnie autor tych wyznań nie był zaskoczeniem. Zupełnie nie wiem z jakiego powodu wiedziałam, że to on, a nie żaden inny, choć przyznam, że końcówka dla osób, które nie domyśliły się tożsamości mężczyzny, może stanowić zaskoczenie.
Może to w moim wewnętrznym czytelniku odezwała się matka, ale odebrałam Córeczkę głównie jako m...

Nie zrozumiałam pomysłu autorki... główna bohaterka od pocz. zachowuje się irracjonalnie a z każdą str to się pogłębia; nie rozumiem też czemu nie ufa mężowi po x latach razem i go okłamuje bo obca dziewczyna tak chciała :/; 'przypadkowe' układanie się planu odnalezienia Grace byłoby ok gdyby to się udało raz! potem przeszkoda a tutaj wszystko 'jak po maśle'.
Nie polecam, zmarnowany czas.

Książka trzyma czytelnika w napięciu, po zakończeniu rozdziału byłam ciekawa co będzie się działo dalej. Jako mama mogę wyobrazić sobie ból rodziców po utracie dziecka. Pewnego dnia u Simone pojawia się Grace i mówi, że bardzo prawdopodobne,że to ona jest jej zaginioną przed osiemnastoma laty córką. Po czym Grace znika. Simone rozpoczyna poszukiwania dziewczyny. Dalej opisywać historii nie będę, zachęcam do przeczytania.
W trakcie czytania miałam dwóch podejrzanych o uprowadzenie Heleny i co do jednego bohatera to się sprawdziło.
Mam nadzieję, że powstanie druga część tej książki, autorka zostawiła sobie taką furtkę.