Cukiernia Pod Amorem. Jedna z nas

„Cukiernia po Amorem” to mój ulubiony cykl książkowy. Patrzę na datę ukazania się pierwszego tomu i oczom nie wierzę. To już tyle lat z „Cukiernią”. Nawet w myślach odszukuję miejsca, gdzie były czytane poszczególne tomy. Jeden z nich nawet w sanatorium z dziećmi i wymiana książek z jedną z kuracjuszek. Miłe to były rozmowy na temat bohaterów, miejsc, losów, ludzi, życiorysów. Teraz tak mam z moją mamą, która tylko czeka aż lektura będzie „wolna” i „do pożyczenia”. Zresztą jak tylko książkę zabiera do siebie, zaraz oddaje, bo zarywa noc, czyta do białego rana. Przy okazji wpada zwrócić egzemplarz, delektuje się kawą i dyskutuje o książce. Tak mamy z moją mamą: często drogi prowadzą do książek właśnie. Trzecia część zamyka losy Moniki i Teresy. Dwie kobiety, które ze sobą przyjaźniły się w dzieciństwie. Teraz, po latach, spotykają się z okazji Dnia Gutowa, wspominają dawne czasy. Autorka prowadzi fabułę dwutorowo: miesza teraźniejszość z przeszłością,  tym razem jest to powrót do lat 80-tych. Strajki w Polsce, manifestacje, niezadowolenie społeczne, wyjazdy Polaków za chlebem na Zachód, na handel do Austrii. To powoduje, że Teresa coraz częściej myśli o emigracji. Kiedy jej się to udaje, musi na nowo stworzyć dom w obcym kraju – dla siebie i dla przybranej córki, zaczynając praktycznie od zera. Dzięki uporowi, pracowitości, miłej powierzchowności zjednuje sobie ludzi i znajduje swoje miejsce na ziemi. Również Monika wraca do przeszłości. Akurat jej przypadek pokazuje, że ...

Kolejny tom sagi, dość zagmatwane losy bohaterów. Życie lubi sprawiać niespodzianki. Nie spodobało mi się wplatanie wątków politycznych do powieści. Bez względu na poglądy polityczne czytelnik sięga po książkę, a nie po gazetę codzienną.
Pomimo tego powieść polecam.