Osiedle Sielanka. Nieznajoma

Osiedle Sielanka, zdawać by się mogło osiedle, jak każde inne. Otóż niekoniecznie. Bo nagle osiedle zaczyna się rozrastać, powstają apartamentowce dla młodych wilczków biznesu, zagospodarowywane są tereny zielone, place zabaw, boiska. Osiedle Sielanka przestaje być sielankowe, a jego starym mieszkańcom wcale a wcale się to nie podoba. Staje się to przyczynkiem do cichej, chociaż w miarę rozwoju sytuacji, coraz głośniejszej wojny pomiędzy starym a nowym.

Niestety, mnie ta książka zupełnie nie przekonała. Miało być zabawnie i z pazurem. Nie było. Byłam zmęczona lekturą, wielokrotnie również znudzona. Humor, jeśli był, to zupełnie nie mój, pazura nie dostrzegłam ani nie poczułam. Takie to było dla mnie bezpłciowe, żaden z bohaterów nie wzbudził większych uczuć, książka nie wzbudziła żadnych emocji. Szkoda. Nie jestem zainteresowana kontynuacją.

Bardzo wciągająca opowieść o starych i nowych mieszkańcach osiedla Sielanka. Mam nadzieję, że dość szybko będzie dalsza część.

Polecam.

A fuj, fuj, fuj. Z opisu wywnioskowałam, że to będzie coś lekkiego i zabawnego, ale niczego zabawnego w treści nie znalazłam. Lekkości też nie widzę. Opowieść o smutnych ludziach, mających problemy, o nieporozumieniach, braku empatii, o małym osiedlu w granicach wielkiej Warszawy, w którym miejscowi odcinają się od nowych, a nowi gardzą miejscowymi. O architekcie, który nie myśli, że jego współpraca z zachłannym deweloperem jest działaniem na szkodę osiedla. O "gwieździe" z telewizji, której się wydaje, że wszystko jej się należy. Ogólnie parszywy klimat, oddam to bez wahania.

„Osiedle Sielanka. Nieznajoma” to książka, która bardzo miło mnie zaskoczyła i zdecydowanie się spodobała. Ze swojej strony polecam.

„Osiedle Sielanka“ to dobrze zapowiadająca się seria, w której autorka doskonale oddała klimat tego rodzaju społeczności. Umiejętnie wprowadza czytelnika w jego progi, przedstawiając stopniowo mieszkańców i panującą tam atmosferę. Roi się w niej od różnorodnych wątków, epizodów, które zazębiają się ze sobą tworząc ciąg zdarzeń, które obserwujemy z różnych punktów widzenia. Narracja przez cały czas jest trzecioosobowa ale powieść ma swojego komentatora a raczej komentatorkę, która nie ujawania swego imienia ani nazwiska. Wiemy jedynie, że mieszka na osiedlu i wie o mieszkańcach bardzo dużo.

To powieść dla każdego, gdyż nie ma w niej drastycznych scen czy erotycznych opisów. Akcja toczy się z pozoru spokojnie a mimo to pojawia się niepokój o losy osiedlowych mieszkańców. Na tle dziejących się codziennych wydarzeń wyłaniają się ludzkie dylematy, problemy pojawiające się w lokalnych społecznościach ale też sprawy ważnych dla całej ludzkości. Porusza kwestię dotyczącą degradacji środowiska, developerskie zawłaszczanie terenów i materialistyczne podejście do życia.

Pani Małgorzata Gutowska-Adamczyk stworzyła barwny obraz osiedlowej atmosfery pokazując, że każdy z mieszkańców tego rodzaju skupisk ludzkich tworzy historię danego miejsca kreując szczególnego i niepowtarzalnego osiedlowego ducha. Jest ona jak misternie utkana pajęczyna złożona z wielu nitek, które spotykają się w jednym miejscu lub przecinając, by powstała zwarta, mocna struktura.

Cała r...

Znam twórczość pani Małgorzaty Gutowskiej Adamczyk i tym bardziej chętnie przeczytałam jej najnowszą powieść, pierwszy tom serii "Osiedle Sielanka" zatytułowany "Nieznajoma".
Tytułową nieznajomą jest młoda mężatka Ala, która na osiedle wprowadziła się pół roku wcześniej wraz z mężem i teściem, który prowadzi firmę deweloperską. Poznajemy Alicję w momencie, gdy postanawia odmienić swoje życie, nie chce już pracować w rodzinnej firmie i wciskać ludziom kiepskich mieszkań pod etykietą cudownych apartamentów. Zmienia fryzurę, strój i postanawia prowadzić zajęcia z jogi na osiedlu Sielanka. Czy to jednak dobry pomysł?
Mieszkańcy osiedla nie tolerują przyjezdnych, nazywają ich imigrantami. Mają swoje przyzwyczajenia, mieszkają w starych, stóletnich domach, pielęgnują tradycję. Każda próba zmiany czegoś na osiedlu wiąże się z ich ogólnym sprzeciwem.
W książce poznajemy wielu ciekawych bohaterów. Jest tu fryzjera Beata, Duży Rychu, profesorowa, emerytowana nauczycielka Maria. Moją ulubienicą jest córka Beaty, wygadana dziewczynka w wieku przedszkolnym. Jej mowa, błyskotliwość po prostu mnie rozczuliła.
Perypetie bohaterów przedstawione są w prosty, humorystyczny sposób, czasem miałam wrażenie, że zbyt przerysowany. Można by spokojnie powiedzieć, że to takie Alternatywy 4 dwudziestego pierwszego wieku.
Niby Osiedle Sielanka to część Warszawy a jednak z opisów wynika, że jest to miejsce piękne, pełne starych, drewnianych domów, z dużą ilością zieleni. Ludzie ma...

Książka bardzo miła i przyjemna. Fajnym motywem są obrazki w czarno białych odcieniach. Sprawiają, że książkę czyta się na luzie, bez przymusu. Druczek jest większy i przejrzysty, co ułatwiało czytanie. Rozdziały nie są za długie, należą bardziej do średniaków. Super pomysł na bohaterów, którzy niby są podobni, aczkolwiek mają inny sposób widzenia tych samych rzeczy. Jedni udają wszechwiedzących, inni zagubionych, bywają podstępni i przesadnie mili. Knują spiski i wyczekują, kiedy komuś powinie się noga. Pozycja porusza motywy sprzątania śmieci. Pani fryzjerka twierdzi, że elicie nie wolno podnosić porozrzucanych puszek, bo tylko się tym poniża. Natomiast pani profesor nie widzi w tym nic dziwnego. Marzy jej się czyste osiedle i dlatego sprząta po pijaczkach. Jest przekonania, że każdy powinien to robić bez względu na stan, kim się jest. Ludzie z miasteczka uważają, że miejscowy, to tylko ten, który od urodzenia tam przebywał. Nie ważne, że ktoś wprowadził się tutaj dziesięć lat temu, dla nich zawsze będzie tym nowym, którego trzeba obserwować.
Bardzo zaciekawi ich widok młodej dziewczyny, której nie znają. Będą bacznie jej się przyglądać i wnioskują, że z jej przyjazdu wynikną tylko same kłopoty. Powracają też do dawniejszych czasów, gdzie każdy się z każdym znał i nie było takiej prywatności jak teraz. Teraz ludzie siedzą w domach na telefonach, a kiedyś wychodziło się na środek ulicy i dołączało do sąsiadek, by zwyczajnie o sobie opowiedzieć. Tęsknią za tymi czasa...