Opinia na temat książki Czarna torebka

Agata Tuszyńska "Czarna torebka",

"Noszę ją stale. Ze sobą. I w sobie. Czarna torebka mojej żydowskiej babki Deli. Polska torebka. Moje aryjskie papiery. Barwy ochronne. Legitymacja życia. Przepustka w jasny los. Zawsze mogę do nich sięgnąć, gdyby się okazało, że jestem podejrzana. A podejrzany jest lęk. I on mnie łączy z tymi, dla których zbudowano Treblinkę. Powtarzam dobie jedenaste przykazanie: nie bój się. I wychodzę z torebką na spacer".

Za wszelką cenę uchwycić się życia. Ocaleć z Zagłady. Uratować kogo się da. Dzieci. A jeśli to okaże się niemożliwe, bezwzględnie nie pozwolić na wymazanie z ludzkiej pamięci. Mieć wśród najbliższych osoby, z których wspomnień możliwe będzie odtworzenie historii. Albo chociażby zamknąć fragmenty swojego życia w pozostawionych przedmiotach. Przypominać o sobie. I nie pozwolić, by obrazy współczesnej pamięci zbiorowej pozaginał pryzmat krzywego zwierciadła.

Dela Goldstein, której historia zaczyna się w jednej z wielu łęczyckich żydowskich rodzin. Dela Przedborska współtworząca z kilkunastoma innymi członkami rodziny przymusową społeczność warszawskiego getta. Zofia Zmiałowska budująca swoją nową tożsamość intendentka z Otwocka, której wielokrotnie ocalane życie, przerwał nieszczęśliwy wypadek. I czarna torebka, w której zgromadzony został cały dorobek życia. Spadek przekazany w ręce wnuczki.

Agata Tuszyńska w "Czarnej torebce", której wydanie uzupełniają liczne fotografie zawartości pełnej drobiazgów zgromadzonych przez Delę Goldstein, przywraca również pamięć o milionach innych bezimiennych, niemych świadków wydarzeń historii sprzed osiemdziesięciu lat.