Czas Abrahama

"- Uważam, Lorentowicz, że mógłbyś zrobić dekorację na rocznicę Rewolucji Październikowej! [...]
- Z czego ty się śmiejesz, Lorentowicz? Co ty widzisz wesołego w fakcie, że pośród trzydziestu sześciu osób nie mogę znaleźć nikogo, kto chciałby poświęcić tej sprawie jeden wieczór? Powtarzam: jeden wieczór! A tamci mogli poświęcać życie, prawda?
- O, to jest duża różnica, panie profesorze! - Kuba podniósł się z miejsca. - Co innego poświęcać życie dla Rewolucji, co innego wieczór dla dekoracji!"

"Czas Abrahama" ujrzał światło dzienne w 1967 roku, czyli w zupełnie innej epoce niż teraz. Ciężko mi jest uwierzyć, że moja własna mama była wtedy młodsza niż główni bohaterowie. Zawsze mnie interesowało życie w tamtych czasach, pewnie dlatego tak bardzo lubię te książki. I tym razem nie czuję się zawiedziona, bo sprawy łączące Kubę, Anię i Agnieszkę to nie tylko naiwne, szczeniackie historie. Pani Siesicka poruszała również ważne kwestie, które mogły dotyczyć każdego młodego człowieka.

Po kilku pierwszych stronach zdałam sobie sprawę z tego, że kiedyś czytałam już tą książkę. Ale nie rzuciłam jej w kąt, choć miałam co do niej pewne obawy. Pamiętałam, że zakończenie strasznie mnie wkurzyło (teraz już wiem, że było to jedynie ostatnie zdanie które brzmiało (w spoilerze "Czas Krzysztofa nastał później"). I pamiętałam jeszcze motyw pociągiem, który to motyw okazał się mało ważny. teoretycznie xd. Kiedyś. Zakończenie strzasznie mnie wkurzyło. Teraz. Daje naukę na przyszłość ; ] Każdą miłość należy traktować jak najbardziej poważnie, ale nie wiadomo czy jest to ta jedyna, najważniejsza miłość :)

Książka bez konkretnej fabuły, idealna na leniwe, beznamiętne popołudnie.

Miła książka o problemach młodzieży

Ciekawa, ale nie nadzwyczajna.