Delikwentki

Lubię Pattersona. W szczególności za Kobiecy Klub Zbrodni. Zawsze zastanawiałam się jak to możliwe, że facet pisze tak dobrze kobietach. Wielu autorów ma z tym problem, u Pattersona tego nie zauważyłam. I podobnie jest w Delikwentkach. Historia niewiarygodna. Cztery mężatki, lekko znudzone życiem, mężami, tym, że życie nie jest tak różowe, jak sobie wyobrażały, urządza sobie odskocznię. Kilka szalonych dni, gdzie chodzi się toples, gra w kasynie do upadłego, flirtuje i podrywa co lepsze okazy, a dla zainteresowanych jest też sex w większej liczbie niż dwa. Szaleństwo, flirt, wolność. I konsekwencje. Po upojnej nocy na jachcie zostają oskarżone… I tu autor chyba popuścił wodze fantazji. Przyznaję, że kilka razy zastanawiałam się czy Francja nie ma nic przeciwko tworzeniu im takiego wizerunku. Ja chyba poczułabym się dotknięta, gdyby ktoś opisał w taki sposób polski system penitencjarny, wymiar sprawiedliwości, pracę policji i służb specjalnych. Ale rozumiem, że cały świat kocha Pattersona i jest w stanie wiele mu wybaczyć.
Jeśli ktoś uwierzy w misternie uknutą przez Złych intrygę, książka mu się spodoba. Jest brutalna, szczera i obnażająca. Wizja kobiety walczącej o siebie, o przyjaciółki, nieugiętej, poranionej i opuszczonej. Do mnie przemówiła. Równie mocno jak ta, pokazująca co można zrobić z kimś słabszym, do czego silniejsi mogą doprowadzić człowieka, co człowiek może zrobić w strachu przed bólem, odrzuceniem. Jak daleko sięga nasze samounicestwienie.
Historia P...