Dintojra

„Pisanie to forma oddychania” - tak napisała autorka.

Wsłuchuję się w jej kobiecy, delikatny oddech. Głęboki równy a bywa też rwący, dyszący. Niekiedy przechodzi w basowy, męski oddech pożądania, ziejący alkoholem. Ledwo dyszący biznes, zalatujący czosnkiem żyd.

Czasami zgrywa się z moim, oddychamy tym samym powietrzem, równo w tym samym tempie. A za chwilę gubię się w oddechu, okazuje się, że nie oddychamy tym samym powietrzem.

Podsumowując: opowiadania rozmaite, niektóre z radością przeczytałem, inne wydawały się stratą czasu. Co trzeba podkreślić, książka jest bardzo ładnie wydana, szyta, w twardej okładce.

Dziękuję za książkę do recenzji Pani Bognie Piechockiej z Agencji PRart Media oraz Wydawnictwu ZNAK.

W jakim stylu napisana książka odpowiada wam najbardziej? Ta w której wywyższa się słowo, pokazuje jak można poprawnie się wysławiać, przy czym czytelnik czuje jakby jego inteligencja spadła? Czy raczej napisana przez życie, sugerująca, że autorką jest taki sam człowieka jak my, więc zapewne to, co będzie chciał nam przekazać również może nam się przydać?
W tej historii postać zwraca się bezpośrednio do nas. Opowiada nam co widzi swoimi oczami i jak reaguje na to ona oraz inni. Mówi jak mało obchodzi ją opinia innych i jak ludzie potrafią być fałszywi. Spodobało mi się to, że ona nie owija w bawełnę. Opisuje ludzi, którzy, którzy dopiero doświadczając własnych dramatów, przychodzą do tych, którzy również ich doświadczyli tylko po to, by pokazać im kto ma gorzej. Pokazuje jak ulotne są chwile i jak życie trzeba wykorzystywać do samego końca. Czasami bywa, że zaplanowane życie nam nie wypala. Podążając nieznaną drogą dowiadujemy się, że obecne nowe wyzwania są jak najbardziej dla nas. Nie zawsze u celu swoich marzeń jest ukryte to, co chcielibyśmy osiągnąć. Nieraz droga kieruje nas w nowe wyzwania, które okazują się być strzałem w dziesiątkę.
Dintojra jest książką złożoną z jedenastu opowiadań w których pokazuje nam życie innych ludzi. Co ciekawe, nie ocenia ich. Pozostawia nas jakby w zawieszeniu, byśmy sami ujrzeli prawdy, które za sprawą nierównych w objętości opowiadaniach chce nam ukazać. Opowiada o tych, którzy się stoczyli, oraz tych, którzy uważają się za n...

Dintojra, czyli krwawa zemsta, wyrównująca rachunki z innymi, jest głównym tematem jedenastu opowiadań autorki Sylwii Chutnik. Jednak ta zemsta to raczej porachunki ze sobą ze swoim życiem a może nawet i światem...
Tak właściwie to chyba każdy z nas miałby jakieś pretensje do losu, zawsze cos by nam się nie spodobało i chcielibyśmy to zmienić, gdyby była taka opcja. A skoro jej nie ma, to wtedy ma się albo należy wręcz mieć pretensje do wszystkich i do wszystkiego. Tak dla zasady.

Najlepszą zemstą jest po prostu przeżyć. Na własnych zasadach, wbrew trudnościom, nie pytając o zgodę.

Tytuł oznaczający zemstę, zemsta jako przetrwanie, zemstę jaki obraz życia wielu osób.

Bo wielu nie umie znaleźć szczęścia, ale każdy chce wyróżniać rachunki ze światem. A zemsty trzeba dokonać po swojemu i na własnych warunkach.

Bohaterowie, których tu poznamy są bardzo różnorodni. Sprzedawca, aktorka, kobieta, porzucona, ten w żałobie. Każdy człowiek przeszedł swoje, każdy zmagał się z czymś trudnym, że stratą, albo złamanym sercem albo samotnością. Każdy czuje się zmęczony, rozgoryczony losem i liczy na coś lepszego.

Wielu może utożsamiać się z bohaterami też książki. Życie nie rozpieszcza.

Bardzo refleksyjna, życiowa, dająca do myślenia, przynosząca poczucie ulgi, a przy tym ciekawa.