Dom na przełęczy

„Dom na przełęczy” to kontynuacja książki „Marzenia na rozdrożu” autorstwa Joanny Tekieli.
Wracamy do naszych bohaterów, aby przekonać się, jak sobie poradzą w powojennej rzeczywistości.
Rodzice Heleny wyjechali do Ameryki, a ona, wraz z mężem Antonim, przenieśli się do jego rodzinnej wsi. Niestety nie czekało ich ciepłe przyjęcie, ani porządny dach nad głową. Wojenna zawierucha nie oszczędziła także tej wsi.
Jak młodzi odnajdą się w nowej rzeczywistości, czy będę potrafili nauczyć się siebie i czy odnajdą szczęście i przyjaznych im ludzi?

„Marzenia na rozdrożu” to piękna, poruszająca historia o miłości, która, jeżeli jest mocna i prawdziwa, może pokonać wiele. O powoli rodzącym się uczuciu, o wsparciu, ale też trudnych relacjach rodzinnych.
Autorka po raz kolejny udowadnia, że potrafi pięknie malować słowem, dostarczając czytelnikowi emocji, ale też i przyjemności z czytania jej powieści.
Oczami wyobraźni mogłam zobaczyć płynącą, skrzącą się w słońcu rzekę, las i krajobraz w zimowej scenerii.
Polecam bardzo!

Antoni i Helena po ciężkich doświadczeniach wojennych układają sobie życie w nowej rzeczywistości. Nie jest to jednak proste, ponieważ rodzina Antoniego ma do niego żal. O co? O to, że przeżył? Helena nie może pogodzić się z tym, że rodzice i siostra jej męża są do niego nastawieni negatywnie. Kiedy Antoni opowiada żonie swoją historię, ta zaczyna na niego patrzeć inaczej, bardziej z czułością i ma go za prawdziwego bohatera.

„Dom na przełęczy” to historia pełna nadziei. Fabuła książki skupia się na powojennej rzeczywistości, która pomimo tego, że wojna się skończyła, wcale nie będzie taka łatwa.

Ciepła i pełna nostalgii opowieść dwojga ludzi, którzy mimo przeciwności losu i ciężkich czasów zachowali w sobie piękne uczucia i miłość.

Uwielbiam książki Joanny Tekieli. Autorka bardzo skupia się na emocjach i odczuciach bohaterów. Jej książki są bardzo autentyczne i pełne wzruszeń.

Drugi tom historii Heleny i Antoniego kompletnie mi umknął. Nie wiem jak to się stało, że o tej książce było tak cicho. W końcu jednak nadrobiłam lekturę i muszę przyznać, ze czytało mi się niezwykle przyjemnie.

Tutaj poznajemy życie bohaterów tuż po zakończeniu drugiej wojny światowej. W maleńkiej miejscowości, gdzie wszyscy się znają, wszystko o sobie wiedzą i mają do siebie głębokie żale, codzienność nie bywa łatwa. Szczególnie, ze wszyscy zaczynają ponownie od zera, a bieda zagląda w każdy aspekt życia.

Bardzo lubię pióro Joanny Tekieli i po raz kolejny stwierdzam, że autorka potrafi w - na pozór - prostej historii przemycić wiele życiowych prawd. Tak było i tym razem. Czytajcie, bo to naprawdę fajna lektura.

,,Chleb był dla niej do tej pory sprawą oczywistą, bo pojawiał się na stole każdego dnia za sprawą kuzynki Stefanii, która pracowała w piekarni. Tutaj o każdą rzecz trzeba było się postarać. Nie była przyzwyczajona do fizycznej pracy ani do codziennego krzątania się, a wyglądało na to że właśnie na tym opiera się funkcjonowanie w gospodarstwie".

Wzruszająca historia o Helenie i Antonim, którzy nie spodziewali się, że po czasach wojny los się do nich uśmiechnie. Tym bardziej, że będą mieli kozę, którą chyba samo szczęście im podesłało. Jednak nie takiego miejsca bohaterka oczekiwała. Dziurawy dach, szczeliny między oknami i reszta bardzo starych mebli upchanych po kątach. Domek, który można uznać za szopkę musi im wystarczyć. Kiedy wraca myślami do bogatego życia, które wiodła zanim ją tu przywiózł czuje smutek i zaniepokojenie. Jednak kiedy on zadaje jej kolejne pytanie, czy z nim zostanie, gdzieś tam wewnątrz niej, kiedy przypomina sobie co dla niej przeszedłbudzi się dla niego uczucie współczucia. Decyduje, że nie ma rzeczy niemożliwych i jakoś sobie poradzą. Jednak rankiem, kiedy zbudziła ich burza Helena zaczyna się niepokoić. Koza niekoniecznie darzy ją zaufaniem i nie pozwala się doić. Ona sama przyzwyczajona do krowiego mleka nie bardzo może się przemóc do innego. Na dodatek żeby zjeść chleb, muszą wpierw kilka razy przemielić ziarno w maszynce do mięsa, a następnie z wątłej jakości mąki upiec ten chleb. Ta praca zaczyna ją załamywać, gdyż kiedyś ktoś dla...