Moc krwi. Zew scytyjskich kurhanów

Moja pierwsza książka autorki, która wpadła w moje ręce. Całkiem niezły kryminał chociaż krew płynie tu nawet nie strumieniem a rzeką, mnóstwo morderstw i pogoda, która utrudnia prowadzenie śledztwa. I jest to kolejna pozycja, w której przeszłość ma ogromny wpływ na bohatera. Jego dzieciństwo go tak ukształtowało i brak reakcji ludzi, którzy wiedzieli o tym co się dzieje w jego, i nie tylko jego, życiu. Morderca jest nieuchwytny, nie zostawia śladów, nikt go nie widział. Co sprawiło, że w końcu popełnił błąd? I czy to prawda, że historia lubi się powtarzać? Przeczytajcie.

Książka napisana bardzo schematycznie. Każdy rozdział to nowy trup. Pomimo barwnych opisów zbrodni zabrakło mi emocji czy klimatu towarzyszącego thrillerom i kryminałom. Pomimo iż głównemu bohaterowi blisko było do postaci z horroru to nie budziła lęku.

Mam mieszane uczucia, zaraz wyjdzie, że się czepiam, ale trudno...
Podobali mi się bohaterowie - Alicja, doświadczona policjantka i przydzielony do niej żółtodziób Paweł. Sympatyczna relacja, realistyczna, naturalna. Tyle, że motyw doświadczonej policjantki i młodzika jest nieco ograny, wystarczy sięgnąć do książek Kasi Magiery, Kingi Wójcik, czy nawet Jędrzeja Pasierskiego (no dobrze, tam jest mało doświadczony prokurator, ale to niewielka różnica).
Podobał mi się w tej powieści Kraków - miejsca nieoczywiste, nie zadeptane przez turystów, wręcz dzikie i niedostępne, a rzut beretem od centrum. Podobały mi się nawiązania historyczne, choć o tych Scytach mocno niewiele, ale zawszeć coś innego. Gdybym na tym miała oprzeć ocenę, to z pewnością byłaby dobra, a może nawet więcej, bo szef który potrafi się przyznać do błędu jest bardzo pozytywnym obrazkiem. Ale nie opieram tylko na tym, niestety.
Morderca - o ile rozumiem, miał budzić grozę, ale kojarzył mi się z horrorami klasy D, albo i niższej - te kły, buty udające lewitację i cała reszta, nie mówiąc już o tym, że w sumie psychopata, co też jest wtórne.
Po pierwszym morderstwie (dwoje nastolatków) pani patolog na miejscu zbrodni stwierdza, że jest mało krwi. Bestia krew pije, ok, jestem w stanie to przełknąć, ale z tej dwójki powinno się wylać ok. 10 litrów - ile on wypił, skoro na pierwszy rzut oka widać, że jest jej mało????
No i sprawa dla mnie zasadnicza - autorka zabiła kilka zwierząt, czego nie da...

Rewelacyjny kryminał z elementami horroru. Ujęło mnie inne oblicze policjantów prowadzących sprawę, normalne, zwyczajne, pełne emocji, ale bez patologii.

"Moc krwi. Zew scytyjskich kurhanów" Joanny Tekieli to kryminał, w którym krakowska policja poluje na wampira. Postać nazwana przez ludzi wampirem, diabłem lub bestią sieje strach wśród mieszkańców dawnego grodu Kraka. Co tak przeraża? To, że sprawca zabija dla krwi!

Fabuła opierająca się na motywie współczesnego, morderczego Draculi ma w sobie nutkę fantastyki. Kły, szpony, latanie i niewidzialność budują tajemniczy klimat. W połączeniu z magiczną aurą Krakowa i legendami o scytach wyszło genialnie. Choć paranormalność wisi w powietrzu, to jest to dobrze skonstruowany kryminał, który jak na taki pomysł jest bardzo rzeczywisty. Fachowe podejście policjantów do sprawy, stopniowe dochodzenie do prawdy, brak niespodziewanych zwrotów akcji oraz przyczyna i motyw sprawcy są świetnym wyważeniem tego, co dzieje się wokoło. Działania krakowskiego wampira doskonale obrazują, jak strach i niepokój wpływają na ludzką wyobraźnię, bo jak to się mówi "strach ma wielkie oczy".

Jak dla mnie to bardzo dobry kryminał. Świetne wprowadzenie czytelnika do rozwijającej się akcji oraz budowanie aury tajemniczości i strachu zachęcają do kontynuowania lektury. Ciekawie wykreowane postacie oraz perspektywa widziana oczami organów ścigania i mordercy to również dobre posunięcie. Podobało mi się, że autorka postawiła na zrównoważoną dynamikę bez zbędnych twistów wywołujących konsternację. Tu wszystko było tak jak trzeba, niczego nie brakowało, nic nie przeszkadzało. Zakończenie hi...

Książki Joanny Tekieli to przede wszystkich piękne obyczajowe powieści z klimatem gór,pieknymi opisami przyrody i ogromem emocji.
Tym razem autorka przenosi nas do swojego ukochanego Krakowa i wciąga w śledztwo nad pewną tajemniczą sprawą.
Tej jesieni Kraków nie zazna spokoju.
Noc jest jego żywiołem i wtedy pojawia się na ulicach Krakowa szukając kolejnych ofiar.
Nowe ofiary osuszone z krwi. Kim jest morderca?
Kim są tytułowi scytyjscy kurhani?
Nazywają go wampirem, bestią, potworem.
Co nim kieruje?
Z pomocą przychodzi doświadczona policjantka Alicja Starska i przydzielony jej nowicjusz Paweł Czerski.
Bliskie mojemu sercu są książki Joasi. Z wielką ciekawością sięgnęłam po tą mroczną odsłonę. Była nie tylko mroczna ale i dosyć brutalna z ociekającą tu i ówdzie krwią. Autorka stworzyła psychopatycznego wręcz bohatera, skrzywdzonego w dzieciństwie, bez kregosłupa moralnego.
Ciekawa fabuła, mylne tropy, jesteśmy wodzeni na prawo i lewo. W efekcie końcowym i tak nic co sobie założyłam nie było tym co miało być.
Bardzo podobała mi się historia, która była wpleciona w fabułę o scytyjskich kurharach. Nie słyszałam o nich wcześniej, a tu proszę obok słynnego smoka mamy historię bardziej wiarygodną i realną.
Widać ogrom pracy jaki autorka włożyła aby nam ją przekazać.
Podsumowując książka bardzo mi się podobała. To było coś innego, coś nowego, coś krwawego i mrocznego.
Czy ktoś czytał? Jakie są wasze wrażenia po lekturze?
...

Tej jesieni mieszkańcy Krakowa nie mogą czuć się bezpiecznie. Nocami poluje na nich… wampir.

Z Joanną Tekieli jestem od początku. Skusiłam się na debiut zaraz po jego premierze i tak trwam w zachwycie do dziś. Autorka jest specjalistką od książek obyczajowych, a tutaj nagle zaserwowała nam krwisty kryminał. Nie wiedziałam czego się spodziewać, za to teraz wiem, że chcę więcej takich niespodzianek i gatunkowych skoków w bok.

Pomysł na fabułę świetny! Trudno trochę o tym pisać, nie spoilerując, więc opiszę tylko moje odczucia. Dałam się koncertowo wpuścić w maliny na początku powieści. Naprawdę nie byłam pewna co ja właściwie czytam i czy już całkiem nie pokręciłam gatunków. Potem oczywiście przeżyłam opad szczęki, bo koniec końców wszystko wskoczyło na swoje miejsce i okazało się, że historia od początku do końca ma sens i jest bardzo dobrze skonstruowana. Wplecenie w to wszystko wątku scytyjskich kurhanów było wisienką na torcie. Jestem pod wrażeniem 😊

Zwykle łagodna Asia pokazała swoje dość brutalne oblicze w tej powieści. Opisów pełnych krwi nie zabrakło, a napięcie rosło z każdą jej kroplą. Nie znajdziecie jednak tutaj bezsensownego epatowania makabrą, bo autorka umie w balans i wszystko tu pięknie gra.

Właściwie można powiedzieć krótko - autorka wysoko postawiła sobie poprzeczkę jeśli chodzi o nowy dla niej gatunek, a ja czekam na kolejne powieści. Czytajcie, warto...

Bardzo fajna książka. To wydanie autorki również bardzo mi się podoba. Mam nadzieję, że będzie kontynuacja. Początek bardzo mnie wciągnął.