Dorosłość

„Dorosłość“ to barwny kalejdoskop wypełniony uczuciami. Trzydzieści trzy krótkie opowiadania, które stanowią przeróżne perspektywy i poruszają odmienne tematy. Wszystkie jednak skupione są na życiu dorosłych. Jednostek z rodziną lub bez, będących w pracy lub poza nią, szczęśliwych lub cierpiących. W historiach tych zdecydowania więcej stabilności niż w tych zebranych w „Młodości“, ale i tym razem stajemy się świadkami kilku przełomowych momentów. Najwięcej jednak tu codzienności. Krótkich wycinków ujętych w sposób, który ma w sobie coś z formy przypowieści. Ulotnych chwil pozornie pozbawionych wagi, ale uchwyconych zgrabnie i kreślących kolejne sylwetki jakich wiele wokół nas. Bohaterowie są już daleko od nastoletnich lat, ale wciąż mają w sobie chęć poznawania świata i doświadczania. Ich przygoda jeszcze nie zmierza ku końcowi, choć ciało ulega coraz liczniejszym zmianom, nie tylko tym związanych ze zmarszczkami. Opowieści Linn Skåber to opowieści nas wszystkich, wcześniej lub później.

Jak zwykle nie jestem fanką takich tekstów, jako że lubią trącać o patetyczność, tak akurat w wydaniu tej autorki ma to urok. Nie mówiąc już o tym, że jej spojrzenie na rzeczywistość jest wnikliwe i pomaga zobaczyć świat z wielu stron. Linn ma w sobie bowiem ogromne pokłady cierpliwości oraz zrozumienia dla ludzi, a jej styl kreowania opowieści jest przystępny, zgrabnym, momentami po prostu ładny. Kilka tekstów mogę określić jako bardzo dobre. Wydanie ich w towarzystwie ilustracj...

Znacie książkę autorki "Młodość"? Jeśli jeszcze nie, to gorąco polecam przeczytać! Teraz trafiła w moje ręce "Dorosłość. Wyznania". Całość to 33 krótkie, parustronicowe historie, migawki z dorosłego życia. Mówią o samotności, rozstaniach, trosce o dzieci, marzeniach. Książka napisana pięknym stylem.

"Wiesz już, że nie warto przyjmować się oczekiwaniami innych. Przed tobą całe życie..."

"Moje zmarszczki są pamiętnikiem duszy. Lustrem życia. Zapisem uderzeń serca."

Zwrócić należy również uwagę na przepiękne ilustracje. Jestem pod wrażeniem, a wiem, że w tej serii jest jeszcze trzecia część. Takie książki w biblioteczce to ogromna radość. Autorka w ciekawy sposób przedstawiła świat widziany przez dorosłych. Zachęcam do lektury. Taka książka to idealny prezent.

"Ona też się uśmiechnie i ucieszy z ich wizyty, i przeżyje jeszcze jedną zwykłą niedzielę. A potem nadejdą poniedziałek i wtorek, i środa, i czwartek, i wiele zim, i chłodne lata..."

Dorosłość to niezwykłą książka. Tu treść i sugestywny obraz tworzą całość. Autorka zebrała w niej własne doświadczenia i liczbę obserwację nadając im kształt opowiadań, czasem wierszy i piosenek. Całość dopełniły niezwykle sugestywne ilustracje Lisy Aisato.

Autorka stawia przed nami pytanie - czym jest dorosłość i czy faktycznie kiedykolwiek staniemy się na tyle dojrzali na ile podaję nasza metryka. Przecież, jak podaje we wstępie - wielu z nas to wciąż niedokończone szkice.

Gdybym miała wybierać jedno ulubione opowiadanie, które najbardziej szarpnęło moim literackim światem byłoby to "Urodzić mężczyznę". Opis rodzicielskiej miłości zmieniający się z czasem w opiekuńczy, otulający wiatr kiedy zapomnimy szala przeszył mnie do białej kości. To przy nim najdłużej się zatrzymałam.

Są tu takie treści, w których chętniej się zaczytywałam i rozmyślałam oraz takie, które kompletnie do mnie nie trafiły. Tym razem wygrała wizualna strona tej książki, te ilustracje przemawiają niezwykle sugestywnie do tego stopnia, że słowa nie są już potrzebne.

Czytałam już pierwszą książkę z tej serii ,,Młodość", dlatego nie mogłam przejść obojętnie obok ,,Dorosłości". Przeczytałam tu trzydzieści trzy wyznania widzenia starości. Każde opowiadanie jest inne i zdobi je inny obraz czy też nieidealne zdjęcie, by podkreślić kluczowe zagadnienie opowieści. Najbardziej zapadła mi w pamięci historia kobiety, która miała swoją przyjaciółkę o nazwie młodość. Z nią mogła robić wszystko, ona ją rozumiała, wspierała we wszystkim, dopingowała do działania, razem potrafiły się upić, pośmiać, po wygłupiać. Z nią podrywała innych mężczyzn i jeździła gdziekolwiek zapragnęła. Z nią była szczęśliwa. I nagle nie wiadomo kiedy odeszła. W tym momencie spostrzegła, że ktoś ją śledzi. Zaczęła się tej osoby obawiać, chciała pobiec, ale bała się, że nie da rady, że się przewróci. Kiedy starość ją dogoniła, nie potrafiła zrozumieć dlaczego nie ma przy niej młodości. Nawet spytała się jej dlaczego tak się przy niej wlecze? Chciała iść dalej, ale poczuła zmęczenie i starość zaproponowała odpoczynek. Chciała się napić czegoś mocniejszego, ale starość powiedziała, że to nie jest dobry pomysł. Nie rozumiała zabawy, ani głośnego chichotu. Niczego nie rozumiała o czym mówiła jej bohaterka. Była powolna i przygaszona. Do tego wszystko robiła zbyt wolno. Bardzo się przy tym opowiadaniu wzruszyłam.
Była jeszcze opowieść o starszym panie, który zakochał się w starszej kobiecie, lecz ona nie zwracała na niego uwagi. Za pomocą kosmetyków maskowała swój wygląd pod...

Po odnoszącej sukcesy, nagradzanej i budzącej zachwyty książce “Młodość. Wyznania nastolatków” Linn Skabar i Lisa Aisato zaoferowały nam jej kontynuację, a mianowicie – “Dorosłość. Wyznania”, którą w pięknej szacie graficznej opublikowało Wydawnictwo Literackie, a z norweskiego przełożyła Milena Skoczko-Nakielska. Czy ten tom także zdobędzie serca czytelników? Jak wypadnie nasza konfrontacja z literackim obrazem dorosłości?

Co to znaczy być dorosłym? To wcale nie jest takie łatwe i fajne, jak się wydaje dzieciom. Metryka a nasze umiejętności i funkcjonowanie w dorosłym życiu to dwie różne sprawy. I choć, żartobliwie mówiąc, ma się ten ulubiony palnik na kuchence, a niezmierną radość sprawia nowa gąbka do zmywania naczyń, to jednak często ta dorosłość bywa trudna, skomplikowana, pełna przytłaczających obowiązków, problemów, marzeń i tęsknot, niepokojów i trosk. Ma swoje cienie i blaski. To banalne stwierdzenie, ale prawdziwe.

Autorka przeprowadziła wywiady, obserwacje, badała i analizowała… Doszła do wniosku, że “ludzie w średnim wieku, ci “dorastający” ludzie (…) wcale nie są dojrzali”, a “wielu z nas to wciąż niedokończone szkice” ( s. 6).

Zbiór zawiera 33 teksty, charakteryzujące się bogactwem tematycznym i różnorodnością form (trafiają się wiersz, piosenka, proza poetycka). Oczywiście wszystkie opowiadają o dorosłości, ale o jej rozmaitych aspektach. Bohaterami, narratorami są przeważnie osoby w wieku 4...

Czym jest dorosłość?

Kiedy człowiek przekracza tę magiczną barierę i nagle staje się dorosły, odpowiedzialny i zapomina jak się uśmiechać?

Dorosłość Linn Skaber to podróż przez czas i zmiany, które on niesie. Krótkie rozdziały – opowiastki prowadzą czytelnika przez meandry zdarzeń i emocji, pokazując świat z perspektywy bohatera drugoplanowego i szarą codzienność, która jeszcze chwilę temu była barwnym kalejdoskopem imprez i zabaw z przyjaciółmi.

I choć dorastanie to trudny proces, z którym czasem ciężko się jest pogodzić, wędrując razem z autorką przez WYZNANIA odkrywamy, że czas spojrzeć na to z innej strony…

Ta niezwykła książka, niczym przewodnik po dorastaniu pokazuje cały proces „od kuchni”. Uświadamia czytelnikowi, że żyjąc w społeczeństwie choć nie wiem jak bardzo byśmy chcieli, nie możemy być sami sobie sterem, żeglarzem i okrętem. Ludzie istniejący obok, zawsze będą mieć na nas wpływ, będą wkraczać w naszą życiową przestrzeń i mącić jeziora naszych myśli. Będą wpływać na nasze decyzje, zachowanie i nastroje… i to oni staną się dla nas szczeblami w drabinie dorastania.

Zachwyciłam się pogodą ducha autorki i prostotą jej szczerości. Jej Dorastanie to ciągły, jednak świadomy proces – nie możemy zdecydować czy się starzeć, ale możemy mieć wpływ na to jak dorastamy. To opowieść o ludziach i miejscach, które ulegają ni...

Do refleksji bez wątpienia skłania książka “Dorosłość” autorstwa Linn Skaber. Druga, wydana po “Młodości” świetna lektura podsumowująca kolejny etap życia. Chciałoby się powiedzieć - ten dojrzały. Ten, w którym już nikt od nas niczego nie wymaga, oprócz nas samych.

Ta napisana poetyckim, pełnym szczerości językiem książka mówi o tym, co stracone, czego nie udało się osiągnąć, ale też o tym, że przeszłość potrafi wleźć z buciorami i odcisnąć ślady na teraźniejszości.

Linn Skaber pisze o tęsknotach, codzienności, przemijaniu, ale też umiejętności podchodzenia do życia z większym dystansem. Dorosłość to nie tylko odpowiedzialność, ale to też czas, kiedy możemy przyznać się do tego, że nie jesteśmy mistrzami w wykonywaniu najprostszych codziennych czynności. Młodość minęła - nie ma wstydu, można jechać na przypale. Autorka pokazuje, że dorosłość opiera się też na częstym analizowaniu tego, co było, ciągłym podsumowywaniu dotychczasowych osiągnięć i rozliczaniu się z przeszłością.

Skaber raczy czytelnika historiami z życia dorosłego człowieka i myślę, że każdy znajdzie, chociaż w jednej z nich swoje odbicie. Przy tym tytule nie można nie wspomnieć o przepięknych ilustracjach autorstwa Lisy Aisato. Jeju, jakie one są cudne! Te tajemnicze, mroczne i metaforyczne, a trochę melancholijne rysunki hipnotyzują i sprawiają, że za każdym razem dostrzega się w nich jakiś nowy element.

"Do ciebie, która niesiesz nasz ból, patrzysz na topniejący śnieg, który przykrywa zardzewiałe rowery i białe psie kupy, i ciemny niepokój wokół wierzchołków drzew, i tych, których straciliśmy, ale śmiejemy się, żeby zapomnieć, i tych, których stracimy, i wspomnienia pod naszymi kozakami na żwirze, i miłość, której nie zaznaliśmy, i smutek chowający się za krokusami przy drodze, i tęsknotę ukrytą za uśmiechami w barze. Wiemy, że czasem dźwigasz to wszystko sama. Wiemy, że na swoich ramionach dźwigasz wiosnę, lato, zimę i jesień. Wiemy, kim jesteś. Widzimy cię. Wszyscy niesiemy. Możemy ponieść trochę razem."
▪︎▪︎
I cóż ja mogę powiedzieć więcej, poza tym, że było po prostu pięknie.

Króciutkie, urzekające prostotą i przepełnione całą gamą emocji historie poruszają w czytelniku najczulsze struny, jednocześnie trafiając w samo sedno tego, czym jest ta cała "dorosłość". Bywa smutno, ale też zabawnie ("Kura"), nostalgicznie i do bólu prawdziwie.
Całość ma w sobie ogromne pokłady czułości zarówno do człowieka jak i do życia, na wszystkich jego etapach i w we wszystkich jego odcieniach.

Przejmująca i dająca do myślenia, w moim odczuciu obowiązkowa lektura dla każdego. Cudeńko.

„Dorosłość”? ile razy zastanawiamy się nad tym czym jest właściwie jest dorosłość? Czy już jestem dorosły, czy jeszcze nie?

W swojej najnowszej książce Linn Skaber przygląda się właśnie dorosłości. Ukazuje jej blaski i cienie. Obnaża przed czytelnikiem te najtrudniejsze momenty, ale też ukazuje te radosne. W plastyczny sposób lawiruje pomiędzy uczuciami, zmienia je. Jedna historia jest radosna, druga smutna, a każda tak inna. Czasem jest spontaniczna, innym razem poukładana, ale zawsze piękna. O to w tym chodzi, żeby zachwycać się życiem i wszystkim, co nam daje.

Książka jest pięknie oprawiona. Ilustracje Lisy Aisato kolejny raz zachwycają. Ta książka to uczta dla oka. W sam raz do filiżanki kawy czy herbaty.

Porównując jeszcze „Dorosłość” do „Młodości”, to „Dorosłość” była moim zdaniem lepsza. Łagodniejsza, bardziej różnorodna, wyczuwało się więcej akceptacji. Tylko jak można czuć akceptację ze stron książki? Jak widać można. „Młodość” była nieraz agresywna, impulsywna, nie mogła znaleźć sobie miejsca. „Dorosłość” jak wskazuje tytuł jest dorosła.

Mamy tu duża książkę w twardej oprawie, gdzie znajdziemy rozważania i ilustracje na różne tematy. Wszystkie je łączy jedno – dorosłość.

A Czym jest dorosłość? Z biegiem lat zauważamy, jak więcej rozumiemy, jak zmienia się to jak kochamy, nasza uczciwość wobec siebie. Przyjaźń, pożądanie, realizowanie pasji, nieprzejmowania się opinia innych.

To właśnie dorosłość opisana na kartkach tej książki. Szczere, autentyczne, wyjątkowo pięknie przedstawione. Możemy się z tym utożsamiając, wracać z sentyment do wspomnień, zastanawiać. Bardzo ciekawa książka.

Piękna książka. Plastyczne opisy, cudowne ilustracje. Chociaż autorka porusza często trudne i smutne tematy, książka jest tak napisana, że przyjemnie się ją czyta i chłonie się każde słowo. Bardzo dobrze i lekko czytało mi się książkę.