Dwudziesta trzecia

Kryminał nieznanych mi dotychczas autorów. Przeczytałam go, licząc na coś nowego, bo jestem już znużona kalkami. Ale niestety, w tym gatunku chyba już nic nowego wymyślić nie można. Jedyną nowinką jest nietypowa relacja głównego bohatera z jego babcią i ich zabawne słowne utarczki. Poza tym- rutyna. Śledztwo nieco niemrawe, bez dreszczyku emocji. Akcja miejscami naiwna, niektóre wątki dopisane jakby na siłę. Czyta się, ale bez rewelacji.

Nadspodziewanie doskonały kryminał, oparty na typowej śledczej robocie. Tomasz Winkler, detektyw, sprawdza poszlaki, idzie ich tropem i szuka wyjaśnienia sprawy. Zna podejrzanego, musi dowiedzieć się jak i dlaczego.
Rasowy kryminał, bez epatowania brutalnością, krwią i bebechami.
Polubiłam bohatera, pokochałam babcię Romę i uwielbiam Kropkę.
Zdecydowanie sięgnę po kolejne części opowieści o przygodach Tomka Winklera, Romy i Iwy.

Książka Dwudziesta trzecia jest kryminałem autorów, którego jednego znam z fantastyki jaką kiedyś czytywałem. Eugeniusz Dębski ma na swoim koncie wiele opowiadań i książek z tego gatunku. Sięgając po kryminał z Tomaszem Winklerem byłem ciekawy co dostanę, bo zapowiadał się dobrze. Były policjant wyrzucony z policji za sprawą skorumpowanych policjantów, który bierze nie wygodne sprawy do rozwiązania. Każdy może go próbować wynająć, lecz nie każdemu przypadnie taka opcja. Dostaje sprawę zamordowania żony klienta, która została znaleziona i podejmuje się jej rozwiązania. Pomaga mu babcia cierpiąca na zaniki pamięci i pies Kropka. Wraz z nimi próbuje dowiedzieć się prawdy.

Książka Dwudziesta trzecia jest rasowym kryminałem, w którym pierwsze skrzypce gra para bohaterów Tomasz i jego babcia. Zlecone przez męża śledztwo okazuje się posiadać wiele wątków jakie wypływają wraz z rozwojem akcji. Autorzy świetnie dali radę poprowadzić je w taki sposób, że nie brakuje w nim zwrotów akcji i nawet pewnej dozy humoru podczas relacji wnuczka z babcią. Nie odkrywają za szybko kart na stół jeśli chodzi o wypłynięcie poszlak i śladów. Pomimo pewnych podejrzeń wobec osób śledztwo utyka w martwym punkcie, a dowodów na winę brakuje. Mąż zamordowanej chce wyników, lecz Winkler na trafia na mur nie do przebicia jeśli chodzi o motywy zbrodni. Przesłuchania świadków i poszukiwanie informacji idzie mozolnie. Jednak za sprawą babci pomagającej mu w sprawie zaczyna się zarysowywa...

Postanowiłam sprawdzić pozytywne opinie o książce. Potwierdzam, bardzo dobry kryminał. Nareszcie postać policjanta, który oprócz kłopotów ma również poczucie humoru. Warto poznać Tomasza Winklera.

"Dwudziesta trzecia" to pierwszy tom cyklu kryminalnego z Tomkiem Winklerem, autorstwa Beaty i Eugeniusza Dębskich, wydany przez Wydawnictwo Agora.

Tomek Winkler to były gliniarz usunięty ze służby za przestępstwo, którego nie popełnił. Jeśli masz kłopoty i nikt inny nie potrafi ci pomóc – możesz go wynająć.
Tomek może liczyć na pomoc swojej babci, osiemdziesięcioletniej fanki mocnych trunków oraz przyjaciółki, pracującej z trudną młodzieżą.

Zdesperowany biznesmen prosi Winklera o zdobycie dowodów obciążających domniemanego mordercę jego żony.

Nie mogę tu przytoczyć słowa, które wyrwało się z moich ust podczas czytania już pierwszej sceny, bowiem należy do tych ściśle niecenzuralnych. Nie spodziewałam się tak mocnego uderzenia. Jest krwawo i bardzo brutalnie, a potem o dziwo bardzo zachowawczo. Jednak w mojej pamięci utrwalił się sygnał, że będę mieć do czynienia z prawdziwym zwyrodnialcem.

Bohaterowie są tak świetnie skonstruowani, że aż żal, że nie istnieją naprawdę. To tego typu ludzie, których chciałoby się poznać bliżej. Gdy uświadamiam sobie, że czekają mnie kolejne części z ich udziałem, zalewa mnie fala ulgi, bo naprawdę ciężko będzie się z nimi rozstać. Relacja Tomka z babcią jest jedyna w swoim rodzaju. On - bastard, wyklęty wśród swoich, samotny wilk, ona - całkiem dziarska staruszka o umyśle ostrym jak żyleta i ciętym dowcipie. Uczestniczymy w ich nieskomplikowanym życiu oraz w każdym etapie niezwykle skomplikowanego śl...

„Dwudziesta trzecia” to tom pierwszy cyklu kryminalnego o Tomaszu Winklerze pióra małżeństwa Beaty i Eugeniusza Dębskich, który od 2014 do 2021 roku był osobną powieścią. Dopiero przy ponownym wydaniu w maju 2021 pojawiła się informacja, iż będzie to cykl. I dobrze, bo „Dwudziesta trzecia” jest faktycznie dobrym otwarciem, zapowiedzią tego, co przyniosą kolejne tomy. Widać w niej zaczątki humoru, świetnego stylu i zabawy językiem, ale jest to tutaj mocno stonowane, spokojniejsze niż w tomach kolejnych. To też pierwsza styczność czytelnika z bohaterami, którzy są odpowiedzialni za nowoczesność, powiew świeżości cyklu. Jest Tomasz Winkler, były, niesłusznie zwolniony policjant, który zostaje zatrudniony do swojej pierwszej detektywistycznej sprawy. Jest też babcia Roma, która w zamian za opiekę służy mu mieszkaniem i swoją spostrzegawczością. Historia toczy się niespiesznie, skupia się na udowodnieniu winy pewnego lekarza, którego mąż ofiary podejrzewa o morderstwo. Fabuła toczy się współcześnie, jak i 30 lat wstecz, co dobrze buduje napięcie – czytelnik obserwuje zaczątki niepokojącego umysłu młodego człowieka… Mimo że akcja toczy się spokojnie, to nie braknie tu też kilku scen budujących napięcie. Książkę czyta się lekko i przyjemnie, całość skupia się raczej na klasycznych założeniach kryminału, jednak lekki humor w dialogach i ciekawe postacie dodają lekturze nowoczesności. Gorąco polecam, to obiecujący początek świetnego cyklu!

Tomasz Winkler to policjant usunięty ze służby za przestępstwo, którego nie popełnił. Teraz sam zajmuje się prywatnym śledztwem. Biznesmen zleca mu zdobycie dowodów obciążających domniemanego mordercę jego żony, ponieważ policja go umorzyła, nie znajdując dowodów.

Czytelnik od początku wie, kto jest podejrzanym o morderstwo. Mimo tego, książka bardzo wciąga. Zastanawiamy się, czy rzeczywiście uda się byłemu policjantowi znaleźć te dowody. Szukając prawdy, Winkler, odkrywa przerażającą historię!

Należy jeszcze wspomnieć, że nasz bohater mieszka i opiekuje się swoją babcią, Romą, bardzo energiczną staruszką. Przyjemnie czyta się dialogi między tymi dwojga - dowcipne, ironiczne, czasem złośliwe - ale między nimi jest wspaniała relacja!

Ta książka to dobry, ciekawy kryminał, napisany w dobrym stylu, więc gorąco polecam!
Z przyjemnością przeczytam teraz kolejną część.

Były glina, niesłusznie usunięty ze służby, zajmuje się sprawami, z którymi lepiej nie iść na policję. Pewnego dnia zgłasza się do niego człowiek, który proponuje mu niemałą sumę za znalezienie dowodów obciążających domniemanego mordercę jego żony.

Książkę przesłuchałam, audiobooka całkiem miło się słuchało. Sam powieść nie zrobiła na mnie jakiegoś specjalnie dużego wrażenia. Ot, po prostu poprawny kryminał, ale niestety jak wiele innych.

Ogromny plus za humor i za postać babci Romy - to były najjaśniejsze punkty tej historii.

Trudno mi nawet napisać coś więcej o „Dwudziestej trzeciej”, bo ani się przyczepić o co nie ma, ani pochwalić. Może po prostu przeczytajcie i sami oceńcie 😊

,, Pociągnął w górę sutek, szybkim ruchem wziął go w rozwarcie nożyczek i energicznie złączył tkwiące w uchwytach palce".

Ała. Ta książka naprawdę bolała. Bolało mnie ciało, kiedy ją czytałam, bolała mnie psychika i każde myślenie, które tylko zaczęło się uruchamiać po kolejnych opisach z książki. Nie wiem czy każdy tak ma, ale ja zawsze staram się wczuć w każdą książkę, bo poczuć ten zamysł, który chciał przekazać autor. Wyczułam tutaj drastyczne opisy, prawdziwie ukazana krzywdę ofiary i śledztwo, które raz brnęło w przód, a chwilami stało w miejscu. To jednak nie oznacza dla mnie, że książka jest zła. Ja czytałam ją z zainteresowaniem i sama przejmowałam się problemami postaci. Nie przepadam za idealnymi książkami w których nie trzeba myśleć. Tutaj faktycznie musiałam to myślenie uruchomić, bo byłam ciekawa kto szybciej wpadnie na trop, bohater, czy ja:-)
Spodobało mi się połączenie byłego gliniarza z super sprawną umysłowo babcią w podeszłym wieku. On działała na podstawie doświadczenia zawodowego, ona na zasadzie upojenia alkoholowego, które czasem przynosiło dość zabawne, ale przydatne wnioski. On jest osobą do wynajęcia, która potrafi pomóc w sprawach, do których inni nie mają cierpliwości. Sam wie jak to jest, kiedy ktoś niewinnie zostanie skazany. Pewnego dnia przychodzi do niego pewien mężczyzna, który poszukuje dowodów zbrodni nad swoją żoną. Czy jednak nasz bohater od razu się zgodzi pomóc? O co tak naprawdę w tym wszystkim chodzi?
Mogłabym w...

No nareszcie! Po serii niezbyt udanych trafiłam w końcu na kryminał, który mnie przestraszył, wciągnął i ubawił - dokładnie w tej kolejności :) Niby szablonowy schemat akcji - zabili Panu żonę (ta, jak zwykle, nie była postacią kryształową) i ów Pan zwraca się do zwolnionego (jak zwykle za niewinność) byłego policjanta. Tomasz Winkler, bo o nim mowa, ma swoje za uszami, ale ma też cudowne zaplecze w postaci babci Romy, suczki Kropki oraz przyjaciółki Iwy. Z ich pomocą przystępuje do rozwiązywania sprawy, która sięga swoimi korzeniami o wiele dalej w przeszłość niż mogłoby się wydawać na początku. Cóż to była za ekipa! Ich rozmowy to po prostu miód na moje serce, znękane płaskimi i sztucznymi dialogami. Książka może nie dostarcza dużej dawki przemocy ale te sceny, w których autorzy się na to decydują naprawdę przyprawiają o dreszcze. No i końcowy zwrot akcji - czapki z głów. Na takie rozwiązanie w życiu bym nie wpadła. Jest parę niekonsekwencji i błędów, ale historia napisana jest tak elegancko, a bohaterowie są tak ciekawi, że samo się czyta.

Sięgnąłem po nią po przeczytaniu "Zimnego tropu". Ciekawa, historia kryminalno-rodzinna. Pisana wartko, z humorem, ale nie jest to czarny humor znany z książek Chmielewskiej. Raczej humor, na jaki możemy napotkać w Internecie, określiłbym jako memy przeniesione na papier. Akcja wartka, w śledztwie trochę dużo sprzyjających przypadków, ale jako rozrywka może być (na dwa wieczory).