Dziedzictwo ognia

Im dalej w ogień tym goręcej.
Byłam sceptyczna co do tej serii, nie chciałam czytać, bo mnie nudziło, Celaena wkurzała, Chaol irytował, generalnie nic specjalnego.
Po czym zaiskrzyło w połowie 2 tomu. Wchłonęło na tyle, że po tym drugim szybko sięgnęłam po trzeci i mimo pewnej powtórki było super.
Maas ma tendencję do brania długich rozbiegów przed skokiem w przepaść wielkości Wielkiego Kanionu.
A z serii Szklanego Tronu robi się wielka epicka saga.

W końcu! jest bohaterka którą kocham bez zastrzeżeń. Manon, zła, podła do szpiku a zarazem niosąca w sobie taki potencjał... W końcu Celaena zaczyna być żywą, czującą, myślącą istotą. W końcu jest też męski bohater który daje popalić naszej Obrończyni. No i jest też Dorian co do którego nigdy nie miałam zastrzeżeń. Za to mogę go pochwalić - z cichego spokojnego jeziorka wypłynęła rwąca rzeka. To jak rozwija się ten bohater to jest majstersztyk.
Zresztą sama Celaena też się wyrabia na bohaterkę którą zaczynam darzyć jakąś tam sympatią. Może za sprawą Rowana, który miał być pipą grochową a dla mnie jest wojownikiem twardym, męskim i nieoczywistym.
Jest jeszcze chodzące nieszczęście czyli Chaol, ale na niego spuśćmy zasłonę milczenia. Na szczęście nie popsuł mi odbioru Aediona, kolejnego faceta którego można tylko podziwiać.

Akcja się zagęszcza. Role zostają przypisane. Zawiązują się sojusze, wrogowie ostrzą broń. W żyłach gotuje się krew a serca zaczynają bić w dobrym rytmie.

Na ra...

Przyznam szczerze, że pomimo szczególnej sympatii do tej serii czytałam ją dość długo, znaczy jakąś połowę książki, bo potem zostałam wciągnięta do niej na dobre. Książka podobała mi się. Może to przez pojawienie się Manon i wspaniałych wywern (chociaż na samym początku nie przepadałam za tą postacią), albo przez to, że więcej było na temat magii :) . W książce jest więcej przemocy, potworów, niemiłych i smutnych elementów z przeszłości Celaeny. Przyznam się, że nie lubiłam części poświęconych Chaolowi, jakoś nie przepadam za tą postacią. Ubolewam nad tym, że Celaena go wybrała. Od zawsze byłam po stronie Doriana, a teraz, po tym wszystkim co go spotkało, jeszcze bardziej trzymam jego stronę i mam nadzieję, że nic mu się nie stanie. Co do Rowana, nie umiem określić czy go lubię, czy nie. Raz jest heroiczny i super dobry, a za chwilę staje się zwykłym dupkiem. Ciekawa jestem z kim główna bohaterka skończy...
i w ogóle co się będzie działo dalej. Jak ja wytrzymam tyle czasu?
Podsumowując: polecam serdecznie ;)

Do tej pory książki z serii "Szklany tron" były bardzo wciągające ❤️. "Dziedzictwo ognia" również by takie bylo gdyby nie rozdziały o czarownicach. One były dla mnie strasznie męczące 😞. Narazie nie mogę stwierdzić czy coś wnoszą do serii. Przekonam się o tym czytając kolejny tom 😁. Już nie mogę się tego doczekać 😁.

Ciekawie, wciągająco i zaskakująco. Autorka ma dobre podejście do postaci, ponieważ nie robi z nich wielkich herosów i pokazuje, że nie są idealni. Ponadto coraz bardziej rozwija interesujący pomysł, którym ostatnio zaskoczyła, i robi to w całkiem zgrabny sposób. Polecam!