Empire of the Vampire

"Wampirze cesarstwo" - powieść przepięknie wydana i piekielnie dobra. Jay Kristoff wciąga czytelnika w stworzony przez siebie świat, oplata liną i nie pozwala mu się uwolnić. Wydawało mi się na początku, że prawie 900 stron tekstu to dużo, ale w ogóle nie odczułam jego ciężaru. Historia przedstawiona jest w postaci rozmowy wampira z jego uwięzionym największym wrogiem, ostatnim pogromcą. Jak to się stało, że Gabriel został pojmany? Co stało się z jego zakonem? Z każdą stroną pytania nawarstwiają się w naszej głowie, a opowieści Gabriela można słuchać bez końca z otwartymi szeroko ustami.

Jakie to było dobre! Jay Kristoff ma wyjątkowy styl, w którym nie przebiera w słowach i nazywa rzeczy po imieniu. Opisuje zdarzenia, nawet te najbardziej brutalne, w taki sposób, że niemal możemy poczuć odór śmierci. W tej powieści dawkuje nam wydarzenia, budując napięcie i powoli, po kawałku odkrywając kolejne tajemnice. Z każdą kolejną przeczytaną stroną, coraz trudniej oderwać się od lektury. A końcówka? Pełna emocji, wspaniała. Czekam na kolejny tom!

Od ostatniego wschodu słońca upłynęło dwadzieścia siedem długich lat. To wtedy wampiry wypowiedziały ludziom wojnę, by zbudować swoje wieczne cesarstwo na zgliszczach naszego.

Podchodziłam do tej książki z „pewną taką nieśmiałością”, bo dawno nie czytałam czegoś o wampirach i nie wiedziałam czego się spodziewać. Przepadłam po kilku pierwszych stronach i nie wyrwałam się z wampirzych szponów do końca. Naprawdę dawno nic mnie tak nie zachwyciło. Bardzo spodobał mi się pomysł na srebroświętych. A jeszcze bardziej idea połączenia tego mroku z naszą religią. Dla mnie to było trochę jak mieszanka „Wywiadu z Wampirem” z twórczością Dana Browna. Absolutnie 100% rozrywki, o co wcale - wbrew pozorom - nie jest tak łatwo. Tutaj udało mi się oderwać od realnego świata i żyć wyłącznie w świecie bohaterów powieści podczas lektury.

Autor nie dość, że stworzył bardzo fajną historię, to jeszcze okrasił ją przezabawnymi tekstami, co sprawiało, że skutecznie budowane napięcie ze mnie schodziło, żeby zaraz mogło budować się od nowa. I tutaj ogromny ukłon w stronę tłumaczy, bo to również ich zasługa, że śmiałam się w głos.

Rzadko miewam książkowego kaca, a ten po Cesarstwie trzyma mnie od tygodnia i nie chce puścić. Coś czuję, że ta powieść na stałe zagości w mojej topce ulubieńców. Niecierpliwie czekam na kolejny tom.

"Wampirze Cesarstwo" trafiło do topki minionego roku, przeczytałam ją błyskawicznie, porwała mnie niesamowicie. Mało która książka w 2022 roku tak mnie pochłonęła. Ogólnie mało jest książek, które aż tak na mnie wpływają. Kompletnie się tego nie spodziewałam - owszem, liczyłam na coś dobrego po reputacji autora, ale żebym aż tak pokochała tę historię... 🖤 Ale po kolei!

Pierwszą kwestią, która bardzo mi się spodobała, była nietypowa narracja książki. Ukłon w stronę wampirzego klasyka, "Wywiadu z wampirem", sprawdził się tutaj według mnie wyśmienicie. Rozmowa głównego bohatera, Gabriela, z jednym ze stworzeń, które go schwytały, jest o tyle ciekawsza, że oboje są barwnymi postaciami (oh Jean-François 🤍). Nie tylko oni zresztą, każdy bohater "Wampirzego Cesarstwa" jest nieoczywisty, a poznawanie ich z każdą kolejną informacją ukazuje, jak skomplikowani są. Uwielbiam książki z tak dobrze wykreowanymi postaciami...

Opowieść wielokrotnie przenosi nas w czasie - w gruncie rzeczy skaczemy po dwóch liniach czasowych (nie licząc momentów wywiadu), a w nich widzimy bardzo mocny kontrast tego kim główny bohater był za młodu, a kim stał się teraz. Odkrywanie jak do tego doszło było jednym z najbardziej fascynujących mnie w tej powieści elementów.
Sama fabuła zaś... jest mocna. Jest poważnie (choć nie brakuje humoru), jest brutalnie (choć bywa i pięknie), jest bez owijania w bawełnę (choć potrafi też być subtelnie). Świat przedstawiony jest światem bezlitosnym, w...