Game over

Jako dziecko urodzone w roku transformacji ustrojowej, którego młodość przypadła na ociekające muzyką disco polo, burzliwe lata 90-te, postanowiłam sięgnąć po tak polecaną, nie tylko przez moje pokolenie, książkę autorstwa Tomasza Żaka (@tomasz_zak_30) pt. „Game over” z oferty Wydawnictwa Papierowy Motyl i przekonać się, co ma do powiedzenia o sobie i swojej przeszłości jej bohater, dorosły mężczyzna, który musi zmierzyć się ze stratą bliskiej mu niegdyś osoby.

Słowem kluczem, które wywołuje u Tadeusza lawinę wspomnień z dzieciństwa spędzonego w Niedorzeczu staje się SAMOBÓJSTWO. Po tym zdarzeniu kończy się życie Piotrka i jednocześnie zaczyna narracyjna retrospekcja widziana oczami jego przyjaciela. To ono niejako otwiera drzwi do przeszłości bogatej w wydarzenia, o których niekoniecznie chcielibyśmy wspominać a już na pewno nie przy okazji pogrzebu, stypy czy składania kondolencji.

Rówieśnicy Tadka i Piotrka oraz nieco starsi od nich odbiorcy powieści będą zachwyceni niepowtarzalną możliwością sentymentalnej podróży do lat 90. XX wieku i dziesiątkami ożywionych wspomnień z ich dzieciństwa czy wczesnej młodości. Czytelników urodzonych po roku 2000 być może bardziej od zasad działania Gadu-Gadu czy sposobów na „przerobienie” konsoli PlayStation zainteresują problemy dotyczące uzależnienia od narkotyków czy kłopoty natury psychicznej, związane z traumą i depresją, tak częste również wśród współczesnej młodzieży. Niezależnie od wieku, wszystkich odbiorców...

Stałem obok i przyglądałem się historii Tadka. Pięknej. Przepoczwarzającej się z wiekiem w chaos pełen zła. Świat realny mieszał się ze światem wirtualnym ukrytym w graj playstatione.

Dorastanie. Pierwsze przyjaźnie "na zawsze". Pierwsze miłości. Pierwsze zawody. Pierwszy alkohol. Pierwsze. Pierwszy. I tak przemyka życie...

Towarzysząc Tadeuszowi zauważyłem w pewnym momencie, że patrząc na jego życie trochę widziałem swoje. Myślę, że potrzebowałem tego, "żeby wyjść ze swojej bańki tworzonej przez myśli, stanąć obok i przeanalizować swoje życie".

Ta książka wywoływała u mnie uśmiech, ale i bolała. Wybudzała dawno skryte wspomnienia, ale także otulała łzami.

Zamknąłem się w swojej głowie.

Czas.
Ktoś.
Niebyt.
Myśl.
Wyobrażenie.
Przyszłość.

Wspomnienia ubrane w słowa.

Przeszłość. Uciekamy od niej. Często nie chcemy jej pamiętać. A ona jest, "jest krok za nami, czuć, jak nam sapie po karku"...

Patrząc na okładkę można myśleć, że to lekka i przyjemna lektura. Tyle kolorów. Uśmiechnięte twarze. Nic bardziej mylnego. To nie jest łatwa lektura. Te kolorowe okulary z okładki mogą dawać poczucie, że czytając będę patrzeć na świat przez „różowe/kolorowe szkła”. A tymczasem otrzymałem słodko-gorzką historię przepełnioną powrotami do dawnych czasów.

Autor zaprosił mnie do opowieści pełnej emocji, czasem skrajnych. Obcowanie z tą książką było dla mnie trochę jak oczyszczający z dawnych ...

Ta książka to istnie nostalgiczna powieść, która przenosi nas do lat 90./00. Podczas czytania robi się niesamowicie ciepło na sercu. Musicie sprawdzić to sami!

Głównym bohaterem jest Tadeusz, który za dziecka mieszkał w Niedorzeczu. Teraz jest zmuszony do powrotu do rodzinnego miasta na pogrzeb swojego przyjaciela z dzieciństwa. Czego dowie się bohater?

Niby Tadeusz jest głównym bohaterem, ale to właściwie wokół Piotrka skupia się cała książka. Poznajemy relacje chłopców już od młodego wieku. Później ich drogi się rozdzielają, a oni idą przez życie osobno. Świetny klimat oddają nawiązania do gier czy wydarzeń z tamtych lat. Myślę, że dla teraźniejszych 30/40 latków będzie to niesamowity powrót do przeszłości i czytanie sprawi wiele radości.

Książka porusza bardzo wiele ważnych tematów takich jak: samobójstwo, uzależnienie i bycie samotnym rodzicem. Wątki te nie są wplecione "na siłę" tylko idealnie wsadzone w fabułę. Jak poradzą sobie z tym wszystkim bohaterowie?

Książka jest wypełniona po brzegi emocjami od tych dobrych, gdzie możemy się pośmiać z głupich odzywek czy zachowań bohaterów, gdy byli młodzi, do tych złych, które skłaniają nas do refleksji. Mamy też duży plot twist na samym końcu, który zostawił mnie w ciężkim szoku.

Książka przedstawia bohaterów w różnych momentach ich życia, ale wszytsko się ze sobą łączy i tworzy bardzo ciekawy i wręcz niespodziewany punkt w fabule.

Bardzo podobało mi się te kilka nawią...

Moje pierwsze zetknięcie z twórczością Tomasza Żaka pozostawia mnie w poczuciu - chce jeszcze!!

Powieść „ GAME OVER” to próba rozliczenia się z przeszłością i próba udowodnienia sobie czy jest to w ogóle możliwe.

Odczuwam swego rodzaju ekscytację, kiedy w powieści towarzyszymy bohaterom na przestrzeni wielu lat. Spędzamy wspólnie dzieciństwo (niekiedy beztroskie a nieraz wręcz przeciwnie), wspólnie dojrzewamy, doświadczamy nowego, nabieramy kształtu.

Jeśli to wszystko związane jest męską przyjaźnią, męską solidarnością, męskim ego tym dla mnie ciekawiej.

„GAME OVER” to historia relacji Piotrka i Tadeusza. Przyjaciół, których drogi przecięły się przy okazji mundialu. Sami nie wiedzieli wówczas jak bardzo będą sobie potrzebni. Jak bardzo zniszczą siebie nawzajem.

Historia niby nie jest odkrywcza, jednak forma jej przedstawienia sprawia, że czujemy się jak dron obserwujący ich życie, współodczuwamy z nimi emocje, wrażenia, przeżywamy ich rozterki i ich sukcesy.
Autor ma talent do budowania w historii w bardzo wyrazisty i czytelny sposób. Nie gubisz się w wątkach ani osi czasu.

Fakt, że każdy z nas był kiedyś dzieckiem, zwłaszcza ci dorastający po upadku komunizmu i na przełomie milenium nauczeni jesteśmy cieszyć się z drobnych rzeczy, doceniamy co to znaczy rower, zbierane karty, wspólne gry na konsoli, przyjaciele.

Nie da się nie szukać siebie w całej tej historii.

Bo czy aby na pewno żyjemy tak ja...