Gorzko

"A ja nie odchodziłam od okna,szukając w sobie zgody na cudze szczęście i własne porażki.Czym były,jeśli nie stadem wilków przyczajonych w moim lesie zdarzeń?Wyskakiwały z chaszczy,przywierały do gardła,sprawiały,że i ono umarło.Nie potrafiło wydać na świat żadnego słowa.
Nie urodziło żadnego krzyku.Nie protestowało.Kolejna okaleczona macica.

Tak się umiera za firaną,przy parapecie,pomyślałam,zanim zaciągnęłam zakurzoną storę.W pokoju od razu zapadł mrok i ze zdumieniem poczułam,że wciąż żyję."


Książka pani Kosmowskiej jest jak gorzka pigułka,którą nie każdy przełknie a wielu wypluje z niechęcią i przerażeniem.
Ja smakowałam ją powoli,w skupieniu i zdumieniu,że można tak pięknie pisać o brzydocie,smutku i przygnębieniu.
Już dawno nie czułam tak mocno tego co przelano na papier.Już dawno nie chciałam zacząć tej samej książki natychmiast po jej przeczytaniu.
A czytając dawkowałam ją sobie jak lekarstwo i ze strachem odliczałam strony,zdania i słowa,które pozostały do chwili gdy będę musiała ja oddać do biblioteki.
"Gorzko" wciska się głęboko w serce,zawłaszcza myśli,odcina rzeczywistość i przenosi w świat z przeszłości.W świat siermiężny,pospolity,szary i upodlony biedą,ludzką nienawiścią i systemem politycznym.
Ten świat i ustrój ,opisywany w podręcznikach nigdy nie odda wiernie klimatu tamtych zdarzeń i przeżyć.A pani Kosmowskiej udało się to z podziwu godnym mistrzostwem.
Obawiam się jednak ,że nie każdy doceni Jej talent.Dl...