Gra pozorów

Moja opinia nie jest obiektywna, ponieważ wielbię Donnę Leon i komisarza Brunettiego od 20 lat i jestem im wierna."Gra pozorów" podobała mi się bardziej od dwóch poprzednich: "Złotego jaja" i "Dzikiej zachłanności", ponieważ bardziej przypomina dawne śledztwa Brunettiego niż traktaty społeczne. Jest subtelny humor, intryga,śledztwo w sprawie brutalnego morderstwa nie przeszkadza komisarzowi rozkoszować się nadchodzącą wiosną, wychodzić na lunch na bruschettę i białe wino (chociaż na prosecco jest jeszcze za wcześnie), jeść na kolację przyrządzone przez żonę karczochy smażone w koniaku i przepiórki. Charakterystyczny dystans Guida i jego kolegów wobec korupcji na wszystkich szczeblach władzy (łącznie z policją), zła i zachłanności tego świata na które niewiele mogą poradzić poza dobrym wykonywaniem swojej roboty i uciekaniem w życie prywatne. Myślałam, dlaczego tak kocham te książki. Bo są afirmacją urody życia. Wenecja, jako bohater sam w sobie i jedyny na świecie. Dobre jedzenie, rozmowy z mądrą żoną, miłość do żony i dzieci, klasyczne książki- to pozwala (nie tylko Brunettiemu) nie zwariować we współczesnym świecie.