Graj jak się da

Książka Graj jak się da Joan Didion w ramach poznawania nowych pisarzy trafiła na listę do przeczytania. Powieść obyczajowa mocno osadzona w środowisku celebrytów, gwiazd filmowych i zwykłego życia ukazuje losy kobiety mającej swoje własne problemy. Ciekawie zapowiadała się od początku i miałem nadzieje na dobrą książkę.

Autorka kreśli świat filmowców i celebrytów, w którym nasza bohaterka próbuje odnaleźć się i zostać wielką gwiazdą filmową. Jednak problemy z przeszłości, związane z mężem, córką i wydarzeniami rzucają cień na rozwój kariery. Podczas czytania ukazuje się nam obraz życia pełny brutalnością życia i niezwykłego wdzięku. Poznajemy bohaterkę mającą za sobą przykre przeżycia związane z córka i swoim mężem. Wszystko kręci się wokół filmowego środowiska i przedstawia zakulisowe życie znanych reżyserów, producentów, wschodzących gwiazdek i aktorek. Maria zostaje złapana w sieć powiązań i wzajemnych relacji pomiędzy poznanymi ludźmi, którzy często chcą jej pomóc w dołujących momentach, a ona odziewa się warstwą obojętności i niepewności. Wspomina córkę i jej życie do momentu dramatu jaki wydarzył się. Także mąż jest tutaj przedstawiony jako osoba z pozoru dobra, lecz czym dalej poznajemy jego losy znajdujemy wrażenia przeczące temu. Autorka sugestywnie i nieraz realistycznie przedstawia losy bohaterki, która zostaje wciągnięta w wir wydarzeń. Dochodzi do tego pewna niemoc lub nawet stany depresyjne związane z jej wyborami lub naciskami w tym kierunku powo...

"Czasem budziła się w upalne ranki z podpuchniętymi oczyma, ciężkimi powiekami i zastanawiała się, czy płakała."

"Graj jak się da" Joan Didion to krótka, bo zaledwie 192- stronnicowa opowieść o Marii Wyeth upadłej aktorce z "nad wyraz autodestrukcyjną strukturą osobowości". To kobieta po trzydziestce z kryzysem egzystencjalnym. Jej historia jest osadzona w środowisku celebrytów, gwiazd filmowych ale ukazuje też różne kobiece bolączki.

Maria nie ma wielkiego talentu, nie ma prawdziwej rodziny ani godnych zaufania przyjaciół. Ale wiedzie na pozór normalne życie, imprezując w Las Vegas i zatracając się w urokach Hollywood. Nie ukrywa swojej rezygnacji, braku uczuć, poczucia samotności i zniszczenia.Taką właśnie ją poznajemy, w całej okazałości i przez całą książkę utwierdzamy się w tym.

Ale nie tylko Maria pojawia się w tej opowieści, są też inne postacie z jej otoczenia, które wydają się być tak samo zrezygnowane i znudzone życiem jak ona. Świat Marii jest fałszywy i podły. Hollywood ma swoje blaski i cienie.

"Czasem bywały bardzo piękne, nosiły spódnice przepisowej długości i okulary słoneczne w przepisowym odcieniu, tylko usta miały lekko ściągnięte jakimś smutkiem."

Trafiła do mnie ta proza. Joan Didion pisze dosadnie, prosto, bez zbędnych niedopowiedzeń. Wydobywa ze swoich bohaterów zepsutą egzystencję i pokazuje
amerykańskie życie późnych lat 60-tych. Nie wiem czy jest to książka, którą na długo się zapamięta ale było w...

"Graj jak się da" to bardzo krótka powieść o kobiecie, która ma dosyć. Którą zawładnęła apatia. Która utraciła cel. Którą trawi depresja.

Autorka jak zwykle roztacza przed czytelnikiem świetny obraz amerykańskiego społeczeństwa z ok. lat 60. Książka skupia się na grupie raczej zamożnych i wpływowych osób, celebrytów.
Ukazane zostało swego rodzaju zepsucie, obłuda, absurd i przesyt. Wielu ludzi z tej grupy społecznej zagubiło się w życiu, nie wie do czego dążyć.

Życie głównej bohaterki zaczęło się sypać mniej więcej odkąd została zmuszona do dokonania aborcji. Zabieg zdaje się mieć duży wpływ na odmianę jej życia.

Książkę czytało mi się bardzo dobrze, uwielbiam styl Didion, uwielbiam ten amerykański klimat ubiegłych lat, który autorka mistrzowsko potrafi zbudować.

Jeśli zaś chodzi o przedstawioną tu historię, to bardzo trudno ją ocenić. Nie porwała mnie, ani nie zaangażowała na maxa, lecz przez swe niewielkie rozmiary przeczytałam ją bardzo szybko i z uwagą.

Niezbyt polubiłam główną bohaterkę, nie jest to typ postaci, który budzi moją sympatię, ale wydaje mi się, że Didion chciała stworzyć właśnie taką postać. O której nie da się powiedzieć, że jest zła lub dobra. Bywa nijaka, ale to dlatego, że jest po prostu zagubiona, że przepych stylu życia, jakim żyła, ją samą pochłonął.

Bardzo mnie jednak zaskoczyło z jakimi wrażeniami zostawiła mnie ta książka, a były one bardzo wyraźne i silne. Przejęłam odczucia głównej bo...