Opinia na temat książki Grzybnia

“Zdenka myśli o gałganiarzach, jak to się wzięło i stało, że w wielkiej zarodni się nawzajem znaleźli, i nagle orientuje się, że nikt się tak naprawdę nie znalazł, bo nikt się nie szukał, po prostu trafili w te niespodziewane miejsca i zdołali wyrosnąć.”

Ślepy traf, przypadek czy przeznaczenie - co decyduje o tym, kogo, gdzie i kiedy spotkamy na swojej drodze? Czy to w ogóle kwestia naszych wyborów, czy raczej jakiejś loterii losu, ruchów hymenoforu? Czy jesteśmy w przedziwny sposób połączeni, zakorzenieni w fatalistycznym łańcuchu zdarzeń?

Czworo przyjaciół z dzieciństwa, a jedno za drugim skoczyłoby w ogień. Po nagłej śmierci Filipa reszta zaczyna rozumieć, że psoty się skończyły i coś się bezpowrotnie zerwało. Więzi, które miały być “na zawsze” przerwał nagle tragiczny wypadek. Trzeba radzić sobie ze stratą, której nikt nie oczekiwał - za szybko, zbyt wcześnie, nie tak..

“Gałganiarze” - bo tak bohaterowie mówili na swoją paczkę, stają przed obliczem nieoczekiwanej śmierci kolegi. Świat nie wyhamował, ale ich życie zmieniło swój bieg. Co zrobić, by nagła pustka nie przerodziła się w rozpacz? Jak i czym wypełnić lukę po utraconym mężu i przyjacielu?

“Grzybnia” Aleksandry Zielińskiej próbuje zmierzyć się z powyższymi dylematami. W nieoczywisty, wręcz surrealistyczny chwilami sposób, opowiada o próbach wydobywania się ze ścieżek bólu wspomnień, by móc przekłuć je mozolnym wysiłkiem w rodzaj rozgrzewającego plastra. Tylko czy jest to w ogóle możliwe, czy aktualna rzeczywistość przestanie być kiedyś tak przeraźliwie straszna?

Cierń straty uwiera, niszczy również wspólną podróż przyjaciół. Książka A. Zielińskiej to opowieść o ludziach zagubionych w traumie, z której tak trudno się wydostać. Pięknie, niemal magicznie opisana historia grupy osób, potrzebujących prawdziwego pocieszenia, którzy nie potrafią dać sobie bliskości, choć tak mocno jej właśnie potrzebują.

“Grzybnia” to rzecz o samotności w obliczu utraty, o nieumiejętności bycia razem w kontekście śmierci, ale również o przedziwnym biegu czasu, który może być nośnikiem nadziei i ukojenia. Historię o przemijaniu i tęsknocie przeplata baśń o grzybach, natura podkreśla nadprzyrodzony, oniryczny klimat książki - do Ziemi zbliża się kometa, w jeziorach pływają meduzy, a po biegnących pod ziemią nitkach grzybni rozchodzi się podskórne drżenie. Czasem ojcowie bywają astronautami, a matki wróżkami.

Polecam!