Harry Potter i więzień Azkabanu

I znów się spotykam z tą jakże słynną serią dla młodzieży. Co w niej jest takiego przyciągającego ? Fakt, że gdy ją zaczęłam, więc powinnam skończyć? Czy ciekawość, która nie pozwala powiedzieć sobie dość, mimo niektórych błędów w tej powieści? A może po prostu lubię ją? Osobiście, każde z tych powodów jest częścią tego, przez co postanowiłam przeczytać jej wszystkie tomy. Fascynacja. Książka fascynuje. Autorka fascynuje. Saga o przygodach "Harry'ego Pottera" jest dowodem na to, że zwykły potoczny język, wzbogacony o kilka zaklęć, łacińskich nazw i fraz jest w stanie przyciągnąć takie rzesze fanów. "Wykształceni" ludzie nie mogą wyjść z podziwu, że jest to napisane tak ... po prostu. Czytają to i analizują to pod względem prawdopodobieństwa, zachowań bohaterów i ich powodami, ich rozwoju i wzorców na nich wpływających. Natomiast "prości" ludzie rozumieją ten język bez żadnych ukrytych kontekstów i czytają, aby zająć sobie czas. Utożsamiać bohaterów z osobami z ich otoczenia. Po chwili dochodzę do wniosku, że nie planując do końca tego, co napisałam, wyszłam na "wielce wykształconą". To dość absurdalne stwierdzenie, ale chyba zrezygnuję z samokrytyki i skupię się w końcu na książce. No więc, według mnie , spośród pierwszych trzech części, ta jest najlepsza. W końcu dowiadujemy się czegoś o rodzinie Harry'ego i (przynajmniej ja) jestem mile zaskoczona. Niestety znowu spotykamy Hagrida w rozpaczy, Hermionę w książkach, Rona w żalu, Harry'ego w śmiertelnym niebezpieczeństwie, Sna...

Pani Rowling ośmielona sukcesem finansowym dwóch poprzednich części, nie stojąc bynajmniej w miejscu, stworzyła kolejną część powieści, o kilka "magicznych długości" wyprzedzającą części poprzednie. Widocznie swobodniej operując wątkami kłębiącymi się w jej głowie, zaskoczyła mnie, udowadniając że miliony dzieci na całym świecie nie mogło się mylić! Mimo najszczerszych starań, do tego kręgu już się zaliczać nie mogę, jednakże "Hary'ego" czytałem z zapartym tchem. Od samego początku zmieniając lekko wytarty już schemat (użyty dwukrotnie), Rowling udowadnia, że czar pisania opanowała równie dobrze, jak Harry mowę wężów. Przepięknie wykorzystała moją naiwność, wyprowadzając mnie w maliny, pięknym zwrotem akcji, jednakże sława, uderzająca drzwiami, oknami i "do głowy" uśpiła również jej czujność...Tutaj ostrzegam przed niewinnym spoilerem, niewinnym, bo nie zdradzi nic, ale wzmoże niepotrzebnie czujność czytelnika, oto on:Zawiodłem się trochę na nieczystym uważam zagraniu autorki -rzekłbym wręcz ciosie poniżej pasa - w postaci głównego czarnego charakteru tej części, po prostu nie możliwego do odgadnięcia przed jego odkryciem metodą "kawa na ławę". Odbiera to trochę przyjemność z poszukiwań własnych w trakcie lektury i może spowodować urazę, którą co wrażliwszy czytelnik może trzymać w sercu aż do następnego tomu...Dla tej części polecam dwie poprzednie, a dla tych, co po nich zastanawiają się, czy sięgnąć po "trójkę", mam tylko jedną radę:Warto!

Tę część przeczytałam jako pierwszą. Właściwie przez przypadek ;) Jakoś nie interesowałam się fantastyką i Harrym, ale mój kuzyn kupił sobie tę część i bardzo ją zachwalał, że świetna książka, opowiedział mi też o co w niej chodzi. I pomyśleć, że ja na to odpowiedziałam: "Ale głupoty czytasz" ;) Ale mimo wszystko postanowiłam przeczytać, no i... Zakochałam się w tej książce :) Przeczytałam ją w dwa dni, a po zakończeniu czułam ogromny żal, że to już koniec, więc zaczęłam ją czytać drugi raz, od nowa ;) Dzisiaj cała seria o Harrym to moje ukochane książki :)

Tę część miło się czytało - szczególnie po Komnacie Tajemnic. W końcu najgorszym charakterem nie jest w niej bezpośrednio Voldemort, a scena końcowa nie jest związana z nim, co jest wielkim plusem (nie znaczy to, że nie lubię wątku Czarnego Pana).Pojawiają sie nowe postacie, które prawie od razu obdarzyłam sympatią i przez następne części zdążyłam tak je polubić, że pożegnanie z nimi nie obyło sie bez łez. Dowiadujemy się więcej na temat ojca Harry'ego. Z przyjemnością sięgałam po trójkę co raz to kolejny raz. ; )

Im dalej w las, tym gorzej wyjść. Nieustannie wracam do Harry'ego i odnoszę wrażenie, że zaczynam się od niego uzależniać :) Książkę pokochałam - bo HP nie da się nie kochać, w moim skromnym mniemaniu. Jest wyjątkowa i genialna, jak każda z serii. Wielkie ukłony za postaci Lupina i Syriusza, coś wspaniałego! Resztę hymnu pochwalnego sobie daruję, żeby zbyt wiele nie zdradzać tym, którzy przyjemność czytania tej książki po raz pierwszy mają jeszcze przed sobą (ile ja bym za to dała!)

HP i wiezien azkabanu to jedna z moich ulubionych ksiazek z cyklu. to wlasnie w tej czesci zaczyna byc "powazniej" - dowiadujemy sie o rychlym pwrocie Czarnego Pana. poznajemy rowniez kilka nowych postaci, ktore sa - mozna by rzec - bardzo wazne, szczegolnie dla dalszych czesci (Trelawney, Black).o tej czesci moge dyskutowac godzinami, wszystkiergo w komentarzu nie zmieszcze ;)POLECAM!!!!

ostatnio czytałam po raz drugi. diametralna różnica w budowie akcji i tempie jej rozwoju, porównując do 2 poprzednich części - o ile tam było ładnie i składnie, to tutaj jest zajebiście. cięższa, mroczniejsza atmosfera, mega napięcie, narastająca zagadka, idealne proporcje między wątkiem głównym i pobocznymi. moja - wraz z VII - najukochańsza część serii HP.

Naprawdę interesująca książka, coś nowego, gdzie nie występują przygody typu: "Och, przecież to JA! Zapomniałem! Cokolwiek zrobię i tak będzie doskonałe i idealne", bo przecież Syriusz nadal musi się ukrywać przed światem, a Peter wrócił do Voldemorta, prawda? Więc nie wszystko jest jak z bajki. Za to duży plus, bo takie właśnie powieści są najlepsze :)

Bardzo wciągająca książka jak cała seria, uwielbiam książki Rowling, czyta się ją zadziwiająco lekko i szybko. Ta część jest bardzo dobra, napisałbym pewnie o niej całą książkę gdyby nie to że spora jej część uleciała mi z pamięci, trochę mnie to dołuje.... Mszę jeszcze kiedyś po nią sięgnąć, jest to to jedna z nielicznych książek które chciałbym czytać w nieskończoność ;P