Już mnie nie oszukasz

Oszukuj mnie, Harlan!

Maya Stern to kobieta, za którą śmierć idzie krok w krok. Jako oficer sił specjalnych służyła w Iraku, niedawno tragiczną śmiercią zginęła jej siostra, a teraz została wdową – jej mąż został zastrzelony. Chcąc zapewnić bezpieczeństwo swojej jedynej córce, Maya instaluje w domu ukrytą kamerę. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że na nagraniu kobieta rozpoznaje swojego zmarłego męża, bawiącego się z ich córeczką. Czy to PTSD* daje o sobie znać i Maya zaczyna mieć halucynacje? A może Joe żyje?

Jak dla mnie – jedno z lepszych zakończeń u Cobena. Cała intryga mnie aż tak bardzo nie wciągnęła, ale końcówka nabrała rozpędu. Spodziewałam się powtórki z rozrywki pt. zmarły małżonek po latach ożywa, a jak się okazało – ta historia nie jest aż tak banalna i przewidywalna.

* jestem członkiem PTSD (Polskie Towarzystwo Stomatologii Dziecięcej) :D

Wow, to będzie zdecydowanie jeden z moich ulubionych thrillerów!
Książka opowiada o Mayi, która kiedyś służyła w wojsku, a jej życie zmieniło się po śmierci siostry i męża. Próbuje rozwikłać zagadkę, kto zabił Joego i czy miało to jakiś związek ze śmiercią jej siostry i wydarzeniami z przeszłości.

Napisana dość prostym językiem, przez co czyta się ją bardzo szybko. Sam początek troszkę mi się dłużył, ale przez to, że później akcja ruszyła, nie było to dużym minusem książki. Fabuła bardzo ciekawa, lubię motyw, w którym przeszłość może mieć wpływ na wydarzenia teraźniejsze. Postaci świetnie zarysowane, z charakterem (nie wszystkie mi się podobały, ale to raczej normalne), zdecydowanie człowiek się do większości z nich przywiązuje.

Z każdą stroną dowiadujemy się coraz więcej i napięcie rośnie. Autor co chwilę podrzuca nam kolejne tropy, które zmieniają nasze postrzeganie o tym, jak może zakończyć się ta historia. No i cóż, zakończenie spowodowało, że musiałam po przeczytaniu na chwilę odłożyć książkę, żeby to przetrawić. Było naprawdę dobre i zdecydowanie nieprzewidywalne! Polecam bardzo! :)

Maya Stern (po ślubie z Joem – Maya Burkett), pilot bojowego śmigłowca w czasie wojny w Iraku, podczas jednej z misji spowodowała śmierć cywili. Wojsko określiło to jako dopuszczalne straty, ale Maya musiała opuścić armię. Pozostał jej stres pourazowy.

Jeszcze w trakcie pobytu w Iraku, jej siostra, Claire, została zamordowana; wcześniej ktoś ją torturował. Trzy miesiące później, podczas spotkania z mężem w parku, Joe Burkett został zastrzelony. Powieść zaczyna się od jego pogrzebu.

Maya montuje w domu ukrytą kamerę, bo niepokoi się o dwuletnią córkę, zostawianą pod opieką niani. Pewnego razu, przeglądając zapis z kamery, Maya obserwuje, jak jej zmarły mąż bawi się z córeczką. A przecież była przy jego śmierci! W tym momencie zaczyna się szalony rollercoaster – tajemnica goni tajemnicę, zagadka prowadzi do trzech innych zagadek, nic do siebie nie pasuje; przekręty koncernu farmaceutycznego w powiązaniu z ekskluzywną kliniką odwykową, w powiązaniu ze szkolną drużyną sportową, w powiązaniu z portalem internetowym demaskującym plugawe zagrania rządów i wielkich korporacji, w powiązaniu z klubem „tylko dla panów”…

Bardzo dobra powieść sensacyjna, choć stopień pokomplikowania momentami wydawał mi się odrobinę nużący.

Jako, że już dawno nie czytałam niczego Harlana Cobena, od dłuższego czasu miałam właśnie tego autora w swoich planach czytelniczych. I choć miały to być inne tytuły, mój wybór padł jednak na "Już mnie nie oszukasz". Zachęcona nie tylko bardzo pozytywnymi opiniami, ale też intrygującym opisem książki z tylnej okładki, ochoczo zabrałam się do lektury. Tym bardziej, że książka swoją fabułą tak bardzo przypomina mi inną - zresztą bardzo dobrą - książkę Cobena: "Nie mów nikomu".

Jakie jest efekt mojej przygody z "Już mnie nie oszukasz"? Otóż, pierwsze 70-90 stron mnie rozczarowało. Maya Burkett, która jest główną bohaterką tej historii, dość mocno mnie irytowała. Przez całą książkę jawiła mi się jako postać antypatyczna. Najbardziej irytujące były dla mnie: jej przemyślenia (między innymi wiara w sztywne zasady, wymądrzania się, żołnierski żargon, co samo czyniło z niej osobę sztywną, oschłą) i druga rzecz: nagminne wspominanie "demonów przeszłości".
W trakcie lektury miałam chwilami wrażenie, że jestem zbyt często "bombardowana" tymi suchymi wywodami. Rozumiem, że Coben silił się tu na jakieś pouczenia, morały, jednakże te "wycieczki", będące często długimi opisami (także gdy chodziło o przedstawienie życiorysu jakiejś nowej postaci) męczyło i skutecznie wybijało mnie z rytmu.
Według mnie irytujące jest też zachowanie Mayi - chwilami dość niekonsekwentne i śmieszne zarazem (np. jej ekscytacje piosenkami podczas jazdy samochodem - kto czyta...

Harlan Coben wydał już kilkadziesiąt książek, na podstawie których powstało wiele filmowych ekranizacji. Najnowszą jest serial na Netflixie oparty na znakomitym thrillerze „Już mnie nie oszukasz”. Oglądaliście? A może czytaliście książkę? Ja jeszcze nie obejrzałam, ale chcę sprawdzić, w jakim stopniu wersja filmowa jest zgodna z literackim pierwowzorem, tym bardziej że historia Mayi Stern podejrzewanej o zabicie męża Joego Burketta wywarła na mnie duże wrażenie.

Bo podejrzany jest przecież zawsze współmałżonek, zwłaszcza gdy "słu­żył w woj­sku i … ma świra na punk­cie broni". Maya prócz tego ma dość niechlubną przeszłość wiążącą ją z pewnym skandalem. Czy to wystarczy, by oskarżyć ją o udział w zastrzeleniu męża?

Pogrążona w żałobie kobieta wszczyna własne śledztwo, w którym zaczynają wychodzić na jaw dziwne powiązania z tragiczną śmiercią jej siostry, która pracowała wraz z Joe. Czy sprawa może sięgać również wiele lat wstecz do utonięcia drugiego z dziedziców fortuny Burkettów? A już kulminacją chaosu okazuje się film z kamerki ukrytej w domu Mayi ukazujący jej męża żywego, gdy chwilę wcześniej trumna z jego ciałem została przykryta ziemią. Tylko czy ktoś widział ciało? Czy jego śmierć może być koszmarną mistyfikacją? Czy komuś zależy, by Maya przestała ufać swojemu rozumowi i popadła w szaleństwo?

U Cobena musi dziać się dużo, ale też wszystko musi do siebie pasować niczym zębatki w najbardziej misternym mechanizmie. I tu stopniow...

Bohaterką tej powieści jest żołnierz Maya Stern, której psychika nie jest w najlepszym stanie po tym co się stało w wojsku a dokładnie w samolocie.  Po incydencie gdzie z rozkazu zabito cywili we śnie słyszy ich krzyki, ale to co najgorsze jest przed nią. Zamordowano jej siostrę a cztery miesiące później jej męża. Śledztwo wykazało, że zostali oni zastrzeleni z tej samej broni. Maya postanawia odszukać morderców jej bliskich. Przyjaciółka May dała jej ramkę z wbudowaną ukrytą kamerą by mogła użyć jej do kontroli niani swojej dwuletniej córki Lily. Oglądając zapisany materiał z kamery doznaje szoku gdyż widzi zmarłego męża i jej córkę bawiących się. Na odczytaniu testamentu Joego męża Mayi doszło do problemów z jego odczytaniem gdyż nie było podstawy do tego. Aktu Zgonu.
Komu można zaufać?
Czy jej mąż żyje? 
Jakie tajemnicę odkryje?
Czego dowie się o siostrze i jak potoczy się jej śledztwo?
"Powiedzenie osobie z depresją, aby wzieła się w garść i wyszła do ludzi, jest tym samym co powiedzenie człowiekowi ze złamanym nogami, aby przebiegł przez pokój." Moje pierwsze spotkanie z powieścią Harlana Cobena uważam za pozytywne. Zaintrygował mnie od pierwszych stron, gdy myślisz już  ze znasz odpowiedź pojawia się jakiś wątek i zabija cie z tropu. Książka jest intrygująca, pełna zagadek, których rozwiązywanie zaskakuje. Polecam tę książkę.
Na pewno sięgnę po więcej książek tego autora. 

Uwielbiam Cobena. Jego twórczość to dla mnie definicja dobrego thrillera – rozsypane wątki, ciągła analiza i niepokój. Idziemy krok w krok za bohaterami, obserwujemy bieg wydarzeń, zachowania postaci i próbujemy poskładać rozsypane elementy układanki. “Już mnie nie oszukasz” to kolejna świetna powieść, którą warto zabrać ze sobą na plażę lub do kawiarni. Gwarantowane udane popołudnie. Ta książka nie musiała się rozpędzić. Już od pierwszych zdań interesuje, wprowadza w fabułę, zachęca do przewracania kolejnych stron. Dla mnie najlepsze jest zakończenie. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw, więc ostatnie kilkanaście stron czytałam jak najszybciej, byleby tylko zrozumieć, co przez te ponad 400 stron się wydarzyło…

Cała recenzja: https://znakomita.com/2020/08/24/juz-mnie-nie-oszukasz-36-2020/

Na początek muszę wspomnieć, że to była pierwsza książka spod pióra Harlana Cobena, którą miałam okazję przeczytać. Miałam okazję się z nią zapoznać, dzięki BookTourowi organizowanemu przez @aga_love_books. Wcześniej słyszałam wiele pozytywnych opinii na jego temat, że potrafi namieszać, że lubuje się we wskrzeszaniu umarłych bohaterów i tym podobne. Czy i moje serce zdobył Harlan Coben? Na to pytanie odpowiem za chwilę. Najpierw przybliżę wam odrobinę o czym w ogóle ta konkretna powieść jest.

Maya Stern próbuje poskładać swoje życie na nowo, chociaż te rozbiło się na tak drobne kawałeczki, że jest to prawie już niemożliwe. Najpierw straciła ukochaną siostrę, ktoś włamał się do jej domu, a następnie z zimną krwią zamordował. Później natomiast była świadkiem zastrzelenia własnego męża i to w miejskim parku. A gdyby tego było mało kobieta musi się jeszcze zmierzyć z koszmarami ze swojej wojskowej przeszłości. Podczas dnia próbuje stwarzać pozory normalności, specjalnie dla jej córeczki, Lily. W nocy zaś koszmary zawsze powracają.

Kiedy pewnego dnia na nagraniu z kamery zainstalowanej w domu widzi swojego zmarłego męża, Joego czuje się zagubiona i nie wie zupełnie, co ma o tym sądzić. Rozpoczyna swoje własne śledztwo. A kiedy stopniowo wychodzą na jaw kolejne brudne tajemnice z życia jej męża, kobieta przeczuwa, że jej codzienność odmieni się o sto osiemdziesiąt stopni. Tylko jaki wpływ będzie to miało na Lily?

Muszę przyznać, że “Ju...

„Są takie chwile w życiu, gdy wszystko się zmienia.”

Wielkie sekrety, dramatyczne wybory, mnóstwo emocji i niesamowite zakończenie! Thriller o miłości, lojalności, zdradzie i sprawiedliwości.

Maya Stern stara się przetrwać po pogrzebie zamordowanego męża. Stara się z całych sił – przede wszystkim dla swojej dwuletniej córeczki. Nie jest jej łatwo, niedawno straciła również siostrę. Poza tym wyraźnie czuje, że ktoś prowadzi z nią skomplikowaną grę, bo jak wyjaśnić, że domowa kamera nagrywa zabawę dziecka z nieżyjącym mężem? Traci rozum czy nieznany wróg chce ją zniszczyć?

Kobieta - emerytowany kapitan, były pilot bojowych myśliwców - nadal jest silnym, dociekliwym żołnierzem. Dodatkowo może liczyć na wsparcie członków swojego byłego plutonu. Szuka zabójcy na własną rękę, powoli odkrywa prawdę. A ta szokuje.

Wyjątkowa wartością powieści są wątki poświęcone ranom psychicznym żołnierzy, jakie odnieśli w czasie służby w wojsku. Często wyrzuty sumienia, wspomnienia nie pozwalają na normalne funkcjonowanie w cywilu.

Krótko po pogrzebie bohaterka powieści dostaje od swojej przyjaciółki cyfrową ramkę na zdjęcia. Owa ramka ma dodatkową funkcję – ma wbudowaną kamerę aby pani domu mogła sprawdzać po powrocie do domu, czy ktoś niepowołany nie odwiedza go bez jej zgody.

No i stało się, pewnego razu na nagraniu widzi jak jej córcia bawi się z nieżyjącym już mężem a swoim tatą. O co w tym chodzi? Czy on faktycznie zginął? A może ktoś się pod niego podszywa? Gdy pyta o to nianię Lily ta traktuje Mayę gazem pieprzowym i zabiera kartę z nagraniem. Jak potoczą się dalsze losy bohaterki? Na pewno każdy czuyelnik z chęcią się tego dowie.

Cena za odkrycie tajemnicy może być wysoka, a odkrywanie kolejnych elementów układanki może prowadzić do coraz bardziej niebezpiecznych sytuacji. Przekonała się o tym Maya Stern, była oficer służb specjalnych, która służyła na misji w Iraku. W powieści Cobena, jak to zwykle bywa, zagadka goni zagadkę, a sytuacje są coraz bardziej zagmatwane, niczym węzeł gordyjski. Maya próbuje je po kolei rozwikłać, ale nie jest to wcale takie łatwe. Pojawiają się przeszkody, które są jak kłody rzucane pod nogi. Ktoś nie chce, aby dowiedziała się prawdy... Harlan jak zwykle mnoży zagadki i mocno zaskakuje. Najbardziej zaskoczyło mnie zakończenie, nie tego się spodziewałam. Ale w zamyśle autora tak zapewne miało być. Szach i mat.

Podobno w powieściach Cobena nic nie jest takie, jakie się wydaje i wszystkie są pisane „na jedno kopyto”. Tak, autor ma swój styl, ale nie jestem jego nałogową czytelniczką, więc sięganie średnio raz na rok po jego powieść sprawia, że nie jestem znudzona ani zmęczona jego sposobem pisania. Wręcz dobrze się bawię, próbując zgadnąć, kto jest winny. Czuję zdziwienie, że lubię takich bohaterów jak np. Corey Rudzinski i mocno chcę, żeby okazali się tymi dobrymi. „Już mnie nie oszukasz” to powieść, która nieźle zagrała na moich emocjach, ale… Nie wiem, czy tak samo stałoby się, gdybym czytała ją tradycyjnie, a nie słuchała w niesamowitej i wręcz doskonałej interpretacji lektora, jakim jest Filip Kosior.