Opinia na temat książki Kafka nad morzem

  Rewelacja. Najgłębszy akt wewnętrznej zadumy, jakże charakterystycznej dla filozofów z dalekich stron czy mnichów z klasztoru w górach odizolowanych od cywilizacji. Wyciszona, metronomiczna odyseja po zakamarkach uśpionych snów, zakorkowanych dusz, milczącego serca i buntu wobec pośpiechu, zatłoczonych miasteczek. Majestatyczna kontemplacja nad tym, do czego się nie przyznajemy, co skrywamy i tego, czego poszukujemy. Niech Was nie zwiedzie początek ani zakręcone pomysły zerwane z Dr. Dolittle, gdzie staruszek-analfabeta rozmawia z kotami. Wypełnia puste treści, staje w czasie jak zaczarowany, lecz nie chowa się za drzewami. Lawiruje poza znaczenia, metafory i walory przyczynowo-skutkowe.

Posiada aspekty, do których lgnę jak pies za stęsknionym właścicielem. Niewinna ucieczka piętnastolatka z domu przeistacza się niemal w reportaż o przytłaczającym ciężarze wspomnień, ludźmi utkwionymi pośród zjaw, fantazji i utraconych snów. Nie spodziewałem się po Murakami takiego ładunku przekraczającego ludzkie zatracenie. W tym strumieniu wydarzeń potrafi łączyć kompleks Edypa, z kafkowską inklinacją bez wyjścia. Pozbawiona fałszu, pozwala zatopić się w pianie złudzeń - wysuwając na brzeg sny i wspomnienia z równoległego świata. Jestem pod ogromnym wrażeniem, jak autor kluczy między wizją, a skrzywieniem umysłowym. Gombrowicz i Borges byliby dumni.