Krew aniołów

Z pisarstwem Johanny Sinisalo zetknęłam się po raz pierwszy kilka lat temu, czytając niezwykłą powieść "Nie przed zachodem słońca". Nie miejsce to i czas na jej recenzję – ale siłą rzeczy nie uniknę w tej wypowiedzi porównań – powiem więc tylko, że do dziś zajmuje ona czołowe miejsce na mojej prywatnej liście bestsellerów, zaś "Krew aniołów" zdecydowanie dorównuje jej poziomem.
Książka porusza, najogólniej mówiąc, problem okrutnego traktowania zwierząt przez człowieka. My, ludzie, czerpiemy z natury jak ze studni bez dna, jak z jakiegoś worka pełnego skarbów czy prezentów – choć to drugie porównanie nie jest chyba najlepsze, bo przywodzi na myśl jakąś wyjątkowość, specjalną sytuację. Człowiek zaś sięga do natury jak do swojej własnej kieszeni, zawsze i wszędzie, nie czeka na żadną szczególną chwilę. Uważa, że jest do tego uprawniony i nie odczuwa potrzeby tłumaczenia się ze swojego postępowania. Gdyby jeszcze to korzystanie z dobrodziejstw natury miało jakieś granice: dotąd wolno, a dalej już nie i gdyby nie było wykorzystywaniem. Jednak, jak już wspomniałam, w świecie opisanym przez Johannę Sinisalo granice te zostały dawno przekroczone, być może nikt ich nigdy nie wyznaczył lub też prędzej czy później znajdowano powody, dla których przekraczanie było konieczne i usprawiedliwione.
Czas akcji powieści to niedaleka przyszłość. Czas bliski nam, czytelnikom. Przez to lekturze towarzyszy nieustannie myśl, że coś złego, coś bardzo złego może się wydarzyć w bardzo niedług...