Miasto cieni

Zauroczyły mnie okładki, zdjęcia, więc od razu wzięłam trzy tomy. Nie ukrywam, pierwszy tom z początku mnie w ogóle nie wciągnął, akcji prawie nie było, w sumie zastanawiałam się czy kontynuować dalsze czytanie. Pod koniec wszystko przybrało taki obrót, że drugi i trzeci tom połknęłam.
Jacob jest świadkiem tajemniczej śmierci swojego ukochanego dziadka. Starszy pan przez całe swoje życie był bardzo zagadkowy, spędzał czas na podróżach, z których przywoził tajemnicze opowieści. Wnuk postanowił rozwikłać tajemnice młodości dziadka i udaje się w niezwykłą podróż. Doprowadzi go ona do odkrycia osobliwych dzieci, tajemnych mocy, strasznych grucholców i mądrych ymbrynek. Opowieść o pomocy innym, odkrywaniu swoich zdolności, o odmienności – każdy znajdzie tutaj coś innego. Podejrzewam, że młodzież, do której skierowana jest ta powieść dostrzeże dobrą literaturę fantasy.
Plusy:
- bardzo dobrze wykreowane postacie, ich charaktery, wygląd, uczucia,
- pomysł przygody i wykreowany świat, przenoszenie się w czasie i przestrzeni,
- pomysł zdjęć,
- relacje między bohaterami,
- mocne sceny walki,
Minusy:
- zbyt długie rozkręcanie się historii w pierwszym tomie

Kontynuacja Osobliwego domu... jak najbardziej spełniła moje oczekiwania. Tak, jak przy części pierwszej, nudzić się nie sposób. Wręcz przeciwnie - przygody jeszcze bardziej mrożące krew w żyłach, akcja pędzi, bohaterów przybywa. No i te zdjęcia... Dla mnie bomba, a kto nie czytał ten trąba :)
Mam tylko nadzieję, że trzecia część ukaże się jak najszybciej w języku polskim. Polecam.

I znowu muszę odłożyć na bok książkę, którą przeczytałem, może nie z zapartym tchem, ale z prawdziwą przyjemnością.Od mojego ostatniego spotkania z bohaterami minęła chwila, więc tym chętniej sięgnąłem po kolejne ich przygody.

A wszystko zaczyna się dokładnie, zaraz po wydarzeniach kończących tom pierwszy.Jacob uwięziony w roku 1940, wraz ze swoimi przyjaciółmi opuszcza wyspę i udaje się na ratunek Pani Peregrine.Zadanie niby proste, ale trwa wojna a Londyn opanowany jest przez Upiory.Na dodatek spotka ich cios z najmniej oczekiwanej strony...

Akcja w tym tomie zagęszcza się i od książki wprost trudno się oderwać.Przygoda goni przygodę, a każda z nich przynosi coś nowego.Także i tu sugestywne zdjęcia wzbogacają i tak ciekawą fabułę.Doskonała rozrywka dla małych i dużych.Miejmy nadzieję, że trzeci tom wyjdzie lada dzień.

Książkę otrzymałem dzięki uprzejmości Wydawnictwa Media Rodzina.

Drugi tom trylogii R. Riggsa jest niestety rozczarowującym doświadczeniem czytelniczym. Powieść jest bezpośrednia kontynuacją poprzedniego tomu i całość akcji mieści się w kilku dniach, w trakcie których osobliwe dzieci z dawnego domu pani Peregrine usiłują dostać się do Londynu by uratować swą eks-opiekunkę, uwięzioną w postaci sokoła. Podobnie jak poprzedni, ten tom nie był utrzymany jednej konwencji i stanowił mieszaninę bajkowych scen z horrorem, tworzących dość monotonny ciąg pogoni, uwięzień i ucieczek, z rzadka tylko przetykany czymś zabawnym. Książka boleśnie doświadczyła typowych objawów syndromu drugiego tomu. Bohaterowie szli i szli, poznawali nowe postaci, które okazywały się bez znaczenia (chyba, ze pojawią się w tomie trzecim, ale to wydaje się mało prawdopodobne, bo liczba głównych bohaterów była już tak duża, że znaczna część z nich rzadko kiedy w ogóle się odzywała), przeżywali kolejne przygody z których niewiele wynikało i tak naprawdę w końcu okazało się, że tego tomu mogłoby w ogóle nie być, bez żadnej szkody dla fabuły całej trylogii. Jedyne istotne dla rozwoju akcji wydarzenia miały miejsce na ostatnich trzydziestu stronach. Niejasne podejrzenia, które miałem w pierwszym tomie, że autor tak naprawdę mnoży wątki poboczne, komplikuje akcję i wprowadza nowe postaci tylko po to, by móc dołożyć do książki kolejną dziwaczną fotografię, w tym tomie zmieniły się w pewność. Wystarczy obejrzeć choćby zdjęcie dwunogiej osłożyrafy, która w książce nie odgrywa dosłow...

Moja recenzja na:
http://abdita.booklikes.com/post/1125551/ransom-riggs-miasto-cieni